.png "English"){kind=small}
Ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών (η μη αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας) που στερούσε διαχρονικά σημαντικότατα έσοδα από τον κρατικό κορβανά, ήρθε να ολοκληρωθεί με τη δημιουργία του «Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων». Η αδυναμία κι η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί με τεχνοκρατική επάρκεια και επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου (ανάπτυξη, μείωση ανεργίας) μια περιουσία που η αξία της ξεπερνά το ύψος του εθνικού ΑΕΠ, καταλήγει στην τραγωδία της επιβολής άμεσων, υπό πίεση και σε κλίμα απαξίωσης, αποκρατικοποιήσεων, εκποιήσεων και ετεροβαρών συμφωνιών, αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Ένα ισχυρό εργαλείο ανάπτυξης κατορθώσαμε να μετατραπεί σε διαδικασία ιδιότυπης, εκβιαστικής δημοπρασίας.Κανείς δεν θα απολογηθεί για το ότι το κράτος αδυνατεί ακόμα να καθορίσει το ιδιοκτησιακό καθετώς πολλών ακινήτων που παραμένουν καταπατημένα ή υπό διεκδίκηση από ιδιώτες. Κανείς δεν θα απολογηθεί για την ηθελημένη υποτίμηση των μισθωμάτων κρατικών κτιρίων ή την πληρωμή υπέρογκων ποσών για τη στέγαση κρατικών υπηρεσιών σε ιδιωτικά ακίνητα όταν έμεναν ανεκμετάλλευτα δημόσια κτίρια.
Προχωρούμε λοιπόν, ατάκτως και μετά από δεκαετίες καθυστερήσεων λόγω των σοσιαλιστικών σοφιστειών του ΠΑΣΟΚ, σε αποκρατικοποιήσεις δημοσίων επειχειρήσεων, κυρίως μέσω της πώλησης μεριδίου των μετοχών τους. Σε μια περίοδο όμως που οι αποτιμήσεις τους αρχίζουν να υπολείπονται ακόμα της λογιστικής τους αξίας και για ένα όφελος 6-7 δις που δεν καλύπτει πάνω από το 2% του χρέους της χώρας!
Η βασική λογική του ότι πρέπει να δείξουμε καλή θέληση για να κερδίσουμε τις αγορές και να επιτύχουμε καλύτερα τιμήματα στο μέλλον καταρρίπτεται από το διαχρονικό δεδομένο της καθίζησης των τιμών όταν υπάρχει υπερπροσφορά προς πώληση αντικειμένων και χρονική πίεση για ταχύτατη διεκπεραίωση!! Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτυγχάνεται ούτε κέρδος από τον περιορισμό του λειτουργικού κόστους, αφού δεν αλλάζει κάτι στον τρόπο διοίκησης των εταιρειών!
Το ζήτημα της παραχώρησης χρήσης των αιγιαλών σε ιδιώτες είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής υποκρισίας και της λαϊκίστικης αντίληψης που διόγκωσε την απέχθεια των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις προεκλογικές σκηνές, απείρου κάλους, με τον Παπανδρέου να ανοίγει το δρόμο προς την παραλία, στο χώρο του παλαιού νυχτερινού καταστήματος «Φαντασία» και να υπερασπίζεται το δικαίωμα της απρόσκοπτης πρόσβασης στις παραλίες!
Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως περιβαλλοντικό (υπερβολική παραθαλάσσια δόμηση, μονιμότητα εγκαταστάσεων και πιθανή μόλυνση του χώρου), ούτε καν κοινωνικό (ελεύθερη διακίνηση πολιτών, πρόσβαση σε δημόσιο αγαθό). Είναι πρωτίστως πολιtiκό κι αφορά την παντελή έλλειψη αξιοπιστίας που υποκρύπτουν οι κατά καιρούς βαρύγδουπες δηλώσεις! Το άλμα από την προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην «εύκολη» εκχώρηση κυριαρχικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι τεράστιο για να καλυφθεί με επικοινωνιακές ή διλημματικές πομφόλυγες!!
Κώστας Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια