.png "English"){kind=small}
Στον κυκλώνα της ανυποληψίας κάθε θεσμού που η παιδεία μπορεί να αποδειχτεί ο σπόρος της ρήξης με το νοσηρό παρελθόν, η μετατροπή μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας σε ορμητήριο συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, ορίζει το εύρος της συντεχνιακής πληγής και μεταδίδει εκκωφαντικά το μήνυμα του ανυποχώρητου οπορτουνισμού ως πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όλα αυτά για δυο
ώρες επιπρόσθετης εργασίας την εβδομάδα (από 21 σε 23!), ως εναντίωση
στις μετακινήσεις καθηγητών κι από συναδελφικό ενδιαφέρον για το μέλλον των
ωρομίσθιων! Μάλλον ορισμένοι θιασώτες του Σκανδιναβικού εκπαιδευτικού
μοντέλου ξέχασαν να ενημερώσουν την κοινωνία για τα αντίστοιχα ωράρια των
εκεί συναδέρφων τους.
Μάλλον δεν
ενοχλήθηκαν ούτε από το ότι η γενικευμένη λογική του ωρομίσθιου ή η αντίδραση
στην κινητικότητα υποκρύπτει την έλλειψη σοβαρού πλάνου διαχείρισης
ανθρώπινου δυναμικού και λειτουργεί ως «τυρί» για την επίτευξη της
μονιμοποίησης.
Όλα αυτά για ένα νομοσχέδιο
που έχει ψηφισθεί από τον Νοέμβριο και είναι ν’ απορεί κανείς από που
προέκυπτε η... «αισιοδοξία» ορισμένων ότι δεν θα υπάρξουν εκτελεστικά προεδρικά
διατάγματα. Εκτός κι αν ήταν προτιμότερο να έρθουν από Σεπτέμβριο ώστε να
υπάρχει η άνεση συνεχών απεργιών που να ακυρώσουν στη ρίζα του το επόμενο
σχολικό έτος.
Δεν θέλουμε καν
να φανταστούμε ότι κύριος λόγος αυτής της ακραίας ρητορικής και δράσης δεν
είναι άλλος από τον προεκλογικό ανταγωνισμό των επικείμενων καλοκαιρινών
αρχαιρεσιών της ΟΛΜΕ. Γιατί τελικά τα ψηφαλάκια πολλοί εμίσησαν (λέμε τώρα!)
την καρέκλα ουδείς!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια