.png "English"){kind=small}
Μια κρισιμότατη χρονιά τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο ξεκίνησε. Αν επιχειρούσαμε να συνοψίσουμε τα ζητούμενα αυτής της χρονιάς θα τα περιγράφαμε ως τρεις προκλήσεις και μια «απειλή». Ως «απειλή» (αδόκιμος προσδιορισμός σε ένα δημοκρατικό καθεστώς) θα αναφέραμε την πιθανότητα προκήρυξης εθνικών εκλογών. Οι τρεις σημαντικές προκλήσεις αφορούν την πορεία των μεταρρυθμίσεων και της ύφεσης στην οικονομία (με όλες τις συνέπειες της), το μέλλον του ευρώ και της Ε.Ε., και τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (ιδιαίτερα η ΝΔ που βρίσκεται σε μια διαδικασία αναδιοργάνωσης) και να εκφράσει τις μετα-μεταπολιτευτικές κοινωνικές ανάγκες.
Μεταρρυθμίσεις – ύφεση - Η ύφεση το 2010 ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Το εθνικό προϊόν θα συρρικνωθεί πάνω από 4%, με την υπέρβαση του στόχου να αντιστοιχεί σχεδόν στις θυσίες από τις περικοπές εισοδημάτων!! Δώρο, άδωρο δηλαδή.!! Ταυτόχρονα οι σπατάλες περικόπτονται περιπτωσιολογικά και οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν ακόμα ούτε καν ψηφισθεί, πόσο μάλλον να εκτελεστούν!! Από τη μια η συνδικαλιστική πίεση κι από την άλλη η συντεχνιακή λογική των βουλευτών, έχει δημιουργήσει μια δισυπόστατη, αντιφατική λογική.
Η «συμβιβαστική» αντίληψη τύπου Λοβέρδου του «αναζητούμε λύσεις με αντίστοιχο δημοσιονομικό αποτέλεσμα!!» και η «συγκρουσιακή» προσέγγιση τύπου Ρέππα, που επιδεικνύει μια επίπλαστη πυγμή που τελικά δεν επιτρέπει την ολοκλήρωση μιας μεταρρύθμισης αδιαφορώντας και για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του εγχώριου ανταγωνισμού που γαλουχημένος σε μια «μονοκρατορική» νοοτροπία δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις διεθνείς απαιτήσεις χωρίς προετοιμασία και αντίστοιχα κίνητρα.
Αυτό το αλλοπρόσαλλο μίγμα πολιτικής, αποκύημα του λαϊκίστικου παρελθόντος του «Κινήματος» και της έλλειψης ειλικρινούς φιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής αντίληψης, δύσκολα θα οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα. Αποτέλεσμα θα είναι να βαθύνει ακόμα περισσότερο η ύφεση και φυσικά οι προοπτικές για ουσιαστική ανάκαμψη και έξοδο στις αγορές να παραπέμπονται στο αβέβαιο μέλλον.
Το μέλλον του ευρώ και της Ε.Ε. – Η υπέρμετρη αισιοδοξία για εμφανή σημάδια ανάκαμψης στην Ε.Ε μάλλον υπερεκτιμά τη δυνατότητα ιδιαίτερα της Γερμανικής οικονομίας να συντηρήσει τόσο συμπιεσμένη την εσωτερική κατανάλωση διατηρώντας ταυτόχρονα τον όγκο των εξαγωγών της. Η Κίνα ήδη μοιάζει να συνειδητοποιεί το αναπόφευκτο του σχετικού περιορισμού των πλεονασμάτων της αν δεν θέλει να γίνει μεσοπρόθεσμα θύμα της αλαζονείας της.
Η Ευρώπη κάτω από την πίεση των εμμονών της κ.Μέρκελ δείχνει να γίνεται θεατής των εξελίξεων και να προχωρεί σε κινήσεις την έσχατη στιγμή, κι αφού οι συνέπειες της αναποφασιστικότητας της, δημιουργούν τετελεσμένα που είναι ακόμα πιο δύσκολο πλέον να τα διαχειριστείς. Αν οι συζητήσεις για την έκδοση ευρωομολόγου, αλλά κυρίως για τη συντονισμένη κεντρική διαχείριση σε διοικητικό και οικονομικό επίπεδο (δημιουργία Ευρωπαϊκού.Ν.Τ, κοινή φορολογική πολιτική κλπ), συνεχισθούν ατέρμονα πολύ φοβάμαι ότι η ελπίδα για συνεκτικό μέλλον στην Ε.Ε. θα παραπέμπεται μόνον στην πιθανότητα άμεσης αλλαγής ηγεσιών στις κυρίαρχες δυνάμεις της, ώστε να αντικατασταθούν από άτομα με θέληση και .όραμα. Κι αυτή όμως η προοπτική δεν φαντάζει απολύτως ρεαλιστική.
Αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος – Η πρωτοβουλία Σαμαρά να φέρει και πάλι στο φως παλαιότερες προτάσεις του για θεσμικές αλλαγές, τις οποίες επικαιροποίησε και εμπλούτισε, άνοιξε το δρόμο για την προώθηση ενός άλλου μοντέλου δημόσιας διοίκησης, πολιτικής διαχείρισης και οικονομικής δραστηριοποίησης. Η υπέρβαση του μεταπολιτευτικού κύκλου δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς βαθιές αλλαγές σε θεσμούς και παρωχημένες διαδικασίες.
Επιτάσσει όμως και την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, όχι επειδή αποτελεί θέσφατο η μείωση του μέσου όρου ηλικίας των πολιτικών. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι καν ηλικιακό με αυτή την έννοια. Είναι πρωτίστως η ανάγκη εκπλήρωσης της συλλογικής θέλησης για πλήρη αλλαγή στην έννοια και τα χαρακτηριστικά του πολιτικού, ώστε αυτά να συνάδουν με το νέο μοντέλο διοίκησης στο οποίο θα πρέπει να στοχεύουμε. Η ΝΔ μπορεί να επιχειρήσει αυτό το άλμα στο μέλλον. Το οφείλει στην ιστορία της, στις ιδέες της και κυρίως στη βάση της που με τη στάση της, ένα χρόνο πριν, έδειξε το «φωτεινό» μονοπάτι προς απελευθέρωση από στεγανά, μικρότητες, προσχεδιασμένες και κοινότυπες παλαιοκομματικές λογικές.
Η «απειλή» των εκλογών – Πολλοί θεωρούν ότι η «απειλή» Παπανδρέου για προσφυγή σε κάλπες δεν είναι προσχηματική κι ότι διαβλέποντας την ταχύτατη κατάρρευση των ποσοστών του κόμματος του, θα επιχειρήσει την ανανέωση της θητείας του ή σε περίπτωση ήττας μια «ηρωική» έξοδο στην πιο κρίσιμη καμπή της κρίσης. Με τις παρούσες συνθήκες, η «απειλή» πιθανότατα θα παραμείνει στα πλαίσια του λεκτικού εκβιασμού των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ώστε όσοι ακόμα συνεχίζουν την προσπάθεια διατήρησης αποστάσεων από την κυβερνητική πολιτική να το πράττουν χωρίς υπερβολές και εντάσεις, μπρος το φάσμα της απώλειας της βουλευτικής έδρας.
Δεν είναι μόνο ότι η Τρόικα δεν θα επέτρεπε μια τέτοια εξέλιξη, παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές κορώνες. Είναι και το γεγονός ότι πέρα από τις δημοσιονομικές, ασφαλιστικές εργασιακές και κοινωνικές ανατροπές που θα πρέπει να ολοκληρωθούν από μια κυβέρνηση που εξαρχής έδειξε τη συμβιβαστική της διάθεση ακόμα και σε ανεδαφικές επιταγές, θα πρέπει να προωθηθούν αναλόγου ύφους «λύσεις» και στα εθνικά μας θέματα. Η δυσμενής για τη χώρα συγκυρία και η ύπαρξη ενός πρωθυπουργού που διαχρονικά έχει επιδείξει έντονη διαπραγματευτική τάση, οδηγούν λογικά στο συμπέρασμα ότι κινούμαστε στα πλαίσια ενός ρεαλισμού, υποτιθέμενων «έντιμων» συμβιβασμών. Οι τελευταίες εξελίξεις άλλωστε επιβεβαιώνουν τους φόβους μας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια