Ζούμε σε ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που δεν συνηθίζει να δίνει απλόχερα ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, που τρέπει τους νέους επιστήμονες σε φυγή από τη χώρα προς αναζήτηση επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης, που λειτουργεί ένα οικονομικό περιβάλλον που καθιστά από απελπιστικά περίπλοκη έως ασύμφορη την επιχειρηματικότητα, που το κατεστημένο σε όλα τα επίπεδα αντιμετωπίζει συχνά με ειρωνεία και επιτιμητική συμπεριφορά τη διάθεση των νεότερων για ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Σε αυτό το περιβάλλον ο Α.Σαμαράς πήρε το ρίσκο να προτείνει για την Περιφέρεια Αττικής μια φρέσκια υποψηφιότητα, που, μακριά από αγκυλώσεις και περιορισμούς του παρελθόντος, προσεγγίζει την πολιτική ενεργοποίηση με πρωτογενή, ανεπιτήδευτο τρόπο.

Συχνά επικαλούμαστε τη συσσωρευμένη εμπειρία (ένας κεκαλυμμένος τρόπος για να περιγράψουμε τα διαχρονικά, επαναλαμβανόμενα λάθη μας!), ως βασικό επιχείρημα για να αποδείξουμε ότι οι πολυετώς δοκιμασμένοι ταγοί μας έχουν τα εχέγγυα για μελλοντική επιτυχία στα καθήκοντα τους. Αυτό που παραβλέπουμε είναι ότι η έκφραση των νέων κοινωνικών αναγκών, η ανανέωση σε ιδέες και προτάσεις, η χρηστή διοίκηση, δεν προκύπτουν από την ανακύκλωση ενός δοκιμασμένου κι συχνά αποτυχημένου προτύπου ανάλυσης και διαχείρισης, αλλά από την ριζοσπαστική υπέρβαση τους. Δεν αρνείται κανείς τη δυνατότητα προσαρμογής οποιουδήποτε, είναι όμως επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι αυτή η διαδικασία γίνεται πιο σπάνια και πιο δύσκολα με την πάροδο του χρόνου. Όπως εύστοχα, αν και με δόση υπερβολής, λένε οι Αγγλοσάξωνες «δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα, σε έναν ηλικιωμένο σκύλο».

Άλλωστε όσοι σχολιάζουν την έλλειψη πρότερης διοικητικής εμπειρίας του Β.Κικίλια ,σε αυτό το επίπεδο, λησμονούν ότι το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό διαθέτει σημαντικό αριθμό επί της ουσίας ανεπάγγελτων, κομματικοδίαιτων και κρατικοδίαιτων στελεχών, που χωρίς ανάλογες γνώσεις και εμπειρία από τον αμείλικτο στίβο της ελεύθερης αγοράς, βρέθηκαν σε υπεύθυνες δημόσιες θέσεις (στις οποίες η αξιολόγηση της επιτυχίας είναι πάντοτε ασαφής!). Ο Β.Κικίλιας ως άνθρωπος του αθλητισμού έχει διδαχθεί από πολύ μικρός την πειθαρχία, την συνεννόηση, το ομαδικό πνεύμα δουλειάς.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό στοιχείο των Ελλήνων, αποδεδειγμένο από εθνολογικές μελέτες είναι η έντονη τάση αυτονομίας που συχνά δεν του επιτρέπει να συνεργάζεται με ευκολία στα πλαίσια μιας ομαδικής δουλειάς. Αυτός άλλωστε είναι κι ένας από τους βασικούς λόγους του κατακερματισμού της Ελληνικής αγοράς με πολλαπλάσια ποσοστά από, το διεθνή μέσο όρο, ελευθέρων επαγγελματιών. Στην εποχή όμως της Νέας Μεταπολίτευσης οι κάθε είδους επαΐοντες και «Μεσσίες» που κυρίως ενδιαφέρονται για την περιχαράκωση ενός προσωπικού μεριδίου εξουσίας, αδυνατούν να αντιληφθούν τις κοινωνικές μεταβολές και την ανάγκη για μακρόπνοο σχεδιασμό, εξειδικευμένη συνεισφορά και συλλογική προσπάθεια. Ο Β.Κικίλιας εξαρχής αποποιήθηκε αυτό τον παρωχημένο ρόλο προς όφελος της δυναμικής της ομάδας, του αποτελεσματικού συνόλου.

Ζώντας όμως στον αστερισμό του μνημονίου δεν μπορεί η ψήφος μας να μην επηρεάζεται καταλυτικά από αυτό το νέο πλαίσιο και τη στάση των άλλων διεκδικητών της Περιφέρειας. Ο κ.Σγουρός επιχείρησε τη μετατόπιση της συζήτησης σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, θεωρώντας επιτυχή την μέχρι σήμερα πορεία του στο χώρο. Σε ένα θεσμό που ολοκληρώθηκε πριν ακόμα αποκτήσει ουσιώδεις αρμοδιότητες, ποια μπορεί να είναι η αξιολόγηση της επιτυχίας; Ως γνήσιο τέκνο της κομματικής νομενκλατούρας έρχεται, αποδεχόμενος τη λογική του μνημονίου, να διαχειριστεί το δεδομένο περιβάλλον (μειωμένους πόρους, ασαφείς αρμοδιότητες) χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να διεκδικήσει ανατροπές που θα βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών.

Ο έτερος κυβερνητικός υποψήφιος (ο κ.Δημαράς κατά δήλωση του παραμένει ΠΑΣΟΚ και δεν πρόκειται να συγκρουστεί με την κυβέρνηση!) επιτελεί με μεθοδικότητα το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής αντίδρασης. Με μια ετερόκλητη στήριξη (ομάδων που διεκδικούν ισχυρότερο ρόλο στο ΠΑΣΟΚ, και κεντροδεξιών δυνάμεων που επιθυμούν την αποσταθεροποίηση του χώρου για ίδιον όφελος), προσπαθεί να εξαργυρώσει την ανοχή του προς το μνημόνιο που καταδεικνύει το «παρών» του στην εν λόγω ψηφοφορία. Έχει όμως γίνει πλέον κατανοητό ότι πέρα από λεκτικές αντεγκλήσεις, ουδόλως θα «πικράνει» την κυβέρνηση η θετική εξέλιξη αυτής της υποψηφιότητας, αφού έχει προετοιμαστεί για την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος μιλώντας για κοινωνική δυσαρέσκεια που δεν βρίσκει εναλλακτικό τρόπο πολιτικής έκφρασης και λιμνάζει στις κομματικές παρυφές. Αυτό το μήνυμα θέλουμε να λάβουν την ερχόμενη Κυριακή;

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος