Ο Γ. Παπανδρέου συνηθίζει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να κάνει αναφορές που έχουν σχέση με τη σύγχρονη τεχνολογία, την καινοτομία στην επιχειρηματικότητα, το δυναμισμό και την εφευρετικότητα των νέων ανθρώπων. Η πρόσφατη δήλωση του, προτροπή προς τις νεότερες γενιές να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους και αν την αλλάξουν, ακούγεται πολύ ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα σε θεωρητικό επίπεδο αλλά σε οδηγεί μάλλον στην απογοήτευση αν όχι στο θυμό, όταν αναλογιστείς από ποια χείλη εκστομίζεται και με ποια λογική συνενοχής σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον.

Ο πρωθυπουργός ανήκει σε μια συγκεκριμένη γενιά πολιτικών της μεταπολίτευσης που ανεξάρτητα από την επιμέρους και συχνά αποσπασματική θετική συνεισφορά τους στην βελτίωση των οικονομικών συνθηκών και της ποιότητας ζωής των πολιτών, δημιούργησαν και συντήρησαν ένα πλαίσιο αναποτελεσματικού κρατισμού, κομματοκρατίας, νεποτισμού, στείρου λαϊκισμού και διαφθοράς που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα που έρχονται να αναιρέσουν πολλές από τις βασικές κοινωνικές κατακτήσεις των Ελλήνων.

Ιδιαίτερα η παράταξη που υπηρετεί επί δεκαετίες και της οποίας πριν αναλάβει την αρχηγία είχε υπάρξει επί 25 χρόνια υπουργός βαρύνεται με τις μεγαλύτερες των ευθυνών για τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες τόσο της εισόδου στην Ε.Ε. (με τον υπέρογκο δανεισμό της δεκαετίας του ΄80) όσο και της συμμετοχής μας στην ΟΝΕ (όταν δεν αποκλιμακώθηκε ο δανεισμός παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης). Ο ίδιος δε, ως επίλεκτο στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δεν έχει να επιδείξει κάποιες ξεχωριστές πρωτοβουλίες που να τον διαφοροποιούν από τις συνολικότερες πρακτικές.

Φαντάζει τουλάχιστον υποκριτικό έως και προσβλητικό να προσκαλείς τις δυναμικές κοινωνικές ομάδες να συμμετέχουν στη συνδιαχείριση της χώρας, όταν οι πρόσφατες πολιτικές επιλογές του στο ασφαλιστικό και εργασιακό ζήτημα, έριξαν το βάρος των μακροπρόθεσμων συνεπειών στις νέες γενιές. Όταν η συζήτηση για την παιδεία αναλώνεται κυρίως στις αλλαγές του εξεταστικού συστήματος. Όταν η πολύφερνη καινοτομία δεν ενισχύεται. Όταν οι οικονομικές συνθήκες και η λειτουργία του κράτους αποτρέπουν την ανάληψη του επιχειρηματικού ρίσκου. Όταν η ανεργία εκτινάσσεται στερώντας και ψυχολογικά τη δημιουργική πνοή από τους νέους.

Παραδώστε λοιπόν την εξουσία κ. Παπανδρέου στις νεότερες γενιές και μην τις αντιμετωπίζεται ως συνεργό στις επιλογές σας. Δώστε τους τη δυνατότητα να διαχειριστούν το μέλλον τους με τις δικές τους προτεραιότητες, να χαράξουν από θέσεις ευθύνης έναν σύγχρονο, εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης, ένα ευέλικτο, λειτουργικό κράτος, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί ενεργούς πολίτες και εξειδικευμένους επαγγελματίες. Παραδεχτείτε ότι αποτελείτε μέρος του παρελθόντος και συστατικό στοιχείο των παθογενειών. Δώστε το περιθώριο σε μια άλλη γενιά αποδεσμευμένη σε μεγάλο βαθμό από το μεταπολεμικό και το μεταπολιτευτικό αξιακό σύστημα της συνδιαλλαγής και της ελάσσονος προσπάθειας, να αναδείξει τα ιδανικά της αξιοκρατίας και της ισονομίας. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη κεντρική διαχείριση της εξουσίας, όχι με εκ του πονηρού προσκλήσεις ασαφούς δραστηριοποίησης.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος