Οι «ατυχείς», προσχεδιασμένες όπως απέδειξαν κι οι δηλώσεις Στρος-Καν, μετεκλογικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες είναι γνωστές. Το ίδιο κι η αδιαπραγμάτευτη αποδοχή ενός μνημονίου που οι εμπροσθοβαρείς δημοσιονομικοί στόχοι, το χρονοδιάγραμμα του και φυσικά οι όροι του δανεισμού ήταν προφανές ότι δεν συνέτειναν στον περιορισμό του δυσβάστακτου εξωτερικού χρέους. Η κυβερνητική αντιμετώπιση αυτής της επιλογής της, θύμιζε τη λογική του «στιγμιαίου λάθους». Μπορεί η απόφαση να είναι οδυνηρή αλλά σωθήκαμε από τη χρεοκοπία! Το πριν και το μετά, της στιγμιαίας κίνησης αποκτούσε δευτερεύουσα αξία, ως σαν να συγκυβερνούσε σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό κι όλες οι εξελίξεις να ήταν αναπόφευκτες.

Σήμερα μετά τα προφανή αδιέξοδα του μνημονίου αναζητείται υποκριτικά συναίνεση πάνω στα όσα θα έπρεπε εξαρχής να έχουν διεκδικηθεί (επιμήκυνση αποπληρωμής, μείωση τοκογλυφικού επιτοκίου, επαναγορά ομολόγων, ευρωομόλογο). Άλλωστε ο Σαμαράς είχε καταθέσει έγκαιρα αυτές τις προτάσεις, όταν η κυβέρνηση καμωνόταν ότι με αυτό το πρόγραμμα θα βγαίναμε στις αγορές το 2011. Αν έστω και με καθυστέρηση η κυβέρνηση συνειδητοποιεί τα αυτονόητα, ας αναλάβει την πολιτική ευθύνη των πεπραγμένων της κι ας διαχειριστεί τις συνέπειες τους. Η στήριξη σε αυτές τις διεκδικήσεις είναι δεδομένη, από τη στιγμή που αποτελούν διακηρυγμένες θέσεις της ΝΔ.