Οι όψιμοι (Κιλτίδης) ή μη, υποστηρικτές του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) αναγκάζονται από τα γεγονότα να επιλέξουν στάση απέναντι και στα σημαντικά νομοσχέδια που έρχονται προς ψήφιση στη Βουλή. Ο καθένας τους με βάση τους γενικότερους στόχους και τις πολιτικές συγκυρίες διατηρεί η μεταβάλει κατά το δοκούν τη στάση του, προσπαθώντας να πείσει εαυτόν και αλλήλους για το αγνό των προθέσεων του και το ενδιαφέρον του για το μέλλον του τόπου. Η ταύτιση όμως με μια αδιέξοδη πολιτική που στερεί άκριτα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα, με μειωμένο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας και ανύπαρκτο αναπτυξιακό πλάνο, δεν μπορεί να αποτελέσει θετική παρακαταθήκη για την μελλοντική πολιτική τους πορεία.

Το ΠΑΣΟΚ βιώνοντας μια μοναδική περίοδο ιδεολογικής αντίφασης αδυνατεί να πείσει τον εαυτό του για την αναγκαιότητα και κυρίως την αποτελεσματικότητα πολλών από τα μέτρα τα οποία προωθεί και αναλώνεται σε θεατρινισμούς και βερμπαλισμούς που κυμαίνονται από ηρωικές επικλήσεις έως ευχολόγια. Ο Παπανδρέου που δήλωνε με σθένος ότι η χώρα μας δεν μπορεί να ακολουθήσει τους γείτονες της (Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ) σε μια «άτυπη» μάχη ανταγωνισμού με βάση το χαμηλό εργασιακό κόστος αλλά θα πρέπει να στοχεύσει στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών, αναγκάζεται να αποδεχτεί τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι αν συμπιεστούν οι μισθοί, σε μια αγορά που πρωτίστως δεν λύνει τις παραγωγικές αγκυλώσεις της, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της!! Προτρέχει δε ακόμα και των Ευρωπαϊκών προβλέψεων για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 70 έτη το 2060, θέτοντας, με τη θέσπιση των 40 ετών εργασίας για πλήρη σύνταξη, (όταν ο μέσος εργαζόμενος δεν ξεπερνά τα 25 χρόνια ασφάλισης) μια ολόκληρη γενιά σε σχεδόν πλήρη αδυναμία χορήγησης μιας αξιοπρεπούς σύνταξης.

Το ΛΑΟΣ συνειδητοποιώντας ότι η υποτέλεια του στα κελεύσματα του πολιτικού κατεστημένου μάλλον το απομακρύνει από την παραδοσιακή εκλογική του βάση, αναδιπλώνεται ανά περίπτωση, ισορροπώντας ουσιαστικά στο κενό. Η κ.Μπακογιάννη τηρεί μια συνεπή στην αρχική της επιλογή στάση η οποία όμως της στερεί και την ελάχιστη ελπίδα έκφρασης μέρους των σημερινών κοινωνικών αναγκών. Πως μπορείς να επιθυμείς να εκφράσεις τις νέες γενιές που πλήττονται καίρια από τις ρυθμίσεις, μετατρεπόμενοι σε υπενοικιαζόμενο ή μαθητευόμενο προσωπικό με αβέβαιο μέλλον, όταν συμπορεύεσαι με όσους τους πλήττουν βάναυσα; Πόσο ρεαλιστής είσαι όταν όντας κομμάτι του κατεστημένου, οικογενειοκρατικού πολιτικού σκηνικού που νέμονταν την εξουσία στη μεταπολίτευση, έρχεσαι να επιχειρήσεις να αναβαπτιστείς (στηριγμένη άραγε σε τι;), θεωρώντας ότι μπορείς με αυτή την προσέγγιση αδιαπραγμάτευτης ταύτισης με τα μέτρα της Τρόικας μπορεί να θεωρηθείς η αξιόπιστη, αναγεννητική πολιτική λύση;

Η περίπτωση του κ.Κιλτίδη από την άλλη είναι χαρακτηριστική των μικροπολιτικών κινήσεων στις οποίες διαχρονικά καταφεύγουν οι πολιτικοί όταν αδυνατούν να επιτύχουν τους στόχους τους. Η αρχική καταψήφιση του μνημονίου, αν ερχόταν σε τόσο ευθεία αντίθεση με τη συνείδηση ή το πολιτικό του σκεπτικό, τι λόγο είχε να πραγματοποιηθεί, όταν λίγο διάστημα μετά αποχώρησε από την παράταξη του; Πόση αξιοπιστία και ακεραιότητα υποκρύπτουν δηλώσεις που επιχειρούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα αναφερόμενος σε πιθανή συνεργασία Καρατζαφέρη – Μπακογιάννη, τη στιγμή που η δεύτερη έχει επανειλημμένα χαρακτηρίσει τον πρώτο, ακραίο πολιτικό παράγοντα; Πόσο σε μάλλον που ο κ.Κιλτίδης παρουσιαζόταν ως γνήσιος εκφραστής της λαϊκής, έως λαϊκίστικης δεξιάς.

Βέβαια με έναν περίεργο τρόπο πολλά από τα επίλεκτα μέλη αυτής της τάσης στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ σε μεγάλο βαθμό ταυτιζόταν και στήριξε την κ.Μπακογιάννη που υπεραμυνόταν του «μεσαίου χώρου» αλλά και πιο νεοφιλελεύθερων οικονομικών επιλογών. Εκτός κι αν τελικά όλοι αυτοί οι λεκτικοί ακροβατισμοί γίνονται για το θεαθήναι κι οι πολιτικές σχέσεις αυτών των «υπερβατικών», φαινομενικά ασύνδετων συνεργασιών όλων αυτών των παραγόντων της ευρύτερης Κεντροδεξιάς και της ταύτισης τους με τις κυβερνητικές επιλογές δεν κινούνται και τόσο στη σφαίρα του τυχαίου, αλλά αποτελούν μέρος ενός σχεδίου κατακερματισμού του πολιτικού σκηνικού που κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην κατάρρευση του μεταπολιτευτικού σκηνικού και εμπόδιο στην έλευση της Ελπίδας ενός άλλου θεσμικού πλαισίου, ανατροπής του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού κι ανάδειξης ενός σύγχρονου αξιοκρατικού μοντέλου ανάπτυξης;

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε μάλλον κάποιοι υπολογίζουν χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, τον «ξενοδόχο» και ιδιαίτερα τη σχετικά σιωπηλή, για άλλους απαθή κοινωνική πλειοψηφία (μεγάλο μέρος της αποτελούν οι νέοι) που την κρίσιμη στιγμή θα εκφραστούν δημιουργικά καταδικάζοντας όσους αφού υποθήκευσαν το παρόν και το μέλλον τους. με τις πολιτικές επιλογές τους και τις διαπλεκόμενες διαδρομές τους, έρχονται να παραστήσουν τους αναμορφωτές του κοινοβουλευτισμού μας. Και ως γνωστόν για τους πολιτικούς η χειρότερη τιμωρία είναι η ιστορική λήθη και η απαξίωση.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος