Η εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια όπως δείχνουν τα τελευταία στοιχεία έγινε με όπλα που χρησιμοποίησε στο παρελθόν η «Σέχτα Επαναστατών». Ανοίγει λοιπόν και πάλι η συζήτηση τόσο για τα κίνητρα των «τυφλών» επιθέσεων που πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα (χαρακτηριστική η υπόθεση της βόμβας που εστάλη στον Μ.Χρυσοχοϊδη). Πρόκειται άραγε για επιθέσεις με το γνωστό «ιδεολογικό» περίβλημα των προηγούμενων δεκαετιών ή οι πρακτικές που ακολουθούνται καταδεικνύουν την άρρηκτη πλέον σχέση τρομοκρατών και υποκόσμου;

Ο Γκιόλιας δεν ήταν μια κλασική περίπτωση προβεβλημένου μέλους της αστικής κοινωνίας που «σκανδάλιζε» κατά την επαναστατική λογική με την παρουσία του, ούτε αποτελούσε έναν εξέχοντα δημοσιογράφο με σχέσεις με το κατεστημένο επιχειρηματικό σύστημα και τη διαπλοκή που να δίνει στις «επαναστατικές» διανοητικές ακροβασίες το περιθώριο να μιλήσει για χτύπημα στο «σύστημα» και τους υπηρέτες του. Τι μπορεί να λοιπόν να οδήγησε σε αυτή την στυγερή δολοφονία; Είναι η ερευνητική δημοσιογραφία του Γκιόλια (κάποιοι αναφέρονται σε λίστα φοροφυγάδων που δημοσιεύτηκε από ιστολόγιο με το οποίο συνεργαζόταν και η οποία δημιούργησε αντιδράσεις από όσους περιέχονταν σε αυτή); Είναι η ραγδαία αυξανόμενη δύναμη του διαδικτύου και οι αποκαλύψεις που προκύπτουν από αυτό το μη κεντρικά ελεγχόμενο κανάλι ενημέρωσης;

Γεγονός παραμένει η προφανής διασύνδεση των εκτελεστών με το οργανωμένο έγκλημα. Πιθανότατα πλέον, μέλη των οργανώσεων είναι και αλλοδαποί με διασυνδέσεις με τον υπόκοσμο, τις υποθέσεις της «νύχτας», το λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Οπότε είναι εξαιρετικά πιο εύκολη η χρήση των νεότευκτων «τρομοκρατών» και για συμβόλαια θανάτου ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών που συχνά προσπαθούν να περιβάλουν με πολιτικά επιχειρήματα, με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία από τις «κλασικές» οργανώσεις του παρελθόντος, οι οποίες είχαν ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό και προειδοποιούσαν για τις επιθέσεις προς αποφυγή παράπλευρων θυμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε και στην αριστερόστροφη λογική της μεταπολίτευσης, η τρομοκρατία για αρκετά χρόνια καλύπτονταν από μια ευρύτατη, σιωπηρή κοινωνική συναίνεση.

Το κρίσιμο όμως ζήτημα είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του νέου κύκλου τρομοκρατίας στον τόπο μας. Ο κ.Χρυσοχοϊδης έδρεψε δάφνες και στήριξε την πολιτική του ανέλιξη στην εξάρθρωση της «17ης Νοέμβρη» σε ένα άλλο όμως πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο κι όπως ήδη καταδείξαμε έχοντας να κάνει με οργανώσεις με μια άλλη διάρθρωση και νοοτροπία. Επειδή όμως αυτό το πολιτικό του απόθεμα σταδιακά στερεύει, αν δεν θέλει να καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως ο Υπουργός επί δικαιοδοσίας του οποίου πραγματοποιήθηκαν οι πιο στυγνές δολοφονικές επιθέσεις, θα πρέπει να αναδιαμορφώσει την προσέγγιση του στον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου. Να προσαρμοστεί στη σημερινή σύσταση και τις μεθόδους των σύγχρονων τρομοκρατών, να αναζητήσει τις διασυνδέσεις τους με άλλους εγκληματικούς κύκλους και να αναδείξει μια νέα πολιτική που θα διαχειρίζεται το προσωπικό, τα μέσα και τα όποια επιχειρησιακά πλάνα με διαφορετική οπτική.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος