Πλησιάζουμε την μια εβδομάδα από την ημέρα της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη νέου αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία κι όλοι επιδίδονται σε μια προσπάθεια ανάλυσης και επεξήγησης των δυο σημαντικών γεγονότων αυτής της εκλογής. Της απρόσμενα πλατιάς συμμετοχής πολιτών όλων των ηλικιών, και της άνετης επικράτησης του Αντώνη Σαμαρά.

Όταν όλες οι Κασσάνδρες εντός και εκτός κόμματος, έκαναν λόγω ακόμα και την ημέρα της εκλογής για έναν αριθμό που είναι ζήτημα αν θα ξεπερνούσε τις 300,000 άτομα, η κινηματική, λαϊκή προσέλευση διέψευσε τους πάντες ανεβάζοντας την τελική συμμετοχή στις 800,000. Ποιοι οι λόγοι που παρακίνησαν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων, πάνω από το διπλάσιο των έως τότε εγγεγραμμένων μελών να συμμετέχουν σε μια πρωτόγνωρη για τους περισσότερους διαδικασία; Τι προέτρεψε χιλιάδες ανθρώπους, ιδιαίτερα σε μικρές κλειστές κοινωνίες, όπου η τόσο καταφανής ταύτιση με ένα κόμμα δεν είναι πάντα κοινωνικά πρόσφορη; Και γιατί αυτή η συμμετοχή μετατράπηκε σε αυτό το βαθμό σε θετική ψήφο στον Αντώνη Σαμαρά.

Τα συμπεράσματα μας εν συντομία είναι τα ακόλουθα:

α) Ο Σαμαράς κατάφερε εξαρχής να έχει πολύ συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, με ένα ιδεολογικό στίγμα που μιλούσε στις καρδιές και το μυαλό της πλειοψηφίας των Νεοδημοκρατών. Προέβαλλε μια ιδεολογία που μπόρεσε να συγκεράσει τις σύγχρονες φιλελεύθερες ιδέες και πρακτικές που έχει ανάγκη μια σύγχρονη κεντροδεξιά παράταξη, με την σαφή αναφορά σε ξεχασμένες, ενοχοποιημένες από μερικούς παραδοσιακές αξίες που είχαν ανάγκη να ακούσουν οι πολίτες που αποτελούν τον πυρήνα, το βασικό πυλώνα των ψηφοφόρων της ΝΔ. Αυτών που είτε ψήφισαν τη ΝΔ και σε αυτή την τραγική εκλογική αναμέτρηση είτε απείχαν πλήρως απογοητευμένοι από την νωχελικότητα της κυβέρνησης και του κόμματος μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, όταν ενώ όλοι στοιχημάτιζαν στις άμεσες κινήσεις που θα ερχόταν ως αντίδραση στο σαφές μήνυμα της κοινωνίας, υπήρξε απραξία που έμοιαζε με "συνθηκολόγηση" μιας ομάδας ηγετικών στελεχών με την επερχόμενη ήττα. Όλος αυτός ο κόσμος έψαχνε έναν τρόπο να ακουστεί, να εκφράσει την οργή του και η εσωκομματική εκλογή υπήρξε η καλύτερη δυνατή ευκαιρία.

β) Η Μπακογιάννη από την πλευρά της αποδείχθηκε ανέτοιμη να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα της εκλογής από τη βάση. Σαν έτοιμη από καιρό, έχοντας υπολογίσει τα δεδομένα ενός συνεδρίου με προκαθορισμένους από το 2007 συμμετέχοντες, προσήλθε στην ανοιχτή διαδικασία χωρίς προγραμματισμό, πότε ταυτιζόμενη με το κυβερνητικό παρελθόν και πότε απορρίπτοντας το, μετά βδελυγμίας. Υπέπεσε στο μέγιστο σφάλμα, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά στην πολιτική, να αφήνει υπονοούμενα για το παρελθόν του συνυποψήφιου της (αποδείχθηκε ότι η βάση δεν κρίνει τα τότε γεγονότα με τον ίδιο τρόπο ή τα τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα), και να αφήνει εξέχοντα στελέχη του επιτελείου της να καταφεύγουν σε υβριστικά σχόλια.

Το κυριότερο όμως ατόπημα της ήταν η αναφορά σε "ναφθαλίνες" όσον αφορά τις παραδοσιακές αξίες και ιδανικά της παράταξης την ψήφο των ψηφοφόρων της οποίας ζητούσε. Είναι αδιανόητο να χαρακτηρίζεις με τόσο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τις ιδέες και τα πιστεύω μιας μεγάλης μερίδας του Ελληνικού λαού, όταν μάλιστα αυτός ο κόσμος τίμησε την ίδια και την οικογένεια της επανειλημμένα με ανώτατα αξιώματα. Προφανώς οι παραδόσεις δεν μπορούν να αναπαράγονται αυτούσιες σε κάθε χρονική περίοδο και απαιτείται η προσαρμογή και ο εμπλουτισμός τους, ώστε να παραμένουν σύγχρονες και λειτουργικές αλλά η πλήρης απόρριψη και η απαξίωση τους μόνο ως υβριστικές μπορούν να εκληφθούν. Κι όπως αποδείχθηκε αυτό ακριβώς συνέβη.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος