Οι πρόσφατες δηλώσεις Παπανδρέου όπου παραδεχόταν την αποτυχία του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου (ιδιαίτερα με τη μορφή που πήρε τη δεκαετία του ΄90) και πρότεινε την εξεύρεση ενός καινούριου 4ου δρόμου προς μια παγκόσμια διακυβέρνηση, ανοίγει και πάλι τη συζήτηση για το ποια είναι τα όρια του διεθνισμού, τι ρόλο οφείλουν να κατέχουν στη ρύθμιση των κανόνων ή την επιλογή κοινών πολιτικών οι διεθνείς οργανισμοί, ποια η ιδιαίτερη θέση της κάθε χώρας σε αυτό το πρότυπο διαχείρισης. Αυτό που προφανώς παρέλειψε να αναφέρει ο κ.Παπανδρέου είναι ο ίδιος υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της «εκσυγχρονιστικής» σχολής που αποτέλεσε την μετουσίωση, στη χώρα μας, του γενικότερου σοσιαλδημοκρατικού πνεύματος. Μετά άλλωστε την παραδοχή της αποτυχίας του λαϊκίστικου, κρατικοδίαιτου μεταπολιτευτικού μοντέλου όπως αναδείχθηκε τη δεκαετία του ΄80, η ουσιαστική καταδίκη και της εκσυγχρονιστικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, οδηγεί πέρα από την ευθεία αυτοαναίρεση του πρωθυπουργού και το ιστορικό τέλος στην ίδια την ύπαρξη του κινήματος (αν εξαιρέσουμε την τυπική διατήρηση του τίτλου του!!)
Οι συσσωρευμένες αρνητικές οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών που καταδεικνύουν ότι η πραγματική οικονομία, η αγορά, δεν ανταποκρίνεται θετικά στην ακολουθούμενη πολιτική οδηγώντας μάλιστα σε σημαντικά μειωμένα κρατικά έσοδα και άρα νέα ελλείμματα, είναι μια τρανή επιβεβαίωση του αδιέξοδου της κυβερνητικής πολιτικής. Όταν ο Πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς αλλά και πολλοί εξαίρετοι διεθνείς οικονομολόγοι (ανάμεσα τους κι ο «σύμβουλος» του κ. Παπανδρέου νομπελίστας Τζ.Στίγκλιτζ), έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για ανακύκλωση της ύφεσης με οικτρά αποτελέσματα για την κοινωνία και την αγορά, με αμφίβολα μάλιστα δημοσιονομικά αποτελέσματα, κάποιοι τους κατηγορούσαν για λαïκισμό, επενδύοντας όμως οι ίδιοι ουσιαστικά στον εστέτ λαϊκισμό της σοβαροφάνειας και της δήθεν υπευθυνότητας όχι βέβαια απέναντι στους συμπολίτες τους αλλά πρωτίστως απέναντι σε όσους θέλουν να καθοδηγούν με προκατασκευασμένα σχέδια και πρακτικές τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις.
Ο φιλελευθερισμός ως έννοια, έχει ταλαιπωρηθεί στην πορεία των ετών στη χώρα μας δεχόμενος έως και διαμονοποίηση ακόμα και για τις πιο απλές έννοιες του. Κάποιοι εσκεμμένα προσπάθησαν να τον ταυτίσουν συλλήβδην με τις εμμονές στον θεωρητικό φιλελευθερισμό (ο όρος νεοφιλελευθερισμός είναι μάλλον αδόκιμος) και την δυνατότητα αυτορρύθμισης των αγορών. Όποτε κι αν επιχειρήθηκε να προωθηθούν μεταρρυθμίσεις που θα στόχευαν τόσο στην επιτελική λειτουργία του κράτους όσο και στην βελτίωση των όρων λειτουργίας της αγοράς, το συνδικαλιστικό κατεστημένο, ο λαϊκίστικος πολιτικαντισμός, και η περιχαράκωση σε αδιέξοδα και συχνά παράλογα κεκτημένα, απέτρεψαν εν τη γενέσει τους αυτές τις προσπάθειες.