Η περιφέρεια Αττικής, και λόγω της μεγάλης πολιτικής της σημασίας από τη στιγμή που καλύπτει πάνω από το 1/3 του πληθυσμού της χώρας και σχεδόν το μισό του παραγόμενου πλούτου, έχει μετατραπεί σε πολύφερνη «νύφη» για πλειάδα υποψηφίων πέρα από κομματικούς προσδιορισμούς. Ιδιαίτερα ο χώρος του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη αναδείξει 3 υποψηφίους. Τον επίσημο κ. Σγουρό, τον υποστηριζόμενο πλέον από το ΣΥΝ κ. Μητρόπουλο και φυσικά την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του βουλευτή και γνωστού δημοσιογράφου Γ. Δημαρά. Οι δυο «αντάρτικες»¨κινήσεις μάλιστα, διαγκωνίζονται για την πιο αντι-μνημονιακή στάση θέλοντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κινήματος από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική που απέχει παρασάγγας από τις ιδεολογικές αξίες και τις αρχές του χώρου.

Όσο κι αν η ακατάσχετη συνομωσιολογία επί παντός επιστητού δεν είναι η αγαπημένη μου ενασχόληση, οφείλουμε να καταγράψουμε κάποια υπαρκτά σημάδια που κατευθύνουν τη σκέψη προς τη σκέψη, ειδικά η υποψηφιότητα Δημαρά να μην αποτελεί και τόσο αθώα επιλογή αντίστασης στην πολιτική του μνημονίου. Η περίπτωση Μητρόπουλου έχει άλλα χαρακτηριστικά αφού δεν πρόκειται για βουλευτή εκλεγμένο με το ΠΑΣΟΚ και οι σχέσεις του με την κομματική νομενκλατούρα δεν υπήρξαν και οι καλύτερες, όντας εκτός χώρου για πολλά χρόνια και με διαχρονικά ξεκάθαρες θέσεις κυρίως στα εργασιακά κι ασφαλιστικά ζητήματα.

Ο κ. Δημαράς από την άλλη, αν και ανεξάρτητος βουλευτής μετά τη διαγραφή του για το «παρόν» στην ψηφοφορία επί του μνημονίου, παραμένει ενεργός πολιτικός με συμμετοχή και λόγο στα κομματικά όργανα και τις διεργασίες. Εκφράζει επιμέρους διαφωνίες για συγκεκριμένα ζητήματα, όπως και πολλοί πλέον στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αλλά δεν έχει δείξει διάθεση αυτονόμησης και αποχώρησης από το ΠΑΣΟΚ μετά την επιστροφή του, εδώ και αρκετά χρόνια, από το ΔΗΚΚΙ και την πανηγυρική εκλογή του σε αρκετά υψηλά θέση μάλιστα.

Έχοντας λοιπόν ισχυρό λαϊκό έρεισμα ειδικά στις προβληματικές, όσον αφορά τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, εκλογικές ομάδες, αλλά και έλλειψη διάθεση οριστικής ρήξης με το κίνημα, αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για να λειτουργήσει ως αερόσακος αποφόρτισης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Περιορίζει λοιπόν τις απευθείας απώλειες του ΠΑΣΟΚ προς άλλους χώρους και επιχειρεί να μειώσει την πιθανότητα εμφάνισης έντονης δυναμικής σε άλλες υποψηφιότητες όπως αυτή του Β. Κικίλια που θα μπορούσε να πιστωθεί ως επιβράβευση της αντι-μνημονιακής στάσης του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ.

Είναι πρόσφατες οι δηλώσεις Παπανδρέου για ανάγκη συστράτευσης όλων στον κοινό αγώνα, ξεκαθαρίζοντας ουσιαστικά την αντίθεση του σε «αντάρτικα» ψηφοδέλτια ιδιαίτερα στη μάχη των περιφερειών. Άλλωστε σε καμιά άλλη περιφέρεια δεν έχουν εκδηλωθεί αντίστοιχες κινήσεις. Γιατί λοιπόν στη μοναδική «αντάρτικη» υποψηφιότητα κοινοβουλευτικού μάλιστα στελέχους στην μεγαλύτερη περιφέρεια με το πολυσήμαντο πολιτικό μήνυμα, δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Μόνη η άρνηση υποψηφιότητας για περιφερειάρχης αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της κυβερνητικής πορείας της κ. Μπατζελή και την τροχοπέδη για τη υπουργοποίηση για λαοπρόβλητα στελέχη όπως ο κ.Φλωρίδης.

Φαίνεται ότι στο ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας ότι στην Αττική λόγω της πρωτοφανούς καθίζησης της οικονομικής δραστηριότητας, η ανεργία και τα λουκέτα αποτελούν καθημερινή πληγή, ενώ η εγκληματικότητα και οι επιπτώσεις της αθρόας λαθρομετανάστευσης είναι ανεξέλεγκτες, επιχειρεί να αποφύγει την έκφραση μιας γνήσιας μαζικής αντιπολιτευτικής φωνής που θα σημάνει και την ουσιαστική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής. Επιχειρεί λοιπόν τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και την όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενη κοινωνική εκτόνωση, ώστε το όποιο μήνυμα των εκλογών να μοιάζει πιο εύκολα διαχειρίσιμο.

Η επιλογή Δημαρά συνειδητά ή μη από το ίδιο (προσωπικά θεωρώ το πρώτο), αυτή τη λογική εξυπηρετεί αφού δεν προσφέρει πολιτικό διέξοδο στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Αποτελεί μια ασφαλή συναισθηματική αντίδραση χωρίς σοβαρές συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ και άνευ προοπτικής για τη χάραξη μιας διαφορετικής πορεία ελπίδας για τον τόπο.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος