Η δυσφημιστική για τη χώρα, εικόνα των συμβασιούχων του Υπ. Πολιτισμού να αποκλείουν την πρόσβαση στην Ακρόπολη και να μετατρέπεται ο περιβάλλον χώρος σε πεδίο μάχης με τις δυνάμεις ασφαλείας, θα έπρεπε να δημιουργεί σε απεργούς και κυβέρνηση συναισθήματα ντροπής για την ανικανότητα τους να διαχειριστούν με πολιιτκούς όρους ένα ζήτημα που χρονίζει. Η ιστορία των συμβασιούχων, πολλές φορές με πολυετή συνεχή ανανέωση συμβάσεων είναι μια μόνιμη γάγγραινα του δημοσίου τομέα μας, που ανακυκλώνεται για μικροκομματικούς λόγους. Ο σεβασμός όμως απέναντι στα εθνικά σύμβολα, θα έπρεπε να έχει εμπνεύσει και τις δυο πλευρές ώστε οι αντιδράσεις τους να κινούνται στα όρια της ευπρέπειας και της αξιοσύνης που αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος χώρος.

Είναι αδιανόητο εδώ και τόσα χρόνια να μην μπορούμε να καταγράψουμε τις θέσεις συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ώστε να μονιμοποιηθούν και η λογική των συμβάσεων να περιοριστεί σε αποδεδειγμένα περιορισμένου χρόνου συμβάσεις έργου και σε εποχικό προσωπικό συγκεκριμένων δράσεων. Η ΝΔ έκανε μια προσπάθεια το 2004, η οποία δείχνει δυστυχώς να μην έχει ολοκληρωθεί. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα ευέλικτο, λειτουργικό κράτος και να μην έχουμε τη θέληση να αναδιοργανώσουμε τις δομές του, καταργώντας τη άλογη καταφυγή σε κατάρτιση συμβάσεων που κρατούν ομήρους των διαθέσεων της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, χιλιάδες συμπολίτες μας.

Οι συμβασιούχοι έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, που αναίτια καθυστερείται η καταβολή τους, η μετατροπή όμως του κορυφαίου εθνικού συμβόλου σε μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης, αδιαφορώντας για την οικτρή εικόνα που θα μεταφέρουν διεθνώς για τη χώρας μας, οι ξένοι τουρίστες και τα ΜΜΕ, αποδεικνύει ότι η διάθεση συνδικαλιστικής «επαναστατικότητας» μπορεί να ιεραρχείται ως σημαντικότερη από τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας της ιστορίας και του πολιτισμού μας.

Από την άλλη και η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπορεί να ωθεί τα πράγματα στα άκρα, γνωρίζοντας τις ακραίες διαθέσεις των απεργών. Η πολιτική σωφροσύνη επιτάσσει μια πιο ορθολογική αντιμετώπιση των δεδομένων, με άμεση λύση συνολικά του ζητήματος των συμβασιούχων, ώστε να μη προκύπτουν ανούσιες κλαδικές διεκδικήσεις. Ταχύτατη δηλαδή τακτοποίηση των χρωστούμενων από το κράτος, σε μια περίοδο μάλιστα που απαιτείται ανάλογη συνείδηση κι από τους πολίτες όσον αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς αυτό, αλλά και οριστική παύση της ανατροφοδότησης του φύλου κύκλου μιας τέτοιας θνησιγενούς κατάστασης.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος