.png "English"){kind=small}
Η Ισπανική νεολαία βιώνοντας πρωτοφανή, ισοπεδωτικά επίπεδα ανεργίας, εξέφρασε με στεντόρεια φωνή την αντίδραση της στην πλήρη υποθήκευση του μέλλοντος της. Όσο κι αν το Ισπανικό ζήτημα αφορά κυρίως την εντελώς ανορθολογική ανάπτυξη του τραπεζικού κλάδου και την τεράστια κατασκευαστική «φούσκα» της μετα-ολυμπιακής εποχής σε αντίθεση με τ δικά μας δημοσιονομικά αδιέξοδα, οι συσχετισμοί με τις εξελίξεις στην Ελλάδα είναι καταφανέστατοι. Έχουμε αναλύσει διεξοδικά το χάσμα των γενεών που έχει δημιουργηθεί με ευθύνη της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης των προηγούμενων δεκαετιών και του σαθρού πλέγματος αξιών και ιδανικών που ανέπτυξε. Το ζητούμενο πλέον είναι σε τι οφείλουν να ελπίζουν και τι ακριβώς θα πρέπει να διεκδικήσουν οι νέες γενιές.Αρκούν οι «επαναστατικές» ρητορείες ή οι «επιθετικές» διαθέσεις απέναντι στο σύστημα που έφερε τα αδιέξοδα; Μήπως ταυτόχρονα με το κύμα οργής υπάρχει, ακόμα και μετά τις κοσμογονικές αλλαγές, μια αδυναμία να αντιληφθούμε πως προοιωνίζεται το μέλλον μας και σταθεροί στην «εθνική» αντίσταση σε κάθε αλλαγή αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τις αντιφάσεις μας; Με άλλα λόγια, μήπως κάποιοι θεωρούν ακόμα ότι ένα μέρος του «συστήματος» (του οποίου επιθυμούν να είναι κομμάτι) θα επιβιώσει, επιτρέποντας σε παρασιτικές λειτουργίες να επιβιώσουν.
Η συναισθηματική εκτόνωση των μαζικών αντιδράσεων παραμένει αναγκαίος κοινωνικός παράγοντας ισορροπίας και απαραίτητος μηχανισμός σηματοδότησης της λαϊκής οργής, δεν οδηγεί όμως σε διέξοδο αν δεν ακολουθείται από συγκεκριμένες πολιτικές κινήσεις. Όπως έχει άλλωστε αποδειχτεί έμπρακτα, το «σύστημα» όταν αισθάνεται την πίεση τέτοιων εκδηλώσεων τρέπει τη συζήτηση στην καπήλευση τους από ακραίες, ένθεν κακείθεν, ομάδες που στοχεύουν στην τυφλή βία ή απλά αδιαφορεί πιστεύοντας στο παροδικό και το ασυντόνιστο, ως προς τον στόχο, τέτοιων προσπαθειών. .
Αν ομονοούμε στη αναγκαιότητα λειτουργίας των δημοκρατικών διαδικασιών, οφείλουμε να αναζητήσουμε με προσοχή και διορατικότητα το βήμα που θα πρέπει να ακολουθήσει την όποια αρχική δυναμική αντίδραση. Η ανατροπή («ώρα να φύγουν» φώναζαν οι διαδηλωτές!), με τον ξεχωριστό τρόπο που την αισθάνεται και την προσδοκά ο καθένας μας, δεν μπορεί παρά να έρθει είτε μέσα από την ανανέωση και την κοινωνική «αναβάπτιση» των υπαρχόντων σχηματισμών είτε μέσα από την ανάδειξη νέων δυνάμεων εφόσον κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να αρθρώσουν έναν εναλλακτικό λόγο.
Ακόμα όμως και αυτό δεν αρκεί για να υπάρξει μιας εκ θεμελίων διαφορετική λειτουργία του συστήματος που θα δώσει το κίνητρο και την ελπίδα στις νεότερες γενιές. Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι αν δεν υπάρξουν ριζικές θεσμικές αλλαγές σε κοινοβουλευτικό και κομματικό επίπεδο που θα καθιστούν αδιαμφισβήτητες την διαφάνεια και την αξιοκρατία, αν δεν αναπτυχθούν διαυγείς κανόνες λειτουργίας της αγοράς που θα στηρίζουν την προσπάθεια του ικανού, κι αν δεν εμπεδωθεί το αίσθημα δικαιοσύνης σε σχέση με την άνομη λειτουργία παρασιτικών στοιχείων της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου, καμιά κοινωνική αντίδραση από μόνη της δεν αρκεί για να δώσει διέξοδο.
Υ.Γ. 1. Δεν γνωρίζω αν αντιπροσωπεύουν απλά τους εαυτούς τους, αλλά αυτό που ακούστηκε από τα χείλη κάποιων εκ των «αγανακτισμένων» που έσπευσαν να μιλήσουν στις κάμερες, ήταν ότι «δεν αποδεχόμαστε το χρέος» (αναμασώντας τα στερεότυπα των Τσίπρα, Αλαβάνου!). Θεμιτή η αναζήτηση των «σκιών» σε συμβάσεις του παρελθόντος, αλλά διέξοδος δεν θα δοθεί μέσα από την αντιπαραβολή παραδειγμάτων από χώρες του τρίτου κόσμου, που ουδεμία σχέση έχουν με την περίπτωση μας (ΟΝΕ, ευρώ, έλλειψη αποθεματικών σε δολάρια κλπ) και τελικά μόνο σύγχυση δημιουργούν.
Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν διευκρινίζουν ότι ανεξάρτητα από την εξέλιξη της όποιας έρευνας, που στα πλαίσια της διεθνούς νομοτυπίας ελάχιστα αποτελέσματα θα μπορούσε να έχει, αυτό που ακολουθεί με βάση το σκεπτικό τους είναι η χρεοκοπία της χώρας, που είναι δικαίωμα του καθενός να την υποστηρίζει αρκεί να εκθέτει πλήρως και σε βάθος χρόνου τις συνέπειες της για τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και συνολικά τη χώρα!
Κων/νος Μανίκας
0 σχόλια