Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου προέτρεψε με δηλώσεις του τους επενδυτές να τοποθετηθούν στα Ελληνικά ομόλογα τα οποία χαρακτήρισε ως μεγάλη ευκαιρία. Είναι γεγονός ότι οι τιμές των ομολόγων μας βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα από τη στιγμή που όλοι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης τα υποβάθμισαν σε επίπεδο «σκουπιδιών» και τα επιτόκια τους έχουν εκτιναχθεί σε σταθερά υψηλά όρια κοντά στο 11-12% (για τις δεκαετείς εκδόσεις). Θεωρητικά λοιπόν και με την εικόνα που προωθείται σχετικά με τη σταδιακή μείωση του ελλείμματος, τα κρατικά μας ομόλογα θα μπορούσαν να είναι μια ελκυστική επιλογή. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από το να είναι τόσο ειδυλλιακή, τόσο όσον αφορά το παρόν της Ελληνικής οικονομίας αλλά κυρίως τις προοπτικές μετά το πέρας του μνημονίου.

Αφού αναφερθήκαμε στην απογοήτευση από τη μη δημιουργία επιτελικού κυβερνητικού σχήματος για μια ακόμα φορά, σήμερα θα περάσουμε στο άλλο κορυφαίο ζήτημα που με ξέχωρο στόμφο προβαλλόταν τις ημέρες πριν τις τελικές ανακοινώσεις για το νέο σχήμα. Αυτό είναι οι αναμενόμενες δομικές αλλαγές και η αλλαγή στον τρόπο συντονισμού της κυβέρνησης. Οι πρώτες μέρες λειτουργίας του νέου, υποτίθεται, μοντέλου πέρα από τη γνωστή κριτική για τη δυσλειτουργία ενός πολυπληθούς μηχανισμού έχει δημιουργήσει αλγεινές εντυπώσεις και για δυο επιπλέον λόγους. Τόσο για την πλήρη αδυναμία συνεννόησης των κυβερνητικών στελεχών όσον αφορά τις ακριβείς τομείς που καλύπτει το κάθε υπουργείο και τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες των αναπληρωτών υπουργών και των υφυπουργών, όσο και για την ανάδειξη ενός νέου συντονιστικού οργάνου που επί της ουσίας δεν θα ασχολείται με την παραγωγή απτού έργου αλλά με την καλύτερη επικοινωνιακή διαχείριση των πολιτικών επιλογών (χρονική στιγμή προώθησης νομοσχεδίων, επιχειρηματολογία στην ασκούμενη κριτική).

Απανωτές υπήρξαν το τελευταίο διάστημα οι δηλώσεις ισχύος του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού εκπροσώπου που έθεταν εξαιρετικά υψηλά το επίπεδο των στελεχών που θα καλούνταν να στηρίξουν με τις υποψηφιότητες τους το νέο θεσμό των περιφερειαρχών. Περιγράφονταν μάλιστα σχεδόν ως πολιτική «λιποταξία» η μη συστράτευση ακόμα και κορυφαίων υπουργών στην επικείμενη μάχη. Είναι απολύτως κατανοητό λοιπόν η τελική επιλογή των υποψηφιοτήτων στις οποίες δεν περιλαμβάνεται κανένα ηγετικό στέλεχος ή έστω κάποιους από τους υπουργούς που επί μέρες ακούγονταν τα ονόματα τους ως πιθανοί διεκδικητές των νέων αυτοδιοικητικών θώκων, να έφερε μια έκδηλη αμηχανία στα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ αλλά μάλλον και στον ίδιο τον πρωθυπουργό που κατόρθωσε να αυτοαναιρεθεί και να επιδείξει πλήρη αδυναμία διαχείρισης του πολιτικού προσωπικού του κόμματος του, καταφεύγοντας μάλιστα ακόμα και σε διφορούμενες επιλογές που υποτίθεται ότι ξεφεύγουν των στενών κομματικών πλαισιίων.