.png "English"){kind=small}
Κυριολεκτικά πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έρχεται η σημερινή συνέντευξη Ξυνίδη στην πρωινή δημοσιογραφική εκπομπή της ΝΕΤ, να επιβεβαιώσει τους φόβους που εκφράζαμε πριν δυο μέρες για τη φάκα που κρύβει το τυρί της Συνταγματικής κατοχύρωσης του ύψους του ελλείμματος. Η απροκάλυπτη παραδοχή του, ότι αναζητούνται τρόποι συνέχισης των μεγάλων έργων (στηλιτεύοντας μάλιστα την κυβέρνηση της ΝΔ που τα προώθησε όλα μαζί!!), αποδεικνύει το καταστροφικό μίγμα, του συνδυασμού της κλασικής νοοτροπίας κρατικής διαχείρισης με την επιβολή επιπρόσθετων περιοριστικών όρων.
Το αποτέλεσμα δεν είναι ο περιορισμός της πραγματικής σπατάλης, ούτε η σύγκρουση με τα συμφέροντα και τις πρακτικές που δημιουργούν συνθήκες έλλειψης ανταγωνιστικότητας στην αγορά, αλλά η οριζόντια περικοπή εισοδημάτων και η καταδίκη της περιφέρειας σε υπανάπτυξη. Τα μεγάλα έργα στα οποία αναφέρονταν ο κ.Ξυνίδης (Ε-65 Κεντρικής Ελλάδας, Ιονία Οδός, Αυτοκινητόδρομος Πελοποννήσου, Μετρό Θεσσαλονίκης κλπ), δεν αποτελούν απλά δημόσια έργα. Είναι απαραίτητος παράγοντας δημιουργίας συνθηκών ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδυτικού ενδιαφέροντος. Έργα που οι κυβερνήσεις διαχρονικά καθυστερούσαν, εξαγγέλλοντας τα, ξανά και ξανά, ιδιαίτερα τις προεκλογικές περιόδους, χωρίς ποτέ να ξεκινούν την εκτέλεση τους.
Ο χειρισμός τους λοιπόν από την κυβέρνηση, ως σχεδίων προς αναβολή, είναι χαρακτηριστικός της υφεσιακής αντίληψης και της έλλειψης οράματος για την περιφερειακή ανάπτυξη που οδήγησε στον διοικητικό και οικονομικό υδροκεφαλισμό της χώρας. Με μια καθαρά λαϊκίστικη λογική προτιμήθηκε η κατασπατάληση πόρων σε επιδοτήσεις ανενεργών ή πλαστών στοιχείων αγροτικών συνεταιρισμών, σε υπέρογκες αυξήσεις συντάξεων (που σήμερα φαντάζουν ως δάνεια της πρότερης γενιάς από τα παιδιά τους, που σήμερα καλούνται να τα ξεπληρώσουν με βαρύ τίμημα), σε υπερκοστολόγηση μικρότερων έργων για μικροπολιτική συντήρηση καλών σχέσεων με τοπικούς εργολάβους.
Δεν δικαιούται καμιά Ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί ως δεύτερη προτεραιότητα την ολοκλήρωση βασικών έργων υποδομής που μόνο πνοή και αισιοδοξία θα δώσουν στη μελαγχολία μιας εγκαταλελειμμένης περιφέρειας. Εκτός κι αν κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι η χώρα δεν πρέπει μόνο να προσαρμόσει τα δημοσιονομικά της μεγέθη στα σημερινά δεδομένα αλλά συνολικά το παραγωγικό της ιστό, μετατρέποντας τον με βάση τα πρότυπα του παρελθόντος σε δέσμιο της πρωτογενούς οικονομίας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια