Οι
πρόσφατες δηλώσεις Παπανδρέου όπου παραδεχόταν την αποτυχία του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου (ιδιαίτερα με τη μορφή που πήρε τη δεκαετία του ΄90) και πρότεινε την εξεύρεση ενός καινούριου
4ου δρόμου προς μια παγκόσμια διακυβέρνηση, ανοίγει και πάλι τη συζήτηση για το ποια είναι τα όρια του διεθνισμού, τι ρόλο οφείλουν να κατέχουν στη ρύθμιση των κανόνων ή την επιλογή κοινών πολιτικών οι διεθνείς οργανισμοί, ποια η ιδιαίτερη θέση της κάθε χώρας σε αυτό το πρότυπο διαχείρισης. Αυτό που προφανώς παρέλειψε να αναφέρει ο κ.Παπανδρέου είναι ο ίδιος υπήρξε
ένθερμος υποστηρικτής της «εκσυγχρονιστικής» σχολής που αποτέλεσε την μετουσίωση, στη χώρα μας, του γενικότερου σοσιαλδημοκρατικού πνεύματος. Μετά άλλωστε την παραδοχή της αποτυχίας του λαϊκίστικου, κρατικοδίαιτου
μεταπολιτευτικού μοντέλου όπως αναδείχθηκε τη δεκαετία του ΄80, η ουσιαστική καταδίκη και της εκσυγχρονιστικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, οδηγεί πέρα από την ευθεία αυτοαναίρεση του πρωθυπουργού και το
ιστορικό τέλος στην ίδια την ύπαρξη του κινήματος (αν εξαιρέσουμε την τυπική διατήρηση του τίτλου του!!)