Η αγωνία του κυβερνητικού στρατοπέδου αλλά και όσων στηρίζουν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις πολιτικές του επιλογές, σχετικά με την έκταση και την ένταση έκφρασης της λαϊκής κατακραυγής στις κάλπες του Νοεμβρίου, τους έχουν οδηγήσει σε μια πρωτοφανή προσπάθεια εκμετάλλευσης κάθε δυνατού στοιχείου που θα μπορούσε να σύρει στην ανυποληψία και την εσωστρέφεια τη ΝΔ. Ξεκίνησαν με την ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή προσπάθεια απαξίωσης της πρότασης Σαμαρά για ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο από πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, αμέσως μετά την επιτυχημένη παρουσία του στη ΔΕΘ, για να περάσουν στην προσπάθεια ανάδειξης θέματος επιστροφής Καραμανλή σε ενεργό πολιτικό ρόλο, με υπονοούμενα για εκ νέου ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος.

Φαίνεται ότι κάποιοι κατανοώντας τη δυναμική που αρχίζει να αποκτά η ρητορική Σαμαρά στην κοινωνία, όσο μάλιστα η κυβέρνηση συσσωρεύει αδιέξοδα κι ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, χωρίς να δίνει προοπτική ελπίδας ή πειστικά επιχειρήματα για την απόρριψη της πρότασης της ΝΔ, αποφάσισαν να καταφύγουν στο έσχατο μέσο που είναι η προσπάθεια αναθέρμανσης κλίματος εσωστρέφειας στη ΝΔ. Όσο για τον κ. Ψωμιάδη που έσπευσε να υπερθεματίσει μια ανύπαρκτη πρόθεση του πρώην πρωθυπουργού, καλό θα ήταν να διευκρινίσει τι εννοούσε αναφερόμενος σε αυτό το ενδεχόμενο και να μην προχωρά ατυχώς σε νεφελώδεις διατυπώσεις που αδικούν πρωτίστως τον ίδιο τον Καραμανλή, που έσπευσε με μια ξεκάθαρη τοποθέτηση να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι εξαιρετικά υποτιμητικό για τον Κώστα Καραμανλή να του αποδίδουν προθέσεις που αναχαιτίζουν την θετική ανταπόκριση της κοινωνίας στο μήνυμα του νέου αρχηγού. Κατανοητό αυτό το σκεπτικό για όσους έχτισαν την πολιτική τους καριέρα με τη λογική της επίπλαστης νομιμοφροσύνης που συνοδεύεται από υπόγειες διεργασίες που υποσκάπτουν την προοπτική επιτυχίας του εκάστοτε αρχηγού. Άλλωστε η προβολή προσωπικών συναισθημάτων και προθέσεων σε άλλους είναι θεμιτός αμυντικός ψυχολογικός μηχανισμός ιδιαίτερα για όσους κατατρέχονται από χρόνια φοβικά και ενοχικά σύνδρομα. Αδικεί όμως κατάφορα την προσωπικότητα και τη νοοτροπία του Καραμανλή.

Αδικεί έναν πρωθυπουργό που είχε το θάρρος να αποδεχτεί τις πολιτικές του ευθύνες και όταν αισθάνθηκε ότι οι γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες δεν του επέτρεπαν να προχωρήσει στις αναγκαίες αποφάσεις, κατέφυγε στη λαϊκή εντολή αποτυπώνοντας με ειλικρίνεια την κατάσταση της οικονομίας, γνωρίζοντας ότι η λαϊκίστικη προσέγγιση του «υπάρχουν λεφτά» από την άλλη πλευρά, δεν του άφηνε περιθώρια διεκδίκησης της νίκης. Ανεξάρτητα της συμφωνίας μας ή μη με αυτή την απόφαση του, η συγκεκριμένη κίνηση δεν συνάδει με άτομο που λειτουργεί μέσω υπογείων ρευμάτων κι επιδιώκει την με κάθε θυσία πολιτική του επιβίωση.

Ούτε φυσικά συμβιβάζεται με το άμεσο άνοιγμα της διαδικασίας ανάδειξης νέου αρχηγού αναγνωρίζοντας ότι μια βαριά ήττα πρέπει να οδηγήσει σε μια διαδικασία δημιουργικής καταστροφής που θα αναδείξει ένα διαφορετικό λόγο, μια διαφοροποιημένη εικόνα, ένα ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό, ικανό να εμπνεύσει και πάλι την κοινωνία με ένα νέο όραμα, προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα. Γνωρίζει επίσης από την πολυετή εμπειρία του ως αρχηγού της παράταξης ότι αυτή η διαδικασία περνά ακόμα και μέσα από διαγραφές (περιπτώσεις Σουφλιά, Μάνου, Ανδιανόπουλου) όταν οι συνεχείς διαφωνίες οδηγούν στη συντήρηση μιας ανώφελης εσωστρέφειας. Αναγνωρίζει επίσης ότι η πολιτική είναι αγώνας δρόμου και τα αποτελέσματα που έρχονται από τη σταδιακή εμπέδωση της νέας κομματικής προσέγγισης από την κοινωνία δεν έρχονται από τη μια μέρα στην άλλη όπως μας διδάσκει και η πρόσφατη ιστορία τόσο όσον αφορά τον Γ. Παπανδρέου αλλά και τον ίδιο τον Καραμανλή.

Η ΝΔ από το 38,1% του 1996 και με τη στήριξη της ΠΟΛ.ΑΝ του 2.94%, συνολικά δηλαδή 41%, κατέγραψε εν μέσω του κλίματος σκανδάλου για το θέμα του χρηματιστηρίου, ένα 42.8%, μόλις 1.8% πάνω από την αρχική της δύναμη. Παρά την εξαιρετικά θετική εικόνα Καραμανλή στην κοινωνία χρειάστηκε ένα εύλογο διάστημα, ώστε η νέα στρατηγική και τα πρόσωπα να αποκτήσουν την απαραίτητη δυναμική πλειοψηφικού ρεύματος.

Ο Καραμανλής ήταν τόσο απόλυτος και διαυγής στην χθεσινή του τοποθέτηση επί του θέματος, ακριβώς επειδή γνωρίζει τις δυσκολίες και την αμφισβήτηση που αντιμετωπίζει κάθε νέος αρχηγός, ενώ βρίσκεται στη διαδικασία ανάπτυξης του στρατηγικού του σχεδιασμού. Έχει επίσης επίγνωση κι από τη δική του εμπειρία της ανάγκης η κάθε νέα προσπάθεια να ξεκινά με «λευκό πίνακα», απαλλαγμένη από θεμιτά ή μη, ουσιαστικά ή συναισθηματικά, πολιτικά ή επικοινωνιακά, «βαρίδια» του παρελθόντος που ανακυκλώνουν συζητήσεις για παλιά ζητήματα, περιορίζοντας έτσι το δυναμισμό και τη φρεσκάδα της νέας προσπάθειας.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος