Επιστροφή στη κανονικότητα με τον Κυριάκο στο τιμόνι…
Πριν από 8 ώρες
Το ότι η διαρκής αναπαραγωγή συνομωσιολογικών
σεναρίων είναι αγαπημένο μας «άθλημα» είναι πασιφανές. Επίσης το ότι
αναζητούμε εύκολες, ανακουφιστικές προσεγγίσεις σε δισεπίλυτα και
πολύπλοκα ζητήματα είναι πρόδηλο από το με πόση άνεση προστρέχουμε να
ενστερνιστούμε πλήρως κάθε σενάριο και «παραμύθι» που κυκλοφορεί στην
αγορά ή να αναδείξουμε με στρεβλή και υπερβολική διάθεση κάθε γεγονός που
σχετίζεται έμμεσα ή άμεσα με έναν πακτωλό δις που υποτίθεται ότι θα έβγαζε
ανώδυνα τη χώρα από την κρίση.
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από τη δημιουργία της, η
παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα πλαίσια της μεταδικτακτορικής
αναδιοργάνωσης του πολιτικού συστήματος, βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη
πρόκληση της ιστορίας της. Η κρίση που με εκκωφαντικό τρόπο διαλύει πολιτικά,
οικονομικά, κοινωνικά ακόμα ως και αξιακά – ηθικά μυθεύματα μιας ολόκληρης
εποχής, ανοίγει από μόνη της το παράθυρο σε μια καινούρια περίοδο με άλλες
απαιτήσεις, νέα διακυβεύματα, επαναπροσδιορισμένα ερωτήματα. Αυτό το
παράθυρο οφείλει να κρατήσει γερά αλλά και να διευρύνει, αυτή η παράταξη αν
θέλει να έχει θεμελιώδη κι όχι εθιμοτυπικό ρόλο στο περιβάλλον που
διαμορφώνεται.
Από τη μια, οι βολεμένοι «επαναστάτες» κι
από την άλλη η σιωπηρή πλειοψηφία της αγοράς; Από τη μια, οι συντεχνιακοί
«καπεταναίοι» του πελατειακού κράτους κι από την άλλη τα γιουσουφάκια του
ιδιωτικού τομέα; Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν λύνει ζητήματα και δεν
δημιουργεί συνθήκες υπέρβασης διαχρονικών στρεβλώσεων. Η αποτύπωση της
πραγματικότητας όμως, και η ανάληψη των σχετικών ευθυνών από αυτούς που
απομυζούν την δημιουργική πλευρά της ελληνικής οικονομίας, παριστάνοντας εσχάτως
με ανυπέρβλητα υποκριτικό τρόπο τους αυτόκλητους Ρομπέν των Δασών, αποτελεί
αναγκαία συνθήκη για μια πορεία αυτογνωσίας σύσσωμης της κοινωνίας.