Όπως συχνά αναφέρουμε οι κυβερνώντες και οι «σύμβουλοι» τους, θεώρησαν σωστό να διαχωρίσουν την δημοσιονομική από την αναπτυξιακή πλευρά της πολιτικής τους, παραπέμποντας το δεύτερο μέρος σε μεταγενέστερη εποχή, ενώ οι πάντες γνωρίζουν ότι αν δεν συνεισφέρεις με ισόποσες (με τις προβλεπόμενες περικοπές) ενέσεις στην αγορά, η ύφεση που θα δημιουργηθεί θα είναι μεγαλύτερη και μακροβιότερη του αναμενόμενου και λόγω της εμπέδωσης ενός γενικευμένου κλίματος φοβίας, απογοήτευσης, επιχειρηματικής και καταναλωτικής διστακτικότητας. Ενός κλίματος που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά μειώνοντας τη δραστηριότητα στην οικονομία πολύ περισσότερο από την ονομαστική βάσει των «ψυχρών» δεδομένων. Προφανώς αυτό οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη υστέρηση εσόδων και εντονότερη περίσκεψη για την εξεύρεση πόρων.

Παραβιάζουμε ανοικτές θύρες αναφερόμενοι στην ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής καθώς και στην προώθηση φορολογικών και νομοθετικών κινήτρων που θα δώσουν έναυσμα στην επιχειρηματικότητα, ως τους μόνες πηγές ουσιαστικών εσόδων, αλλά δυστυχώς το αυτονόητο έχει υποστεί τεράστια ταλαιπωρία στον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες από πολιτικούς, φορείς και πολίτες. Με άλλα λόγια με παραοικονομία στο 30% του ΑΕΠ και παρατεταμένη ύφεση πραγματικά έσοδα δεν μπορούν να υπάρξουν

Μιλούμε για μείωση του εργασιακού κόστους τη στιγμή που έχουμε υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, ενώ ταυτόχρονα υποθάλπουμε την μη έγκαιρη καταβολή τους (μόνο στον ΟΑΕΕ σχεδόν οι μισοί ασφαλισμένοι καθυστερούν την πληρωμή των εισφορών τους) και οδηγούμε σε απώλεια κρίσιμων εσόδων και τελικά την επιβράβευση των παρανομούντων με τη συνεχή ανακοίνωση νέων προγραμμάτων ρύθμισης οφειλών. Μιλούμε για προώθηση της επιχειρηματικότητας όταν διαχρονικά δεν επενδύουμε στην έρευνα και την τεχνολογία, υπερφορολογούμε τα κέρδη τους και είμαστε ασταθείς στις προβλεπόμενες διαδικασίες και νομικό πλαίσιο που διέπει το επιχειρείν. Μιλούμε για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής όταν ακόμα αναζητούμε τα σωστά κίνητρα για τη συλλογή αποδείξεων από τους συστηματικά φοροδιαφεύγοντες επαγγελματίες, δεν ολοκληρώνουμε τον εκσυγχρονισμό, τη διοικητική αναδιάρθρωση και την επιτυχή επάνδρωση των ελεγκτικών και εισπρακτικών μηχανισμών.

Η πρόθεση υπαγωγής κάποιων προϊόντων και υπηρεσιών σε ΦΠΑ 23% (αν και η κυβέρνηση ξανασκέφτεται την έκταση αυτής της κίνησης), θα αποτελέσει κυριολεκτικά «ταφόπλακα» στην κατανάλωση (άρα και την ανάπτυξη) αλλά κυρίως θα ενισχύσει την αρνητική ψυχολογία της αγοράς που όπως αναφέραμε προηγουμένως θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στις άμεσες αρνητικές επιπτώσεις. Ιδιαίτερα σε τομείς που ήδη μαστίζονται από χαμηλή δραστηριότητα όπως ο τουρισμός και η διασκέδαση αλλά και σε προϊόντα καθημερινής χρήσης (στα υποψία για να χαρακτηριστούν ως είδη πολυτελείας βρίσκεται και το χαρτί υγείας!!).

Η κυβέρνηση πέραν όλων των άλλων έχει κάνει ένα θεμελιώδες λάθος όσον αφορά το σχεδιασμό της για την ανάπτυξη της χώρας. Μπροστά στα άγχη της για τη ταχύτερη συλλογή εσόδων οδηγεί στα όρια της αποσύνθεσης του βασικούς πυλώνες της Ελληνικής οικονομίας. Τους τομείς δηλαδή με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο ΑΕΠ. Η οικοδομή βίωσε μια πρωτόγνωρη φοροεπιδρομή, που θα ολοκληρωθεί με την τεράστια αύξηση των αντικειμενικών αξιών, και έχει οδηγηθεί σε σχέση με 2-3 χρόνια πριν σε πτώση της δραστηριότητας της που αγγίζει και το 70%, ενώ οι τιμές την ίδια περίοδο δεν έχουν μειωθεί πάνω από 10-15%. Ο τουρισμός μας παραμένει σχετικά ακριβός, με υπηρεσίες συχνά μέτριες, και το κυριότερο χωρίς εξειδίκευση και ανάδειξη τοπικών, ιστορικών και πολιτισμικών στοιχείων. Η πιθανή αύξηση του ΦΠΑ (ήδη έχουμε τον μεγαλύτερο σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας) θα μετατρέψει τη χώρα σε με επιθυμητό προορισμό για μεγάλη μερίδα ξένων τουριστών. Η ναυτιλία αντιμετωπίζεται με ταξικά απωθημένα, αφού ανεβάζοντας τη φορολογία (τη στιγμή που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η Νορβηγία, οι πάντες την μειώνουν) και καταργώντας το νηογνώμονα, στρέφουμε μαζικά προς το εξωτερικό τους Έλληνες εφοπλιστές.

Με αυτή την οπτική για την οικονομία μας, το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο κι οι εξελίξεις οδυνηρές για πολίτες κι επιχειρήσεις με αποτέλεσμα την περαιτέρω υπερχρέωση και την παρατεταμένη ύφεση μιας χώρας που αναζητεί ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 5% για να μην αναγκαστεί μετά την έξοδο της από το μνημόνιο να καταφύγει σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Έως τότε φυσικά και αυτή η προοπτική δεν υφίσταται κυρίως λόγω του ενυπόθηκου των δανείων που λαμβάνουμε και δεν επιτρέπουν τέτοιες σκέψεις αφού θα οδηγούσαν στην πιθανότητα άμεσης εκποίησης εθνικής περιουσίας.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος