Το πολυαναμενόμενο φορολογικό νομοσχέδιο, που θα προστάτευε τα μικρά και μεσαία εισοδήματα των μισθωτών & συνταξιούχων, θα έδινε νέα πνοή στους μκρομεσαίους επαγγελματίες και θα απέδιδε μεγαλύτερη δικαιοσύνη στον επιμερισμό των φορολογικών βαρών, απεδείχθη όπως οι περισσότερες από τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ, ένας τεράστιος πομφόλυγας (όπως αποδεικνύουν και οι φήμες για άμεσες αλλαγές στο θέμα των αποδείξεων). Οι 8 καινούριες κλίμακες (!!), το πάγωμα των μισθών, η ουσιαστική κατάργηση του αφορολόγητου (απαιτείται κατάθεση αποδείξεων που να αντιστοιχεί στο 30%, για την κατοχύρωση του), τα δήθεν κίνητρα για επαναπατρισμό κεφαλαίων (αφού πρώτα έπραξαν ότι μπορούσαν για να τα στείλουν σε ξένες τράπεζες), η υποτιθέμενη φορολόγηση των off-shore εταιριών (είναι γνωστό ότι κάθε μεγάλο ακίνητο αποτελεί και μια χωριστή εταιρία με άλλο διαχειριστή διοριζόμενο από τον ιδιοκτήτη) κι η βαριά φορολόγηση των ακινήτων (αποτρεπτική για κάθε σοβαρή επένδυση), αποτελούν την αδιάψευστη απόδειξη του συμπεράσματος μας.

Ας αρχίσουμε από τη φορολογία εισοδήματος και την απόκρυψη από τους τηλεοπτικούς επαΐοντες και τους απανταχού κονδυλοφόρους, της πραγματικής σύγκρισης ανάμεσα στα εξαγγελθέντα και την ακολουθούμενη από τη ΝΔ πολιτική (από το 2010 θα μειώνονταν σταδιακά ο βασικός συντελεστής από το 24% στο 20% το 2014). Από τη σύγκριση των δυο πολιτικών προκύπτει ότι το όριο, έστω και ελάχιστης μείωσης φόρου με τις νέες ρυθμίσεις, βρίσκεται στα 28000 ευρώ, όπου προκύπτει φόρος 3840 ευρώ και με τους δύο νόμους (όλως τυχαίως στα περιβόητα 2000 ευρώ το μήνα!!). Από εκεί και πάνω, κάθε ευρώ εισοδήματος φορολογείται, πλέον, περισσότερο από τις έως τώρα ισχύουσες ρυθμίσεις (με μια μικρή εξαίρεση στα ποσά από 30 έως 32χιλ ευρώ που η αύξηση φόρου από τα 160 «πέφτει» στα 120 ευρώ). Μετά τις 32χιλ με σταδιακή αύξηση 20 ευρώ επιπλέον φόρου ανά 1000 ευρώ επιπρόσθετου εισοδήματος καταλήγουμε στις 40000 ευρώ η αύξηση φόρου, με το νέο νομοσχέδιο, να είναι 280 ευρώ.

Προφανώς τα μεγαλύτερα εισοδήματα φορολογούνται σκληρότερα από ποτέ, κι αυτό για κάποιους θα πρέπει να καταγραφεί ως κίνηση κοινωνικής δικαιοσύνης, παρά το γεγονός ότι αυτά τα κεφάλαια εφόσον δημιουργούσαμε ως σύγχρονη Ευρωπαϊκή κοινωνία συνθήκες αποδοτικής επένδυσης τους είτε στην εγχώρια κατανάλωση είτε σε σοβαρά επιχειρηματικά πλάνα, θα μπορούσαν να τονώσουν την κοιμούμενη Ελληνική αγορά. Τουναντίον κάναμε ότι μπορούμε για να στρέψουμε αυτούς τους πολίτες στην κατανάλωση στο εξωτερικό (διακοπές, ψώνια κλπ) και στην διαφυγή των κεφαλαίων τους σε τράπεζες άλλων χωρών (οι ανακοινώσεις για επαναπατρισμό κεφαλαίων με καταβολή φόρου 5% για τους αλλοδαπούς και 8% για τους Έλληνες, υπό τη σπάθη των υποτιθέμενων διασταυρώσεων στοιχείων, ακούγονται προς το παρόν ως κακόγουστο αστείο).

Το απείρως χειρότερο στοιχείο αυτού του νομοσχεδίου αφορά την σημαντική επιβάρυνση που επιφέρει στη μικρομεσαία επιχείρηση. Αυτή τη γνωστή υπερχρεωμένη επιχείρηση που η Υπ.Οικονομίας επιχείρησε να βρει τρόπους τακτοποίησης των χρεών της, την ίδια επιχείρηση που βλέπει το τζίρο της καθημερινά να συρρικνώνεται, που εξαναγκάζεται για να επιβιώσει να συσσωρεύει ακάλυπτες επιταγές, να καθυστερεί την πληρωμή ΦΠΑ και ασφαλιστικών εισφορών για να τονώσει πρόσκαιρα τη ρευστότητα της, και τελικά αναπόφευκτα να καταφεύγει σε περικοπή προσωπικού. Στη χειρότερη δυνατή περίοδο η κυβέρνηση επιλέγει να συμπιέσει ακόμα περισσότερο τα περιθώρια κινήσεων των μικρών επιχειρήσεων και οδηγεί πολλές από αυτές μαθηματικά στον αργό, επίπονο θάνατο.

Η ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής μέσω καλύτερης μηχανογράφησης, αντιπαραβολής των στοιχείων, ουσιαστικότερων, στοχευμένων ελέγχων, δεν μπορεί να συγχέεται με τη φοροεπιδρομή σε μικρομεσαίους επαγγελματίες και εμπόρους που, στην κατακερματισμένη Ελληνική αγορά, αποτελούν τον κύριο πυλώνα οικονομικής δραστηριότητας. Εκτός κι αν εθνικός μας στόχος είναι αποκλειστικά η ανάδειξη των εμπορικών κέντρων (mall), και η ενίσχυση των καθ΄ όλα χρήσιμων πολυεθνικών. Βέβαια η συνολικότερη, διαχρονική αντιναπτυξιακή μας λογική μάλλον δυσχεραίνει κάθε είδους επενδυτική προσπάθεια.

Στο πολυσυζητημένο αλλά ακόμα και σήμερα θολό τοπίο της συλλογής αποδείξεων για κατοχύρωση του αφορολογήτου ποσού, αρκούν οι διαρροές για κατανόηση (!!) των δυσλειτουργιών και πιθανές διευκρινήσεις και βελτιώσεις τις επόμενες ημέρες, για να καταδείξουν την απόλυτη προχειρότητα που διέπει το οικονομικό επιτελείο. Όταν μια μέρα πριν τις ανακοινώσεις η εσωτερική πληροφόρηση των ΜΜΕ, έκανε λόγο για καθιέρωση του 20% του εισοδήματος ως απαιτητό ποσό αποδείξεων, και την επομένη ανακοινώνεται ότι θα ανέλθει στο 30% κι όταν αποκλείονται από τον υπολογισμό τα αγαθά που αποτελούν τεκμήριο εισοδήματος, οι οικιακοί λογαριασμοί κι οι δαπάνες που χρησιμοποιούνται για έκπτωση φόρου (ιατρικές δαπάνες, ασφάλιστρα, ενοίκια, τόκοι στεγαστικών δανείων κλπ), θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η πρόθεση της κυβέρνησης είναι με την προφανή αδυναμία των φορολογουμένων να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις απαιτήσεις, να αντισταθμιστούν τα όποια μικρά φορολογικά οφέλη των χαμηλών εισοδημάτων, ώστε τελικά οι πάντες να συνεισφέρουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στην προσπάθεια συλλογής περισσότερων εσόδων.

Η πλειοψηφία των Ελληνικών νοικοκυριών είναι χρεωμένη σε στεγαστικά & καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες σε ποσοστό γύρω στο 30% ή και πλέον του εισοδήματος τους. Οι οικιακοί λογαριασμοί ξεπερνούν το 10-15% των εσόδων τους κι αν αφαιρέσουμε όλες τις τεκμαρτές δαπάνες κι όσες χρήζουν έκπτωσης φόρου, ουσιαστικά καταλήγουμε στην καταφανέστατη ανικανότητα επίτευξης του στόχου που μας επιβάλλουν, άρα και στην καταβολή σημαντικά αυξημένου φόρου. Μοιάζει επίσης αλλοπρόσαλλη η επίταση με την οποία οι κυβερνώντες επιθυμούν να σπρώξουν την κοινωνία στην άκρατη, ανούσια υπερκατανάλωση λες και ο τρόπος διαχείρισης των προτεραιοτήτων και των στόχων κάθε πολίτη είναι ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης.

Με ποια πρόφαση η πολιτική ηγεσία επιζητεί να καθορίσει τις μακροπρόθεσμες επιλογές καθενός μας, αποτρέποντας μας ουσιαστικά από την αποταμίευση και την προσπάθεια εκπλήρωσης ονείρων μιας ζωής όπως η ανέγερση ενός σπιτιού, οι σπουδές των παιδιών μας, η συγκέντρωση ενός καταπιστεύματος για χρήση στο λυκόφως του βίου μας. Από διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων με τη δική μας εντολή, οι πολιτικοί μάλλον επιθυμούν να μετατραπούν σε οικονομικούς και οικογενειακούς συμβούλους επηρεάζοντας κάποιες αποφάσεις που διαγράφουν το μοναδικό στίγμα της διαδρομής μας σε αυτό τον κόσμο.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος