Τι ακολούθησε την πανθομολογούμενα μαζική, για τα συνηθισμένα πλαίσια, συγκέντρωση της Τετάρτης; Η ανακοίνωση Παπακωνσταντίνου για τα επιπρόσθετα μέτρα της επόμενης διετίας και η ανάδειξη από πλευράς ΝΔ της αρνητικής, μεροληπτικής στάσης των ΜΜΕ απέναντι στις θέσεις της. Φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα. Στην πραγματικότητα όμως, όχι και τόσο. Τουναντίον μάλλον συνιστούν ένα τρίγωνο με περίγραμμα το μνημόνιο και κοινό τόπο την πολιτική, κοινωνική και επικοινωνιακή διαχείριση του.

Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην ιστορική αυτή ημερομηνία που φέτος θα αποτελέσει και το ορόσημο για την πορεία της Ε.Ε. και τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειρίζεται, από εδώ και πέρα, τις οικονομικές κρίσεις αλλά και θα επιτυγχάνεται ο στενότερος δημοσιονομικός έλεγχος των κρατών μελών. Πάνω από ένα μήνα πριν την τελική προσφυγή της χώρας στο μνημόνιο, περιγράφαμε με ακρίβεια τα ποσά, τους όρους και το σχήμα μέσω του οποίου θα δανειζόμασταν "Διπλωματική" οικονομία (θύτες και θύματα). Σήμερα θα επιχειρήσουμε μια αρχική αποτύπωση των πιο πιθανών εξελίξεων, σε μια χρονική συγκυρία όπου τα ΜΜΕ προσπαθούν και πάλι να παρουσιάσουν τις δήθεν Δονκιχωτικές κινήσεις Παπανδρέου στη διεθνή «σκακιέρα», ως ουσιαστικό διαπραγματευτικό ζήλο.

Στο πυρ το εξώτερον, ως κατάπτυστους συνωμοσιολόγους, έστελναν η κυβέρνηση και οι μιντιακοί της δίαυλοι, όσους τόλμησαν εξαρχής να υπονοήσουν ότι οι ασταθείς κυβερνητικές επιλογές αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με απλές αναφορές σε ανικανότητα ή εσφαλμένη εκτίμηση των δεδομένων αλλά οι απαντήσεις θα έπρεπε να αναζητηθούν σε προμελετημένες επιλογές. Έρχεται σήμερα η επιβεβαίωση των πιο μύχιων σκέψεων μας, από τις δηλώσεις του ίδιου του Στρος-Καν, που αποκαλύπτουν τον ασθμαίνοντα τρόπο με τον οποίο ο κ. Παπανδρέου πρόστρεξε στις «φιλόξενες φτερούγες» του ΔΝΤ για συμβουλές και αναζήτηση στήριξης.

Όσο κι αν το τραπεζικό μας σύστημα δεν διέτρεξε κίνδυνο παρόμοιο με αυτό άλλων Δυτικών χώρων, λόγω της σχετικά περιορισμένης έκθεσης σε τοξικά ομόλογα, η δημοσιονομική κρίση, με τη βαθιά ύφεση που έφερε, και τη ραγδαία άνοδο των επισφαλειών δημιούργησε ένα ασταθές περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας και κεφαλαιακής επάρκειας. Οι συγχωνεύσεις τραπεζών με προφανή οφέλη στους παραπάνω παράγοντες για τις ίδιες και οικονομίες κλίμακας σε επίπεδο κόστους μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά και για την επάρκεια και τους όρους χρηματοδότησης επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Το άγχος όμως της κυβέρνησης για μια τέτοια εξέλιξη, την οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες λαθεμένες εκτιμήσεις και κινήσεις που μάλλον ποδηγετούν παρά «ευεργετούν» αυτή την προοπτική.