Όταν μικροί μαθαίναμε το φαινομενικά απλοϊκό «τι είναι η πατρίδα μας, μην είναι οι κάμποι;...» το συναισθηματικό απόσταγμα που έμενε ήταν ότι όσο στη ψυχή μας μένουν άσβεστες μνήμες, εικόνες και ιδέες που την χαρακτηρίζουν, η αγάπη μας για αυτή θα μένει ζωντανή και διαρκώς θα δυναμώνει. Κάτι αντίστοιχο σκέφτηκα και σήμερα με την ανακοίνωση του νέου λογότυπου της ΝΔ. «Τι είναι η παράταξη, μην είναι η δάδα .της δημοκρατίας, μην είναι η φλόγα της Ελπίδας που στα στήθη καιει;...». Είναι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Είναι πρωτίστως οι αρχές, οι αξίες κι οι ιδέες που εκπροσωπεί. Είναι η σπίθα της δημιουργικότητας, η δυναμική των μελών της, ο πόθος των πολιτών για μια δημοκρατική, φιλελεύθερη, πατριωτική πολιτική.

Έφτασαν ακόμα και να ταυτίσουν την επικοινωνιακή επικαιροποίηση κάποιων στοιχείων του συμβόλου με την απεμπόληση των αγώνων της παράταξης λησμονώντας όχι τόσο τις αντίστοιχες κινήσεις του ΠΑΣΟΚ που μόνο αρνητικά αποτελέσματα δεν είχαν στην απήχηση του, αλλά τις ανάλογες επεμβάσεις του Κ. Μητσοτάκη και του Κ. Καραμανλή.

Ο πρώτος πρόσθεσε ένα ουράνιο τόξο δίπλα στο όνομα της Νέας Δημοκρατίας, θέλοντας πιθανότατα να σηματοδοτήσει επικοινωνιακά την έναρξη μιας νέας περιόδου, όπως την αντιλαμβανόταν ο ίδιος, για την παράταξη.. Ο δεύτερος, και είχε γίνει και τότε αρκετός θόρυβος γι’ αυτή την πρωτοβουλία, εμφάνιζε στα τηλεοπτικά μηνύματα και όλες τις έντυπες καταχωρήσεις, μόνο το πλήρες όνομα του κόμματος (στα πλαίσια της λογικής του μεσαίου χώρου). Δεν είναι λοιπόν λογικό να αναρωτιόμαστε γιατί η σημερινή επιλογή του Αντώνη Σαμαρά σηκώνει τόση σκόνη;

Η ανακύκλωση της εσωστρέφειας που κάποιοι συνεχώς επιχειρούν με προφανείς προσωπικούς αλλά κι ευρύτερα πολιτικούς στόχους, δεν θα επιτύχει. Κι αυτό όχι γιατί θα εκλείψουν οι κατά καιρούς αφορμές για έριδες, η προσπάθεια μεγέθυνσης της σημαντικότητας κάποιων γεγονότων ή η αυτοαναγόρευση κάποιων σε αποκλειστικούς τιμητές προσώπων και καταστάσεων, αλλά επειδή η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να σπαταλήσει τον ελάχιστο χρόνο στην αναζήτηση της  ικανοποίησης των προσωπικών επιδιώξεων του καθενός.

Οι πολίτες αναζητούν με αγωνία την αναζωπύρωση της Ελπίδας, το θέριεμα της Φλόγας που θα τους συνεπάρει προς έναν ωραίο αγώνα για αξίες και ιδανικά. Αυτή είναι η ιστορική ευθύνη του Αντώνη Σαμαρά. Η εθνική ανάταση, η οικονομική δημιουργικότητα, η εμπέδωση της αισιοδοξίας και της ανάδειξης του αστείρευτου δυναμικού μας.

Κι αυτή η φλόγα ανάβει στις ψυχές όλων μας με επιχειρήματα και συγκροτημένο πλάνο για τον τόπο.. Όλα τα άλλα είναι χρήσιμες, συμβολικές κινήσεις που κάθε αρχηγού, που ειδικά στη σημερινή εποχή της υπέρβασης της μεταπολίτευσης λειτουργούν και λυτρωτικά, σχεδόν απελευθερωτικά για τις νεότερες γενιές αλλά και τις κοινωνικές ομάδες που ταυτίζουν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα με τις παθογένειες του παρελθόντος.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος