Αν κάποιος διαβάσει καλόπιστα τη συνέντευξη της κ.Μπακογιάννη στο «Βήμα της Κυριακής», θα μπορούσε να ανακαλύψει χρήσιμες και θετικές διαπιστώσεις για την παράταξη και τους στόχους που πρέπει να έχει, που με την πάροδο του χρόνου κι οδεύοντας προς το Συνέδριο του Ιουνίου, λογικά θα επιχειρήσει να μετουσιώσει, μέσα από τις γνώσεις και την εμπειρία που απέκτησε με την άσκηση καίριων καθηκόντων, σε ωφέλιμες προτάσεις συμβάλλοντας δημιουργικά στη μετεξέλιξη του κόμματος. Κι αυτό σίγουρα θα αποβεί θετικό για την προσπάθεια του Προέδρου αλλά και την επιθυμία τόσο των Νεοδημοκρατών όσο και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας, να πραγματοποιηθεί επιτέλους το μεγάλο βήμα υπέρβασης του μεταπολιτευτικού σκηνικού και αναγέννησης εκ των βάθρων του πολιτικού σκηνικού, σε πρόσωπα αλλά κυρίως σε πολιτικές και στόχους. Υπάρχουν όμως και τρία ζητήματα που τέθηκαν σε αυτή τη συνέντευξη που χρήζουν περαιτέρω πολιτικού σχολιασμού.

Συνεργασία - Το απλό, απόλυτο όχι στην ερώτηση αν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ειλικρινή διάθεση συνεργασίας από την πλευρά του Προέδρου, θα μπορούσε να είχε διερευνηθεί λίγο περισσότερο από το δημοσιογράφο. Πως αντιλαμβάνεται η ίδια την ειλικρίνεια στις πολιτικές προθέσεις και με ποιους τρόπους θα έπρεπε να εκδηλωθεί; Ποιες πρωτοβουλίες και κινήσεις θα έπειθαν ότι ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί την αγαστή συνεργασία; Όσο κι αν από ψυχολογικής οπτικής θα μπορούσα να δεχθώ την άρνησης της στη θέση της τομεάρχη Παιδείας & Πολιτισμού (ήταν μεγάλο το σοκ της απρόσμενης ήττας, μικρό το διάστημα απολογισμού και δύσκολη η απόφαση να δεχθεί μια θέση λιγότερων καθηκόντων από αυτά που κατείχε ως Υπ.Εξωτερικού), η καταγραφή συγκεκριμένων απόψεων για τη διαδικασία που θα μπορούσε να ακολουθηθεί ώστε να εμπεδωθεί το πνεύμα συνεργασίας, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη. Αυτό βέβαια που οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε είναι ότι οι επιλογές προσώπων και πολιτικής κατεύθυνσης και οι συνέπειες τους βαρύνουν πρώτιστα τον Πρόεδρο, και γι’ αυτό οφείλει να έχει την πλήρη ελευθερία κινήσεων απαλλαγμένος από σύνδρομα κατάτμησης του κόμματος σε 60%- 40%.

Καραμανλής – Ενώ η αποτύπωση των βασικών παραγόντων που συνέτειναν στη βαριά εκλογική ήττα της ΝΔ είναι αρκούντως εύστοχη, υποκρύπτεται μια διάθεση επίρριψης αυξημένων ευθυνών στον πρώην πρωθυπουργό που όσο κι αν δικαιολογείται ως ένα βαθμό από τη θέση του την κορυφή της ιεραρχίας, με αυτή ην προσέγγιση δεν θα πρέπει να αποσιωπηθούν και οι ευθύνες των υπολοίπων κορυφαίων στελεχών τόσο στη χάραξη πολιτικής όσο και στην καταλυτική απόφαση για προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών.

Από την άλλη είναι δεικτικό και το υπονοούμενο που προκύπτει από τη δήλωση ότι ενώ ο ίδιος ο Καρμανλής κράτησε ουδέτερη στάση στην εσωκομματική εκλογή, τα στελέχη του περιβάλλοντος του στήριξαν Σαμαρά. Ή λοιπόν ο Καραμανλής δεν έχει ιδιαίτερη επιρροή ούτε στους στενούς του συνεργάτες, μια που κανείς δεν πιστεύει ότι δεν είχε άποψη για την επιλογή του νέου αρχηγού, παρά τη μη δημόσια έκφραση της, ή η αποστασιοποίηση του ήταν προσχηματική κι επί της ουσίας αθέτησε την όποια πρότερη υπόσχεση του για στήριξη στην κ.Μπακογιάννη προτρέποντας τα φίλα προσκείμενα προς αυτόν στελέχη στην υπερψήφιση Σαμαρά. Καμιά από τις δυο υποθέσεις δεν περιποιούν τιμή στον πρώην πρωθυπουργό, αφού είτε τον υποβαθμίζουν σε ανίκανο διαχειριστή των καταστάσεων είτε αναδεικνύουν μια δημαγωγική, μικροπολιτική πλευρά του χαρακτήρα του, για την οποία ο έως τώρα βίος του δεν μας έχει προϊδεάσει άρα μας κάνει και δύσπιστους στο να την αποδεχτούμε ως αληθινή.

Χριστοφοράκος – Η αναφορά της στην προσωπική, κοινωνική σχέση με τον ισχυρό άνδρα της SIEMENS και την ανάγκη μη ποινικοποίηση τέτοιων επαφών, είναι ως ένα βαθμό απολύτως θεμιτή και λογική στο επίπεδο ότι η κοινωνική συναναστροφή και οι γνωριμίες από την εποχή της νιότης δεν μπορούν να φορτίζονται προκαταβολικά αρνητικά. Το ζητούμενο όμως εδώ έχει να κάνει με την εμπλοκή που προέκυψε με την έξοδο του κ.Χριστοφοράκου από τη χώρα και τις περίεργες καθυστερήσεις στη διαβίβαση εγγράφων και τη λήψη άμεσων αποφάσεων, που προέκυψαν στο υπουργείο στο οποίο προίστατο η κ.Μπακογιάννη. Όλα αυτά δημιούργησαν ένα περίεργο κλίμα καχυποψίας γύρω από τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, την απονομή ευθυνών και το πιθανό μερίδιο αυτών που αναλογούν στην ιδία, και επέτειναν ένα αίσθημα διασύνδεσης που μπορεί και να την αδικεί. Φαίνεται όμως να υπάρχει από πλευράς της οικογενείας της μια διάθεση συνδυασμού του θέματος SEIMENS με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που μόνο να προσφέρει δεν έχει στην συντεταγμένη πορεία του κόμματος στο αύριο.

Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον της παράταξης με την προοπτική της πλήρους αναδιοργάνωσης με στόχο την είσοδο στην περίοδο της Νέας Μεταπολίτευσης, οι κοινοί κορυφαίοι στόχοι δεν μπορούν να προσκρούουν σε προσωπικούς εγωισμούς ή τα ψυχολογικά τερτίπια γύρω από τον τρόπο ανάληψης πρωτοβουλιών ή επιμερισμού ευθυνών. Είναι τεράστια η ευθύνη όλων να συνεισφέρουν στον εμπλουτισμό και την ανανέωση της ιδεολογίας της ΝΔ, με άνοιγμα νέων θεμάτων, ανακίνηση και επαναπροσδιορισμό στοιχειωδών μεταβλητών του πολιτικού της στίγματος και εκδημοκρατισμό των εσωτερικών της διαδικασιών. Όλα τα στελέχη συμπεριλαμβανομένης της κ.Μπακογιάννη έχουν στα χέρια τους την δυνατότητα εκμετάλλευσης αυτής της ιστορικής ευκαιρίας για αναγέννηση της παράταξης και η κοινωνία περιμένει, κυρίως από τους κορυφαίους στην ιεραρχία του κόμματος, να επιδείξουν έμπρακτα τη σύνεση και το πνεύμα αλληλεγγύης που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Από αυτή τους τη στάση οι πάντες θα κριθούν με πρώτο φυσικά όλων τον Πρόεδρο που έχει και την κύρια ευθύνη καθορισμού της ατζέντας των θεμάτων, των πρωτοβουλιών και του χρονοδιαγράμματος εκτέλεσης τους.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος