Ακούγοντας τις δηλώσεις Στρος Καν κι έχοντας υπόψη τη χθεσινή τηλεοπτική παρουσία αλλά και τις σκέψεις που καταγράφει στην προσωπική του ιστοσελίδα ο πρώην υπουργός Α.Ανδριανόπουλος, είναι εύκολο να ανακαλύψεις τις συνήθεις αντιφάσεις που διέπουν το λόγο όσων στηρίζοντας εξαρχής το μνημόνιο με το συγκεκριμένο μίγμα μέτρων, προσπαθούν να προσαρμόσουν την επιχειρηματολογία τους στα έως τώρα πενιχρά αποτελέσματα και τα μελλοντικά επικίνδυνα αδιέξοδα στα οποία μας παρασύρει. Η αρχική προσχώρηση στην κυβερνητική λογική, ότι ανάκαμψη στην οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει πριν τη δημοσιονομική προσαρμογή (από την οποία κυρίως τις περικοπές εισοδημάτων έχουμε δει!), δίνει τη θέση της στην αποδοχή της ανάγκης για άμεσο αναπτυξιακό βραχίονα, αν θέλουμε να ελπίζουμε στην πιθανότητα επιτυχημένης εξόδου στις αγορές μετά το 2013. Μόνο που η χαρακτηριστική καθυστέρηση έχει κάνει ήδη επισφαλή την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η Τρόικα, η κυβέρνηση και οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της, αναπαρήγαγαν σθεναρά το σκεπτικό του αποπληθωρισμού (μείωση μισθών – μείωση πληθωρισμού) παραβλέποντας το «δυσκοίλιο» μοντέλο της αγοράς μας, που με τα ανεξελέγκτα καρτέλ, τους κυρίαρχους μεσάζοντες και τις λοιπές παθογένειες, μετέτρεψε σε φενάκη τον αρχικό σχεδιασμό τους. Οι μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουντ η βάση μιας άλλης οικονομικής λειτουργίας που θα επενεργούσε θετικά στη σχέση τιμής-μισθών (η χώρα μας παρά το μεσαίο κατά κεφαλήν εισόδημα, είναι από τις ακριβότερες στην Ε.Ε.), προχωρούν με ρυθμούς χελώνας και συχνά στρεβλά, με περιορισμούς κι αποσπσματική χρήση.

Βάζοντας ως προϋποθέσεις στην προσπάθεια ανάκαμψης τη δραστική, ταχύτατη μείωση του ελλείμματος, έμοιαζαν να αδιαφορούν για τη δυνατότητα άντλησης πόρων από το ΕΣΠΑ κι άλλα προγράμματα ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας (πέρασε σιωπηρά η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για χορήγηση δανείων με 1% για την κάλυψη των εθνικών πόρων, ώστε να προχωρήσουν σημαντικά έργα). Δεν προτάσσουν επίσης το γεγονός ότι διαχρονικά δυσκολευόμαστε να προσελκύσουμε επενδύσεις λόγο της ασυνέπειας στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, της κρατικοδίαιτης λογικής και περίπλοκων, διεφθαρμένων διαδικασιών.

Δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο και το άλλο κοινό επιχείρημα που έχει στόχο τον απροκάλυπτο και λαϊκίστικο εκφοβισμό των πολιτών. Ότι δηλαδή με το μνημόνιο και το δανεισμό από την Τρόικα δεν αποπληρώνουμε τους δανειστές μας, αλλά καλύπτουμε τρέχουσες ανάγκες, όπως οι πληρωμές μισθών και συντάξεων. Ακούγεται λογικό από τη στιγμή που το χρέος συνεχίζει να αυξάνει, ταυτόχρονα όμως είναι και παραπλανητικό αφού είναι σαν να διαβάζουμε τη μια πλευρά του νομίσματος.

Ο νέος δανεισμός με το τοκογλυφικό επιτόκιο του 5,2% μας επιτρέπει να αποπληρώνουμε τα παλαιότερα και φθηνότερα δάνεια μας, η συσσωρευμένη όμως ύφεση και οι υπέρογκοι επιπερόσθετοι τόκοι δεν επιτρέπουν την συνολική αποκλιμάκωση του. Ακριβώς λόγω αυτών των τόκων αλλά και της αλλοπρόσαλης κρατικής σπατάλης & της λειτουργίας των ασφαλιστικών ταμείων (που άφηναν ανεκμετάλλευτα τα αποθεματικά τους), δεν περισσεύουν ποσά για κοινωνική πολιτική και δυσκολεύουν την καταβολή μισθών και συντάξεων.

Αν κάποιοι συνεχίζουν να θεωρούν ότι με λεκτικές ακροβασίες και ανακύκλωση του τρόμου, μπορούν να μετατρέψουν το συγκεκριμένο μνημόνιο σε επιτυχημένη επιλογή, τότε μάλλλον δεν αντιλαμβάνονται τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις. Ο λάθος αρχικός σχεδιασμός, το περιοριστικό χρονοδιάγραμμα, οι ατυχείς προτεραιότητες κι η αναποτελεσματική εκτέλεση του, αποδεικνύεται στην πράξη ότι μόνο στην μακρόπνοη ευημερία του τόπου δεν συμβάλλει.


Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος