Εδώ και μήνες επεσήμανα ότι το βασικό πολιτικό μήνυμα, εξάγεται από τα αποτελέσματα της 1ης Κυριακής των Περιφερειακών εκλογών. Η γεωγραφική ευρύτητα, η έλλειψη ιδιαίτερων προσωπικών επαφών ανάμεσα σε υποψήφιους και ψηφοφόρους, αλλά και η πρωτογενής πολιτική αντίδραση απέναντι σε διεκδικητές νεοπαγών θέσεων που δεν κρίνονταν για το έργο τους, επέτρεπαν την πιστότερη καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων. Σε αυτό το επίπεδο, η αποδοκιμασία της κυβέρνησης ήταν ηχηρή, περιορίζοντας την επιρροή της στο 35%, με μια έως πρόσφατα, ηθικά και κοινωνικά απαξιωμένη αντιπολίτευση να διατηρεί τις δυνάμεις της. Όσον αφορά τη 2η Κυριακή αυτό που εν πολλοίς κρίθηκε είναι η δυνατότητα διακομματικών συνεργασιών. Ο σχηματισμός ενός κοινού αντιμνημονιακού μετώπου αποδεικνύεται ουτοπικός αφού σε μερίδα αριστερών πολιτών παραμένουν τα αντιδεξιά αντανακλαστικά αλλά κυρίως είναι αδύνατη η κοινή στάση τόσο αντίθετων ιδεολογικά προσεγγίσεων, όσον αφορά την απαιτούμενη πολιτική εξόδου από το μνημόνιο και τις προτεραιότητες της Νέας Μεταπολίτευσης.