Όταν δημιουργείται ένας νέος κομματικός φορέας, θεωρείται συνηθισμένη πρακτική να ανακοινώνονται σταδιακά και ανάλογα με τις εξελίξεις και τις συγκυρίες, οι προσχωρήσεις στελεχών σε αυτόν (η επονομαζόμενη λογική της «σταγόνας»). Αναμφισβήτητα σε θεωρητικό επίπεδο, πρόκειται για μια θεμιτή επιλογή που προσφέρει πρόσκαιρη πρόσβαση στη δημοσιότητα σε κάθε νεότευκτη προσπάθεια. Ταυτόχρονα όμως είναι και αποκαλυπτική μιας παλαιοκομματικής νοοτροπίας που θωρεί ότι η προσωπική διαδρομή του κάθε πολιτικού αφορά συνολικά την κοινωνία. Ιδιαίτερα σε μια εποχή ραγδαίων κοινωνικοοικονομικών διεργασιών που ανατρέπουν την καθημερινότητα και υποθάλπουν το μέλλον μας, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τις μεμονωμένες επιλογές πολιτικών στελεχών. Τους πολίτες απασχολούν οι προτάσεις που μπορούν να δώσουν ταχύτερο κι ασφαλέστερο διέξοδο από την κρίση, που γιατρεύουν «πληγές» και δίνουν προοπτική στον τόπο.

Επισημοποιήθηκε λοιπόν η προσφυγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης, εντείνοντας τις συζητήσεις για την τελική μορφή ενός μόνιμου μηχανισμού, τις μελλοντικές κυρώσεις σε παρόμοιες περιπτώσεις και τον τρόπο συμμετοχής των ιδιωτών σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό που επιμελώς αποφεύγεται να αναδειχθεί είναι η ευκολία με την οποία η Ιρλανδία είχε ανακηρυχθεί σε αναπτυξιακό πρότυπο, ιδιαίτερα για τις «μικρότερες» χώρες αλλά και την εξίσου επιφανειακή προσέγγιση με την οποία το περιβόητο Ιρλανδικό μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής (με μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων) θα οδηγούσε σε ταχύτατη εξυγίανση τη χώρα.

Φαντάζει κοινότυπο αλλά ακούγεται συχνά από τα χείλη των πολιτικών ( η ίδια η κ. Μπακογιάννη το έχει αναφέρει ουκ ολίγες φορές το τελευταίο διάστημα), ότι τα νέα κόμματα δημιουργούνται μέσα από τις διεργασίες που προκύπτουν από τις κοινωνικές ανάγκες κάθε εποχής. Πρέπει λοιπόν να διερευνηθεί το κατά πόσο ένα νέο πολιτικό μόρφωμα έχει λόγο ύπαρξης, εάν δηλαδή κατορθώνει με τα συστατικά του στοιχεία (πρόσωπα και διαδρομές, ιδεολογία και ρητορική προσέγγιση), να εκφράσει τις κυρίαρχες ανάγκες, αλλά κυρίως να αντιληφθεί τις «υπόγειες» κοινωνικές αναταράξεις που συχνά αργούν να εκδηλώσουν πλήρως τη δυναμική τους, αλλά σταδιακά καθορίζουν το πλαίσιο των μακροπρόθεσμων εξελίξεων. Σήμερα καθοριστικό ρόλο στο λαϊκό αίσθημα για την άσκηση της πολιτικής διαδραματίζουν 3+1 καίριοι παράγοντες. Όποιος δεν τους αντιλαμβάνεται πλήρως ή συνειδητά παραβλέπει ή διαστρεβλώνει το νόημα τους, είναι καταδικασμένος στην αποτυχία και την περιθωριοποίηση, διαγράφοντας επί της ουσίας, μια προσωπική διαδρομή με κίνητρο τα απωθημένα του παρελθόντος και τα αδιέξοδα του μέλλοντος.