Κάτι τέτοιες μέρες αναπολείς τα παιδικά σου χρόνια, τη χαρά της
αστείρευτης ξενοιασιάς, τις φανταχτερές αποκριάτικες στολές. Έρχεσαι στο
σήμερα σε μια κοινωνία που σέρνεται από την κατήφεια στην αισιοδοξία, από τον
πόνο στην ελπίδα κι αναρωτιέσαι ποια στολή θα ταίριαζε περισσότερο στο κλίμα
της εποχής. Τι εκφράζει καλύτερα το καρναβάλι που μας περιστοιχίζει αλλά
κι αυτό που κρύβουμε μέσα μας παριστάνοντας ακατάληπτα τους επαΐοντες;
Να ντυθώ πολιτικός με γραβάτα, σε παρατεταμένη χειμερία νάρκη ή επιτηδευμένος
φέρελπις ηγέτης χωρίς λαιμοδέτη;
Τζιβάτος επαναστάτης
με ντουντούκα ή αυτόχειρας επαναστάτης σαμουράι;
Πολιτικός... υδατάνθρακας, με ή χωρίς γλουτένη, ή σκέτος «άνθρακες ο
θησαυρός»;
Μαρουφορεμένος μαχητής του πολιτικού σκότους ή «κοκκινολαίμης»
προλετάριος με λοφίο;
«Παρθενόπη» ματαιόδοξη τηλεπερσόνα ή παλαιολιθικό κακέκτυπο μιας
περασμένης κουλτούρας,
Φιλεύσπλαχνος κοσμική με τα λεφτά των άλλων ή επαίτης των ανιδιοτελών
συναισθημάτων;
Ξεπεσμένος γιάπης, ψευτομάτσο με γενάκι τριών ημερών ή λικνίζων θύμα του
lifestyle;
Τόσες κι άλλες τόσες θα μπορούσε να επιλέξει κανείς και πάνω από μια
ντουζίνα ανάλογες μάσκες αλλά ειδικά για φέτος λεω να πρωτοτυπήσουμε. Να
φορέσουμε... τον εαυτό μας ή με όσον τέλος πάντων από αυτόν μπορούμε ακόμα
να... συνδιαλεγόμαστε, ένα πηγαίο χαμόγελο, λίγη από την ηλιαχτίδα της
εσωτερικής πάλης, μια ιδέα από το ουράνιο τόξο της επουλωμένης πληγής. Έτσι
για αλλαγή βρε αδερφέ! Μπορεί να αποδειχτεί μια αναζωογονητική αρχή;
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
0 σχόλια