Όσο κι αν το τραπεζικό μας σύστημα δεν διέτρεξε κίνδυνο παρόμοιο με αυτό άλλων Δυτικών χώρων, λόγω της σχετικά περιορισμένης έκθεσης σε τοξικά ομόλογα, η δημοσιονομική κρίση, με τη βαθιά ύφεση που έφερε, και τη ραγδαία άνοδο των επισφαλειών δημιούργησε ένα ασταθές περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας και κεφαλαιακής επάρκειας. Οι συγχωνεύσεις τραπεζών με προφανή οφέλη στους παραπάνω παράγοντες για τις ίδιες και οικονομίες κλίμακας σε επίπεδο κόστους μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά και για την επάρκεια και τους όρους χρηματοδότησης επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Το άγχος όμως της κυβέρνησης για μια τέτοια εξέλιξη, την οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες λαθεμένες εκτιμήσεις και κινήσεις που μάλλον ποδηγετούν παρά «ευεργετούν» αυτή την προοπτική.


Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της «Πειραιώς», το περασμένο καλοκαίρι, για την εξαγορά «Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου» και «Αγροτικής», μια κίνηση που πολλοί ερμήνευσαν ως κυβερνητικά κατευθυνόμενη για την ανάδειξη κλίματος συγχωνεύσεων, ακολούθησε η τωρινή πρόταση της «Εθνικής» προς την “ALPHA”. Ανεξάρτητα από το αν οι όροι που προσφέρθηκαν ήταν εξαιρετικοί ή όχι, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν η άρνηση της “ALPHA” οφείλεται σε διαπραγματευτική τακτική, ύπαρξη εναλλακτικής παρόμοιας προοπτικής με άλλο ίδρυμα ή απλά, όπως λένε κάποιοι, σε αντίδραση στα χρηματιστηριακά παιχνίδια που παίχτηκαν εις βάρος της χωρίς οι ίδιοι να προλάβουν να επωφεληθούν της συγκυρίας.