.png "English"){kind=small}
Όσο εμείς περιδινούμαστε στα ατελέσφορα αισιόδοξα μονοπάτια μας, από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και τη μείωση κατά μια μονάδα του επιτοκίου της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα, μια είδηση που μπορεί να τινάξει στον αέρα κάθε σχεδιασμό, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το υπονοούμενο Τρισέ για πιθανή αύξηση του βασικού επιτοκίου της ΕΚΤ, μετά από 3 χρόνια σταθερότητας σε ιστορικά χαμηλά, μπορεί να αποδειχθεί για τις αδύναμες δημοσιονομικά χώρες όπως η δική μας, το τελειωτικό χτύπημα στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και να επιφέρει ανεπανόρθωτες, διαβρωτικές κοινωνικές επιπτώσεις.
Οι δικαιολογίες για μια τέτοια κίνηση, που δεν αποκλείεται να πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα, είναι χιλιοειπωμένες, κι αναφέρονται στις πληθωριστικές πιέσεις που δημιουργούν η εκτίναξη της τιμών του πετρελαίου και των εμπορευμάτων (σιτηρά, ρύζι κλπ), αλλά και στην παροχή ρευστότητας προς τις τράπεζες καθώς και την αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Ο κ.Τρισέ γνωστός μονεταριστής, άλλωστε με αυτά τα διαπιστευτήρια κέρδισε και τη θέση του διοικητή, δεν καθυστέρησε να προσυπογράψει τη Γερμανική λογική της άμεσης χαλιναγώγησης του πληθωρισμού, στηριζόμενος στα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν βελτίωση στους Ευρωπαϊκούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Το γεγονός όμως ότι αυτή η ανάπτυξη προέρχεται στο μεγαλύτερο της μέρος από την εξαγωγική στρατηγική της Γερμανίας, συνεπικουρούμενη από μια μικρή βελτίωση των δεδομένων και στη Γαλλία, τη στιγμή που συνολικά ο Νότος κινείται σε υφεσιακό περιβάλλον, μετατρέπει την επιλογή της αύξησης του επιτοκίου σε έναν επιπρόσθετο παράγοντα de facto διχοτόμησης της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο πιο εύρωστος Βορράς έχει περιθώρια αντοχής σε κινήσεις συγκράτησης των μισθών (άλλωστε η συγκράτηση του εργασιακού κόστους και η συμπίεση της εσωτερικής κατανάλωσης προβάλλονται ως διαχρονικά στοιχεία επιτυχίας της Γερμανικής πολιτικής).
Μόνο που αυτή η «επιτυχία» συνδυαζόταν με την παροχή φθηνού δανεισμού στο Νότο που κατανάλωνε το παραγόμενο προϊόν του Βορρά. Αν στην εικόνα βαθιάς ύφεσης και απότομης μισθολογικής συμπίεσης, όπως αυτή που συμβαίνει στη χώρα μας τον τελευταίο χρόνο, προστεθεί και μια αύξηση επιτοκίων όλοι καταλαβαίνουμε τις αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες. Ακριβότερος δανεισμός για τις τράπεζες και τελικά ακόμα πιο περιορισμένη ρευστότητα στην αγορά, άρα επιπρόσθετη ύφεση. και φυσικά επιβάρυνση επιχειρήσεων και νοικοκυριών με επιπλέον τόκους. Αποτέλεσμα όλων αυτών η μεγαλύτερη δυσχέρεια στην υπέρβαση της κρίσης και η αδιάλειπτη αγκίστρωση μας στις μνημονιακές προσταγές.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι μια τέτοια απόφαση δεν είναι σίγουρο ότι θα επιδράσει τόσο άμεσα και τόσο δραστικά στη συγκράτηση του πληθωρισμού, αφού ελάχιστη επιρροή έχει η Ε.Ε. στην εξέλιξη των διεθνών τιμών του πετρελαίου και των εμπορευμάτων, αλλά και η ακριβώς αντίθετη λογική της FED (Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας) που εμμένει στην τακτική της παροχής ρευστότητας στην αγορά, μάλλον μειώνουν δραματικά τις δυνατότητες επιτυχίας μιας τέτοιας μονομερούς επιλογής.
Ας ελπίσουμε να επικρατήσουν «σοφότερες» σκέψεις στους Ευρωπαίους αξιωματούχους γιατί σε αυτό το πλαίσιο είναι πιθανό, οι Γερμανικές μονεταριστικές εμμονές απλά να επαναφέρουν ένα γενικευμένο υφεσιακό κλίμα, σε βάρος φυσικά των πολιτών και των όποιων εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια