.png "English"){kind=small}
Τη στιγμή που τα αδικήματα παραγράφονται, το λαϊκό αίσθημα μένει για μια ακόμα φορά ανικανοποίητο και η κυβέρνηση θεωρεί ότι με μονομερείς επικοινωνιακές κινήσεις που προσκρούουν σε Συνταγματικές διατάξεις που οι ίδιοι προώθησαν, οι επιφανείς μιντιολόγοι των διαπλεκόμενων ΜΜΕ παριστάνουν τους τιμητές της πολιτικής ηθικής. Το μόνο το οποίο κατορθώνει το σύνολο των παραπάνω φαινομένων είναι η ενίσχυση της κοινωνικής οργής, η απαξίωση θεσμών και πολιτικών διαδικασιών και η απομάκρυνση των πολιτών από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.
Η ατέρμονη σκανδαλολογία, εν γνώσει της σχετικής αδυναμίας να αποδειχθούν και χρεωθούν ποινικές ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα, αλλά κυρίως εν γνώσει της παραγραφής της συντριπτικής πλειοψηφίας των πιθανών αδικημάτων, όχι μόνο δεν συνεισέφερε στον «εξαγνισμό» του πολιτικού συστήματος αλλά διεύρυνε την καχυποψία των πολιτών για διάθεση συγκάλυψης ή πρόσκαιρης επικοινωνιακής, μικροκομματικής εκμετάλλευσης.
Πέρα από τον έλεγχο της μεταβολής των περιουσιακών στοιχείων, όσων υπάρχει έστω και ελάχιστη υποψία εμπλοκής σε μη χρηστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, ελάχιστα μπορούν να γίνουν για την αποκάλυψη και τιμωρία πολιτικών υπευθύνων. Αν μάλιστα αυτός ο έλεγχος στηριχτεί στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων (συνήθως στο μισό της εμπορικής) οι πιθανότητες καταλογισμού ευθυνών περιορίζονται οικτρά.
Το ΠΑΣΟΚ που πολιτικάντικα επιχειρεί την ανακίνηση του θέματος για βελτίωση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, θα έπρεπε να αναλογιστεί τις ευθύνες του από την αποχώρηση του στην προετοιμασία για την αναθεώρηση του Συντάγματος επί ΝΔ (ελέω εσωκομματικών διαφορών Παπανδρέου-Βενιζέλου για την ίδρυση ή μη ιδιωτικών Πανεπιστημίων). Θα έπρεπε επίσης να σεβαστεί την παλλαϊκή επιθυμία για διακομματική συνεννόηση επί των θεσμικών αλλαγών που θα θωρακίσουν το πολιτικό σύστημα από φαινόμενα διαφθοράς και να αποφύγει τις μονομερείς, ανασφαλείς πρωτοβουλίες που στερούνται και νοήματος, όταν προσκρούουν στους συνταγματικούς περιορισμούς.
Πέρα όμως από καθαρά νομικά ζητήματα όπως η επέκταση του χρόνου παραγραφής ή οι αυστηρότερες ποινές, το σημαντικότερο όλων είναι η προώθηση διαδικασιών που θα ελέγχουν εντονότερα και θα περιορίζουν τις γενεσιουργούς αιτίες της διαφθοράς. Διαδικασιών για τον έλεγχο της χρηματοδότησης των κομμάτων, αξιόπιστοι ελεγκτικοί μηχανισμοί σε όλη τη διαδρομή της ροής δημοσίου χρήματος, αντικειμενικό, κοινώς αποδεκτό σύστημα προμηθειών κλπ.
Οι διακεκριμένοι τηλεοπτικοί δημοσιογραφούντες, θαμπωμένοι ίσως από την αντανάκλαση της υπερφωτισμένης εικόνας τους, παραγνωρίζουν τις ευθύνες τους για τη συστηματική παραπλάνηση του λαού και τις αναδιπλώσεις με βάση τις συγκυρίες και τα ιδιοκτησιακά συμφέροντα των εργοδοτών τους. Θεωρούν συχνά ότι η λησμοσύνη θα πρέπει να λειτουργεί πλήρως για τους ίδιους που δικαιούνται, σε βαθμό χειρότερο από πολλούς πολιτικούς, να δηλώνουν τη μια υπέρμαχοι των λαϊκών διεκδικήσεων, την άλλη άτεγκτοι μεταρρυθμιστές της οικονομίας και της κοινωνίας, συνεχώς όμως ύψιστοι τιμητές της διαφάνειας πάντοτε μέσα από τους διαύλους της διαπλεκόμενης «διαφώτισης».
Παραβλέπουν ακόμα και τις μέγιστες ευθύνες τους στην επιλεκτική προώθηση πολιτικών προσώπων, ενισχύοντας την παρουσία τους στο προσκήνιο, συχνά ακόμα και μετά από πανθομολογούμενα πολιτικά ατοπήματα. Δεν δικαιούνται λοιπόν να παριστάνουν τους αμέτοχους του «εγκλήματος», πολύ δε περισσότερο να επιχειρούν να νουθετήσουν επιλεκτικά, πολιτικά πρόσωπα.
Μήπως όμως τελικά εναπόκειται πλέον στους πολίτες να τους αποδείξουν ότι οι εποχές που διαχειρίζονταν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο με όπλο την μιντιακή προβολή περνάει ανεπιστρεπτί. Μήπως ήρθε η ώρα, να ολοκληρωθεί το γύρισμα της πλάτης, μετακινούμενοι προς τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης που προσφέρει το διαδίκτυο;
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια