Δηλώνω εξαρχής ότι δεν είμαι φανατικός των βιβλίων και των ταινιών του Χάρι Πότερ. Η παιδική όμως αθωότητα, με αυτή την άδολη, ευθεία αντίδραση στα γεγονότα είναι συχνά απολύτως αφοπλιστική. Ακούγοντας λοιπόν τις συνεχείς αναφορές των τελευταίων ημερών σε μάγους και Χάρι Πότερ ένας «μικρός» φίλος μου με ρώτησε ποιος είναι τελικά ο Χάρι Πότερ και ποιος ο κακός μάγος Βόλντεμορτ σε αυτή την ιστορία. Στον κόσμο της μυθοπλασίας γύρω από τη μαγεία υπάρχουν αυτοί που αντιπροσωπεύουν τις συνετές, δημιουργικές δυνάμεις κι αυτοί που επιβουλεύονται κάθε θετική προσπάθεια για ίδιον όφελος, διαστρεβλώνοντας δεδομένα και υφαίνοντας πλέγμα συνομωσιών. Εύλογη λοιπόν η παιδική απορία. Τι σηματοδοτεί η στάση Σαμαρά και που αποβλέπει ο Παπανδρέου με τις επιλογές του; Τελικά που βρίσκονται οι «καλές» και που οι «κακές» δυνάμεις σε αυτή την αντιπαράθεση;

Τα οικονομικά ζητήματα είναι ένας προνομιακός χώρος «μαγικών» κόλπων. Επανειλημμένα αναφερόμαστε στις λογιστικές αλχημείες στις οποίες καταφεύγουν οι κυβερνήσεις με τον τρόπο καταγραφής η μη κάποιων κονδυλίων, τη μεταφορά στοιχείων από τη μια χρονιά στην άλλη κλπ. Οπότε είναι εξαιρετικά εύκολο να κατηγορήσεις κάποιον ως αιθεροβάμονα στις προβλέψεις του ή ταχυδακτυλουργό ακριβώς επειδή οι υποθέσεις εργασίας για την εξαγωγή συμπερασμάτων μπορεί να στηρίζονται σε ελλιπή ή σκοπίμως παραποιημένα στοιχεία. Ας συγκρίνουμε λοιπόν τις προσεγγίσεις Σαμαρά και Παπανδρέου για να δούμε ξεκάθαρα σε τι επίπεδο «μαγικών ικανοτήτων κινείται ο καθένας και κυρίως με ποιες προθέσεις και ποιους στόχους.

Τι είδους «μάγος» είναι ένας πρωθυπουργός που δολίως κι ενώ έχει ενημερωθεί για την κατάσταση της οικονομίας, υπόσχεται προεκλογικά παροχές στις οποίες γνωρίζει ότι δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί. Τι είδους «μάγος» είναι αυτός που παραποιεί τα στοιχεία του προϋπολογισμού αυξάνοντας το έλλειμμα σε πρωτοφανές ύψος και ταυτόχρονα απαξιώνει με τις δηλώσεις του τη χώρα διεθνώς; Τι είδους «μάγος» είναι όποιος κατορθώνει να ψηφίζει έναν προϋπολογισμό και να καταθέτει ένα πρόγραμμα σύγκλισης, το οποίο καταπίπτει σαν τραπουλόχαρτο μέσα σε 2 μήνες, και "επιτυγχάνει" ενώ δεν απορροφά τα δις που του παρέχουν οι αγορές σε λογικά επιτόκια δανεισμού να εκτοξεύσει τα spreads στις 1000 από 130 μονάδες βάσης.

Τέλος, πως χαρακτηρίζεται στην ορολογία της «μαγείας» εκείνος που κατορθώνει να επιτύχει αυτό ακριβώς που απεύχεται και απορρίπτει μετά βδελυγμίας ως επιλογή (προσφυγή στο ΔΝΤ), χωρίς μάλιστα να διαπραγματευτεί ούτε κατ’ ελάχιστο τους όρους της συμφωνίας; Αυτός που βυθίζει τη χώρα σε πρωτοφανή ύφεση, σε λουκέτα και ανεργία αλλά επιμένει ότι η ανάπτυξη έρχεται δεύτερη ως προτεραιότητα, ασύμβατη μάλιστα με την άμεση δημοσιονομική προσαρμογή; Αυτός που επιμένει να θεωρεί ότι με χρέος 150% του ΑΕΠ και μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης θα επανέλθουμε σύντομα στις αγορές δανεισμού;

Από την άλλη ο Αντώνης Σαμαράς έπραξε τα απολύτως αυτονόητα σε μια πρωτόγνωρη στάση ευθύνης για αντιπολίτευση στη χώρα μας, που δεν έχουμε συνηθίσει περά από στείρα κριτική, να ακούμε συχνά ολοκληρωμένες εναλλακτικές λύσεις, στη λογική του ώριμου φρούτου της κυβερνητικής φθοράς, που θα τους φέρει πιο εύκολα προς την εξουσία. Έδωσε στη δημοσιότητα ένα κοστολογημένο και πλήρως τεκμηριωμένο οικονομικό πρόγραμμα που στηρίζεται στις περικοπές κρατικής σπατάλης, την τόνωση της κατανάλωσης και της αγοράς, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας και τη σταδιακή ελάφρυνση φορολογικών βαρών. Ο χρόνος, η ένταση και η συνέπεια με την οποία θα ακολουθηθούν αυτές οι πολιτικές προδιαγράφουν και το επίπεδο επιτυχίας που θα έχουν. Όσο η εκτέλεση τους καθυστερεί και τα αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο και τα όρια των ευεργετικών συνεπειών τους περιορίζονται. Αποτελούν όμως πρόταση αισιοδοξίας κι ανάτασης του θνησιγενούς περιρρέοντος κλίματος.

Ας κρίνει λοιπόν ο κάθε πολίτης ποιος και με ποιο σχεδιασμό χρησιμοποιεί «μαγικά» τεχνάσματα. Σε τι αποβλέπει και πως διαχειρίζεται την εξέλιξη των δεδομένων; Κι ας επιλέξει στην κάλπη της 7ης Νοεμβρίου το μήνυμα που θέλει να στείλει. Να επικροτήσει τις επικοινωνιακές και διαχειριστικές επιλογές του κ. Παπανδρέου και της κυβέρνησης του ή να δώσει μια ευκαιρία στην προσπάθεια ελπίδας και δημιουργίας του Α. Σαμαρά. Να συναινέσει στην εξευτελιστική λογική της συνυπευθυνότητας όλων μας ή να επιβραβεύσει όσους σταθερά εργάζονται για να υπάρξουν κρίσιμες θεσμικές αλλαγές που θα επιβάλουν τη διαφάνεια και ταυτόχρονα προχωρούν έμπρακτα στην ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες έχοντας το βλέμμα στην Ψηφιακή δημοκρατία του μέλλοντος μας. Η επιλογή είναι δική μας όπως όμως και οι μετέπειτα συνέπειες της.