Ενόψει της ανακοίνωσης του νέου επώδυνου πακέτου, φορολόγησης και μισθοδοτικών περικοπών αναφύεται και πάλι η σύγκρουση δυο αντίθετων πόλων αντίληψης της οικονομίας και της κοινωνίας. Η μονεταριστική, νεοφιλελεύθερη προσέγγιση αποζητά το όσο το δυνατόν αμεσότερο «συμμάζεμα» των δημοσιονομικών μεγεθών θεωρώντας τους μισθούς ως μια ελαστική κρατική δαπάνη που μπορεί εύκολα να συρρικνωθεί, και την έμμεση φορολόγηση υπηρεσιών και προϊόντων την πιο σίγουρη πηγή εσόδων, αφού αφορά την ευρεία κατανάλωση. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πχ την αύξηση του ΦΠΑ ως μέσω μεσοπρόθεσμης ανάκαμψης της οικονομίας. Η λογική είναι ότι η μειωμένη κατανάλωση και ο φόβος για το αβέβαιο μέλλον θα αυξήσει την τάση για αποταμίευση. Θεωρούν ότι ενώ πρόσκαιρα θα μειωθεί η κατανάλωση επιτείνοντας την ύφεση, θα δοθεί η δυνατότητα φθηνού δανεισμού για τις τράπεζες από τους πολίτες (τα επιτόκια καταθέσεων όσο κι αν αυξηθούν δεν θα αγγίξουν το σχεδόν 8- 9% που δανείζονται από τις αγορές), κι έτσι θα μπορέσουν να δανείσουν φθηνότερα τις επιχειρήσεις δημιουργώντας ανάπτυξη.

Μετά τη συνάντηση Σαμαρά – Μπαρόζο και τις προτάσεις του πρώτου γα μορφές άμεσης τόνωσης της ρευστότητας της Ελληνικής αγοράς αλλά και την αναμενόμενη, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις, χορήγηση πίστωσης στη χώρα μας μέσω αγοράς ομολόγων από μεγάλα Ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα με εγγύηση των εταίρων μας στην Ε.Ε., γίνεται και πάλι επίκαιρη η κατάθεση των 23 μέτρων – ανάσα για την τόνωση, της συρρικνούμενης (πιθανότατα και πάνω από 2%) Ελληνικής οικονομίας, από τη ΝΔ. Θεωρώ ιδιαίτερα χρήσιμη σε αυτή τη συγκυρία την αναλυτικότερη επεξήγηση τους, την εμβάθυνση της αναζωογονητικής επίδρασης τους στην αναθέρμανση θεμελιωδών τομέων της αγοράς και τις συνολικότερες θετικές συνέπειες για την καθημερινότητα πολιτών και επαγγελματιών.