Η δήλωση Μπαρόζο ότι η αδυναμία της Ε.Ε. να διαθέτει έναν συγκροτημένο πρόγραμμα αντιμετώπισης κρίσεων και η αδικαιολόγητη, πολύμηνη καθυστέρηση στο σχεδιασμό και την εκτέλεση του μηχανισμού στήριξης, οδήγησαν ουσιαστικά στο απόλυτο αδιέξοδο τη δυνατότητα δανεισμού της χώρας μας, αποτελεί μια πρώτη παραδοχή, από πλευράς Ευρωπαίων αξιωματούχων, των ευθυνών τους στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη διασπορά της κρίσης. Σε μια περίοδο συνολικότερης γεωστρατηγικής και οικονομικής αναδιοργάνωσης στο παγκόσμιο στερέωμα, όπου όλες οι μεγάλες δυνάμεις υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων και των απρόβλεπτων εξελίξεων επαναπροσδιορίζουν τους στόχους κι επαναξιολογούν τις πρακτικές και μεθόδους οργάνωσης και εκτέλεσης των πλάνων τους, η Ε.Ε. μοιάζει απελπιστικά απομονωμένη και εσωστρεφής, κλυδωνιζόμενη από τις αντιφάσεις και τις ανακολουθίες της. Ακόμα και περιφερειακές δυνάμεις όπως η γειτονική μας Τουρκία δείχνει να εκμεταλλεύεται πλήρως τις ευκαιρίες που προκύπτουν τόσο εξ Ανατολών όσο και από Δυσμάς, ώστε να εδραιωθεί σε κυρίαρχο πόλο – συνδετικό ιστό ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς & τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους.

Συχνά στις ιδιωτικές πολιτικές συζητήσεις προκύπτει το ερώτημα του ποιος ευθύνεται περισσότερο για την απαξίωση του πολιτικού σκηνικού, την γενικευμένη αδιαφορία στον πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα των νεότερων γενιών, αλλά κυρίως για την ηθική αποσάθρωση που έφερε τη χώρα στη σημερινή οικονομική, κοινωνική και αξιακή κρίση. Είναι άραγε κυρίαρχες οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης που παρά την εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών δεν μπόρεσε να δώσει ένα σύγχρονο όραμα για το μέλλον του τόπου, σπαταλώντας άσκοπα τις χρυσές ευκαιρίες που υπήρξαν με την ένταξη στην Ε.Ε. και την είσοδο μας στην Ευρωζώνη; Ή τελικά οι πολιτικές μας επιλογές, τα πρόσωπα και τα προγράμματα που προτάξαμε εμείς οι πολίτες καταδεικνύουν ως γενεσιουργό αιτία την αδυναμία ή την ηθελημένη αντίσταση της κοινωνίας να προχωρήσει σε καινοτόμες κινήσεις; Το ερώτημα μοιάζει λίγο με τη γνωστή ρήση «η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;»

Ανακοινώθηκε τελικά με κάθε επισημότητα, περισσή θεατρικότητα και σκηνοθετική άποψη, η προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης Ε.Ε – ΔΝΤ. Η κυβέρνηση βέβαια γνωρίζοντας τα αρνητικά αντανακλαστικά που ενεργοποιεί στους Έλληνες η αναφορά και μόνο του ΔΝΤ, κυρίως λόγω του ιστορικού του ρόλου και των επιπτώσεων στις οικονομικές δομές και την κοινωνική συνοχή των χωρών στις οποίες επενέβη, προσπάθησε να τονίσει το ρόλο της Ε.Ε. στη δημιουργία και λειτουργία του μηχανισμού. Τι στιγμή όμως που οι απεσταλμένοι του ΔΝΤ βρίσκονταν στη χώρα μας, καταγράφοντας τα δημοσιονομικά δεδομένα και προτείνοντας λύσεις που θα περιλαμβάνονται στο «συμβόλαιο» που θα υπογράψουμε μαζί τους πριν μας χορηγηθεί οποιοδήποτε ποσό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πεισθεί κανείς για την Ευρωπαϊκότητα της στήριξης.