Από την ημέρα που σχηματίστηκε κυβέρνηση, στις 20 Ιουνίου, μέχρι σήμερα, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν περιορίσει το ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν σταματήσει να ασχολούνται με τις εσωτερικές της εξελίξεις. Εδώ και περίπου ένα μήνα, όμως, οι εξελίξεις αυτές δεν αποτελούν βασικό θέμα στα ξένα δελτία ειδήσεων ή πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες άλλων χωρών. Απλώς συμπεριλαμβάνονται στη γενικότερη ειδησεογραφία για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

Απαγορευτικό εξόδου από την Αθήνα έχει εκδώσει το Μέγαρο Μαξίμου για τα μέλη του υπουργικού Συμβουλίου και τα υπόλοιπα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Με εξαίρεση το τριήμερο του 15Αύγουστου που και ο ίδιος θα μεταβεί στην Πύλο έχει καταστεί σαφές σε όλους πως αδικαιολόγητη απουσία από το γραφείο σημαίνει... απόλυση.

Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια αφότου συνήψαμε το πρώτο δάνειο με τους εταίρους μας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ακόμη μιλάμε για περικοπές και αύξηση φόρων. Η κυβέρνηση αγωνιά να βρει πώς θα κόψει άλλα 11,6 δισ. ευρώ χωρίς να προκαλέσει επανάσταση και οι εταίροι περιμένουν τον μαγικό αριθμό πριν ελευθερώσουν την επόμενη δόση. Ξεχνάμε αυτό που θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα: την πιο αποτελεσματική λειτουργία όχι μόνον του κράτους, αλλά όλης της χώρας. Είναι σαν να μην έμαθε κανείς από τα τελευταία χρόνια.

Πρωθυπουργός, όπως το ορίζει άλλωστε και η λέξη, είναι ο πρώτος των υπουργών. Αυτά γραμματολογικά... Στην πραγματικότητα και στην ουσία, ιδίως μετά το 1974, πρωθυπουργός είναι απλώς ο αρχηγός. Εν παντί. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλιώς, θα ήταν πρώτος μεταξύ ίσων και τότε… ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι. Και στην Ελλάδα του 2012 αυτό δεν θα ήταν απλώς ένα γραφικό παράδοξο. Θα ήταν απλώς η καταστροφή.

Πάνω του φαίνεται να παίρνει ο πρωθυπουγός το θέμα της διαπραγμάτευσης η οποία δείχνει πλέον να εκφεύγει των ορίων της τρόικας που μοιάζει να περιορίζεται στο ρόλο του καταγραφέα των αριθμητικών δεδομένων της ελληνικής οικονομίας.

Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, και ίσως σε άλλες εποχές να είχαμε το περιθώριο να το αντιμετωπίσουμε ως ένα διαχρονικό ελληνικό πολιτικο-κυβερνητικό αστείο, αλλά τώρα πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για κανέναν να αντιμετωπίσει τη φαιδρή διάσταση του ζητήματος.

Το… αναπληρωματικό στρατηγείο των εκάστοτε πρωθυπουργών στο Μέγαρο Σταθάτου, φαίνεται να είναι έτοιμος να επαναλειτουργήσει ο Αντώνης Σαμαράς, όπως αποκαλύπτει και σχετικό ρεπορτάζ του “Ελεύθερου Τύπου”.

Το έχουμε το κουσούρι να θεωρούμε οι Έλληνες πως όλα θα πρέπει να γίνονται, ή έστω να δρομολογούνται, σύμφωνα με τις δικές μας προτεραιότητες και ιεραρχήσεις. Και γι' αυτό δεν με ξάφνιασε καθόλου το γεγονός πως ήταν πολλοί εκείνοι που τάχθηκαν υπέρ της άποψης ότι το πρώτο που όφειλε να έχει κάνει ο Στουρνάρας στην πρώτη του συμμετοχή σε συμβούλιο υπουργών της Ευρωζώνης ήταν να θέσει το θέμα της επιμήκυνσης και της επαναδιαπραγμάτευσης. Υπάρχουν μάλιστα και ορισμένοι που θεωρούν ότι αυτό θα έπρεπε να ήταν το κύριο θέμα της παρέμβασής του.

Ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Παναγιώτης Μπαλτάκος, με εντολή του Πρωθυπουργού, ζήτησε με επιστολή του προς τους υπουργούς την καταγραφή όλων των ακινήτων υπουργείων και εποπτευόμενων οργανισμών και φορέων.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΥΦΕΣ ΠΛΗΓΕΣ της καταρρέουσας οικονομίας μας είναι και η πολιτική των επιδομάτων που ευλαβικά ακολούθησαν επί δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις, για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις τους με το «βαθύ κράτος» και ταυτόχρονα για να εξαγοράζουν ψήφους και... σιωπή.

Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ «αγορές εναντίον πολιτών» εκτυλίσσεται με φόντο την απειλή ότι η ευρωζώνη θα διαλυθεί και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα για όλους. Όχι βέβαια στην κυριολεξία «για όλους» γιατί υπάρχουν ορισμένοι που εξαιρούνται.