Όταν θεωρούμε ως κεκτημένο του συνδικαλιστικού κινήματος την παρακώλυση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στο κέντρο της πρωτεύουσας, στο βωμό της απρόσκοπτης έκφρασης κάθε διαμαρτυρίας (ακόμα κι αν αυτή εκφράζει μερικές δεκάδες ανθρώπων). Όταν δικαιολογούμε κάθε εγκληματική δραστηριότητα στα πλαίσια μιας στρεβλής θεώρησης του ρόλου του πανεπιστημιακού ασύλου, αδυνατώντας να ξεπεράσουμε παρωχημένα σύνδρομα του παρελθόντος, ποιο μήνυμα δίνουμε για το αξιακό μας σύστημα διεθνώς και ποιες συμπεριφορές ενεργοποιούμε ακόμα και στους λαθρομετανάστες; Αφήστε που σε αυτή την περίπτωση το «έγκλημα» υπήρξε οργανωμένο από αυτόκλητους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών (από την πολιτική, το Πανεπιστήμιο και την αυτοδιοίκηση), που μόνο λύσεις δεν προσφέρουν και στα δικά τους αδιέξοδα;