Μετά την συμβουλευτική δήλωση της κ. Λαιμού, η οποία αφού δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί ή έστω να δικαιολογηθεί για το είδος και το ύφος της εκδήλωσης την οποία οργάνωσαν στο ιστορικό θωρηκτό Αβέρωφ, προέτρεψε όσους αντιδρούν στο φαινόμενο της χρήσης ιστορικών χώρων για απολύτως ιδιωτικές εκδηλώσεις, να καταφύγουν σε ψυχανάλυση, κι επειδή δεν προλαβαίνω να απευθυνθώ άμεσα στον κ. Στεφανή, όπως μας προτείνει η κ. Λαιμού, αποφάσισα με την ιδιότητα του ψυχολόγου να προσπαθήσω μια μικρή αυτοψυχανάλυση, μήπως και ανακαλύψω τα συμπλέγματα κι απωθημένα που με οδηγούν στην απόρριψη της συγκεκριμένης θεώρησης.

Τα δεδομένα αυτή της ιστορίας μας λένε αρχικά ότι ο κάθε ιδιώτης δικαιούται να αιτείται τη χορήγηση άδειας για την οργάνωση εκδηλώσεων στο θωρηκτό, εφόσον ο σκοπός αφορά θέμα σχετικό με τη ναυτιλία. Αν και κατά τη γνώμη μου ένας χώρος που λειτουργεί ως μουσείο δεν νοείται να δίνεται για άλλου είδους εκδηλώσεις πέραν των ιστορικών εορτασμών και ανάλογων εκδηλώσεων του Υπ. Εθνικής Αμύνης, το ακόμα χειρότερο είναι ότι όπως πολλά πράγματα στον τόπο μας, η θεωρητική δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας ευκαιρίας μετατρέπεται σε μαζική στρεβλή αξιοποίηση προς ίδιον όφελος. Είναι λοιπόν προφανές ότι κάτι παρόμοιο έχει συντελεσθεί και σε αυτή την περίπτωση.

Μια γνωστή, κοσμική οικογένεια με ισχυρή πίεση προς τους αρμόδιους φορείς κατορθώνει να πάρει με πρόφαση μια αποδεκτή από το κράτος τακτική εκδήλωση για τη ναυτιλία, την άδεια για ένα ιδιωτικό γαμήλιο πάρτι. Είναι η γνωστή λογική του νόμιμου άρα ηθικού!! Η άδεια είναι νομότυπη κι οι ίδιοι θεωρούν ότι εφόσον είναι τυπικά καλυμμένοι έναντι του κράτους, μπορούν να συμπεριφερθούν όπως θέλουν, άλλωστε κατορθώνουν άνετα να τους υπηρετούν δουλοπρεπώς οι ίδιοι οι δημόσιοι λειτουργοί που θα έπρεπε να τους ελέγχους. Και φυσικά να αδιαφορούν έως και να χλευάζουν την υπόλοιπη κοινωνία και τις αντιδράσεις της, η άποψη της οποίας δεν τους ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς.

Σύμφωνα με την οπτική της καταναλωτικής χλιδής η υπερφίαλη, ανούσια επίδειξη πλούτου, στηριγμένη στη λογική του νομιμοφανούς, μπορεί με όποια δόση αμοραλισμού θέλει, να χρησιμοποιεί θεσμούς και σύμβολα κατά το δοκούν, να απαξιώνει εθνικά μνημεία, να προβάλει αναίσχυντα την κιτς, μπουρζουαζίστικη αισθητική της, να αναδεικνύει σε κυρίαρχη νοοτροπία την ταπείνωση όλων απέναντι στην οικονομική ισχύ. Για τον αυθόρμητο μηρυκασμό της ευδαιμονίας τους, όσοι δεν κατανοούν την προτεραιότητα των ταξικών αναγκών τους για αυτοτεπιβεβαίωση, ιδιαίτερα σε χαλεπούς οικονομικούς καιρούς, έχουν απλά «φθόνο πλούτου», όπως θα μπορούσε να πει κάποιος παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Freud περί «φθόνο πέους». Γι’ αυτό άλλωστε και προτρέπουν όλους αυτούς τους πολίτες να καταφύγουν σε ψυχολογική υποστήριξη, ώστε να απεγκλωβιστούν από αυτό το φθοροποιό αυτό σύνδρομο και δημιουργικά αναγεννημένοι να αποκτήσουν το κίνητρο για να επιτύχουν σε πιο «υγιείς» στόχους!!

Αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι εν λόγω κύριοι και κυρίες, λόγου του αυθύπαρκτου κοινωνικού αυτισμού τους, είναι ότι υπάρχουν ακόμη στις μέρες αφελείς, ρομαντικοί, αιθεροβάμονες πολίτες (κατά τη δική τους αντίληψη), που συνεχίζουν την εποχή της μιντιοκρατίας, της παντοκρατορίας του εύκολου κέρδους, της ηγεμονίας της εικόνας και της αυτοπροβολής, να επιμένουν να πιστεύουν στην ιεράρχηση των πραγμάτων με βάση αρχέγονες, στέρεες αξίες, να προτιμούν τη διατήρηση της αξιοπρέπειας τους από την εκμηδένιση της μπρος στη διαχείριση του φαίνεσθαι, να επιλέγουν το σεβασμό στη χρήση των με κόπο αποκτηθέντων υπαρχόντων αλλά πρωτίστως να σέβονται στο ακέραιο κι όχι μέσα από ερμηνείες και προσωπικές συμβάσεις τα εθνικά μνημεία, τα σύμβολα και τα ανυπέρβλητα πολιτισμικά ιδανικά που αυτά σηματοδοτούν.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιοι ή κάποιες από ένα ιδιότυπο περιοδεύων εορταστικό συνονθύλευμα επιλέξουν να προτείνουν σε τρίτους την ψυχανάλυση, που πιθανότατα γνωρίζουν πολύ καλά από ιδία εμπειρία, θα τους προέτρεπα να ζητήσουν στην επόμενη συνεδρία από τον ψυχαναλυτή τους εκτός από τις συχνά αδιέξοδες συζητήσεις επί προσωπικών και σεξουαλικών ζητημάτων (σε πλάνα που θα θυμίζουν κάτι από Sex and the City, σε βλαχομπαρόκ Ελληνικούς ρυθμούς, αυτοβαυκαλιζόμενης επιβεβαίωσης), να ανοίξουν μια συζήτηση για τον «πυρήνα» των αξιών που καθένας μας επιλέγει σε αυτή τη ζωή, το πως αυτές μεταδίδονται κι ενισχύονται από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον και πως τελικά καθορίζουν την προσωπικότητα και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Μπορεί ειλικρινά να βρεθούν μπροστά σε μια αποκαλυπτική κατάσταση που να τους λύσει πολλές απορίες για τις μέχρι σήμερα επιλογές τους, τις νευρώσεις που πιθανότατα αναπαράγουν και τα αδιέξοδα που προσπαθούν να επιλύσουν ψυχαναλυόμενοι – ες.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος