Αγαπημένε φίλε,
Πρέπει να ομολογήσω ότι ουδέποτε θα μπορούσα να σε φανταστώ με μούσια και... λοιπές τρίχες ολόγυρα στο φωτεινό σου πρόσωπο, καθώς δεν βλέπω, ούτε φυσιογνωμικά, vα ‘’φέρνεις’’ προς τον Τρότσκι. Δεν ήρθες στη σκέψη μου ζωσμένος παλάσκες και φυσεκλίκια, με ψείρες στα απεριποίητα γένια σου. Στην έρημο που διάβαινες δεν μου θύμισες τον σιβηρικό Ζαχαριάδη.
Όμως, όταν χανόμουν στα όνειρά μου, μέσα στην απέραντη ΣΙΩΠΗ που έκανε τόσο θόρυβο, πέρναγαν φιγούρες άυλες με τη μορφή του Παύλου Μελά, του Ίωνα Δραγούμη. Έτσι, επηρεασμένη από την υπερκόσμια γραφή της Δέλτα, σε σκεπτόμουν, ως ένα νέο αστό με φλογερές πατριωτικές ιδέες, ο οποίος με φρόνηση και σύνεση, θα δώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια στον πιο τιμημένο κι ένδοξο λαό, που οι κάθε λογής βάρβαροι θέλησαν να καταρρακώσουν.