Η προηγούμενη ανάλυση μας για το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου στη ΝΔ, είχε ένα προφανές κενό, την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς, σε ένα κεφαλαιώδες θέμα, τόσο όσον αφορά την προεκλογική ρητορική των υποψηφίων, άλλα όπως θα δείξουν οι μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, πιθανότατα εξαιρετικά σημαντικό και για τον καθορισμό της γενικότερης πολιτικής ατζέντας.

Σε τι ακριβώς αναφερόμαστε όταν μιλάμε για "οικογενειοκρατία" στην Ελληνική πολιτική ζωή και τι ακριβώς είναι αυτό που την κάνει τόσο απωθητική στην πλειοψηφία των πολιτών; Έχουμε το δικαίωμα να αρνούμαστε από τα τέκνα, οικογενειών με ιστορία στην πολιτική ζωή, το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και το όνειρο για την ανέλιξη τους τα ύπατα αξιώματα;

Προφανώς και κανείς δεν δικαιούται να απαιτεί την απόρριψη κάθε συμμετοχής στα κοινά ατόμων των οποίων οι οικογένειες έχουν χρόνια παρουσίας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αν και ίδιοι διατείνονται ότι παρά από την πιο εύκολη εισδοχή τους στην πολιτική κονίστρα η συνέχεια είναι πιο δύσκολη για αυτούς, το πρόβλημα έγκειται στο ότι ακόμα κι αν μπορεί κάποιες φορές να είναι πιο επιρρεπείς στην κριτική από μερίδα τύπου και πολιτικών τους αντιπάλων, στην πράξη αποδεικνύεται ότι πάντα αντίρροπες δυνάμεις πολιτικές, μιντιακές ή επιχειρηματικές θα τους στηρίξουν, ώστε σε μια πορεία χρόνου τα θέματα που τους αφορούν να ατονήσουν επικοινωνιακά και σταδιακά να επανέλθουν σε κυρίαρχη θέση.

Υπάρχουν όμως δυο πολύ σημαντικά ζητήματα που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όσον αφορά την πολιτική οντότητα των γόνων γνωστών οικογενειών. Το ένα αφορά το γεγονός ότι τόσο στο ξεκίνημα όσο και στην πορεία ανέλιξης τους στην πολιτική πορεύονται με την στήριξη ενός οργανωμένου μηχανισμού ανθρώπων που κληρονομούν από το γονιό τους. Έναν μηχανισμό που έχει στηθεί μέσα από χρόνια προσπαθειών και έχει λειτουργήσει με ιδιαίτερα επιτυχία στο παρελθόν, άρα γνωρίζει το "παιχνίδι" τόσο καλά που να μπορεί να διαχειριστεί και διαφυλάξει τα συμφέροντα και την εικόνα του δικού τους ανθρώπου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτή η ομάδα αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που διαχρονικά έχουν ευεργετηθεί από την οικογένεια και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν και διευρύνουν τα κεκτημένα.

Το άλλο ζήτημα περισσότερο κοινωνιολογικής υφής αφορά τη σύσταση του εκλογικού σώματος ιδιαίτερα στις μέρες μας. Το σχετικά νεότερο κομμάτι του, αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους με υψηλή μόρφωση και εξειδικευμένη γνώση, την οποία πολλοί από αυτούς απόκτησαν με ιδιαίτερες θυσίες, οικονομικές και προσωπικές, με τελικό αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία να αξιοποιηθούν επαγγελματικά με βάση την υποδομή και τα προσόντα τους, καταλήγοντας ετεροαπασχολούμενοι ή ακόμα και άνεργοι. Είναι λοιπόν πρόδηλη η αδυναμία τους να αποδεχθούν πόσο δε να ταυτισθούν με πολιτικούς που έχοντας πολλές φορές περιορισμένες ικανότητες και ελλιπές βιογραφικό, ανέρχονται ταχύτατα τα σκαλιά της κοινωνικής καταξίωσης. Αλλά και οι κάπως μεγαλύτερες γενιές που αντιπροσωπεύουν τους γονείς αυτών των παιδιών δεν παρακολουθούν με απάθεια την ανέλιξη των γόνων πολιτικών οικογενειών. Μην λησμονούμε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι κυρίως δικές οι οικονομικές θυσίες τις οποίες υπέστησαν ώστε να παιδιά να λάβουν την καλύτερη δυνατή μόρφωση, επενδύοντας έτσι στην προοπτική ενός πιο ευτυχισμένου, για αυτά, μέλλοντος.

Δεν γνωρίζω αν η επίδραση αυτού του στοιχείου ήταν η πιο σημαντική την επιλογή των ψηφοφόρων της ΝΔ για την εκλογή νέου προέδρου, είμαι όμως απολύτως πεπεισμένος ότι σε ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών που προήλθαν στις κάλπες η εικόνα όλων των γόνων πολιτικών οικογενειών να έχουν ομονοήσει και συστρατευθεί στο πλευρό της κ.Μπακογιάννη, ακόμα και όταν οι ιδεολογικές τους παρακαταθήκες απείχαν παρασάγκας μεταξύ τους, ενεργοποιείσαι αντανακλαστικά άμεσης αντίδρασης και δυναμικής απάντησης στο συναίσθημα σιγουριάς που εξέπεμπαν. Αν αυτή η αντίδραση θα έχει και μέλλον κι αν οδεύουμε σταδιακά τουλάχιστον στον περιορισμό της επιρροής των "οικογενειών" στις πολιτικές εξελίξεις είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει. Άλλωστε στον έτερο πυλώνα της πολιτικής ζωής το ΠΑΣΟΚ, αρχηγός του είναι ο υιός και εγγονός του μεγαλύτερου ονόματος της παράταξης και προφανώς δεν ήταν μόνο οι ικανότητες και το όραμα του για τον τόπο που τον οδήγησαν σε αυτή τη θέση. Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτή η κίνηση να ήταν μόνο η αρχή.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος