Δεν γνωρίζω, αν και το θεωρώ πολύ πιθανό με βάση τον τρόπο λειτουργίας της Αγγλοσαξωνικής εκπαίδευσης, κατά πόσο ο Γιώργος Παπανδρέου έχει έρθει σε επαφή με το φιλοσοφικό κίνημα του υπαρξισμού κατά τα φοιτητικά του χρόνια. Θα έπρεπε λοιπόν να έχει διδαχθεί τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αρχές του και να γνωρίζει καλά, ότι η ειλικρινής κι αποτελεσματική αισιοδοξία προκύπτει μέσα από την όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας και την αναγνώριση όλων εκείνων των παραγόντων που επηρεάζουν και σχηματοποιούν το μελλοντικό πλαίσιο δράσης. Άλλωστε κι οι πρόσφατες παραινέσεις του κ.Λοβέρδου να ειπωθεί επιτέλους όλη η αλήθεια στον Ελληνικό λαό, αυτό ακριβώς υπονοεί.

Πέρα από την προφανή προσβολή στον κόσμο της αγοράς που βιώνει καθημερινά την ασφυξία και την καθίζηση της κατανάλωσης, είναι και καταφανής διαστρέβλωση των δεδομένων να θεωρείς ότι το κλείσιμο υγιών, μέχρι πρότινος, επιχειρήσεων με σημαντικό τζίρο, εξισορροπείται από την επισφαλή προσπάθεια κάποιων να εμπλακούν στα κακοτράχαλα μονοπάτια της σημερινής αγοράς, γνωρίζοντας ότι στην πλειοψηφία τους, θα έχουν αποχωρήσει μέσα στα επόμενα 3-5 χρόνια.

Πόση απελπισία υποκρύπτει το γεγονός ότι αναζητείται αισιοδοξία από τις δημοσιονομικές εξελίξεις, όταν η σαφέστατη υστέρηση το πρώτο τρίμηνο του έτους, επιχειρείται να καλυφθεί από τον ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των δημοσίων επενδύσεων, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα που μπορεί να υπάρξει στην ολοκλήρωση, καίριων για την περιφερειακή ανάπτυξη, έργων υποδομής.

Τι είδους αισιοδοξία αντλεί ο πρωθυπουργός από το γεγονός ότι οι επίπονες θυσίες, τις οποίες υπέστησαν οι Έλληνες για τη μείωση του ελλείμματος, αποδεικνύονται αναποτελεσματικές διατηρώντας το έλλειμμα του 2010 πάνω από 10%. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η τελευταία αναθεώρηση για το έλλειμμα του 2009 που πρόσθεσε 2 μονάδες επιπλέον στο αρχικό 13,5%, ώστε για πρώτη φορά, με Ευρωπαϊκή απόφαση, να συνυπολογιστούν και τα χρέη από τις κρατικές εγγυήσεις προς νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία, το υποτιθέμενο καθαρό κέρδος από την ακολουθούμενη πολιτική περιορίζεται σε 3%!!

Δυστυχώς όμως ούτε κι αυτό το 3% είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής, αφού θυμόμαστε πολύ καλά, ότι το τελευταίο τρίμηνο του 2009, οι παροχές κι οι λογιστικές αλχημείες (μεταφορά εσόδων – εξόδων ανάμεσα στους προϋπολογισμούς 2009 –2010) της νεότευκτης κυβέρνησης επιβάρυναν υπερβολικά τα τελικά στοιχεία του 2009. Όπως είχε καταδείξει ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς τεκμηριωμένη κυβερνητική διάψευση, η συνολική επιβάρυνση ήταν περίπου 3% του ΑΕΠ! Άρα οι πολίτες και η αγορά «μάτωσαν» για ένα μηδενικό αποτέλεσμα.

Ούτε βέβαια η διαχείριση των μεταρρυθμίσεων, με τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες τους, ή ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης, που επικεντρώνεται κυρίως στην οριζόντια περικοπή μισθών, μπορούν να προκαλούν ειλικρινή αισιόδοξα συναισθήματα στην κυβέρνηση.

Τελικά μια επείγουσα μελέτη της υπαρξιστικής προσέγγισης μοιάζει απαραίτητη για τον πρωθυπουργό και τους στενούς του συνεργάτες που συνεχίζουν να ονειρεύονται την έξοδο της χώρας στις αγορές και την ανάπτυξη, τη στιγμή που οδεύουμε με την υπογραφή πλέον της Ελληνικής κυβέρνησης, στην αναδιάρθρωση του χρέους μας μετά το 2013, πιθανότατα με ανταλλαγή του μεγάλου όγκου ληξιπρόθεσμων ομολόγων μας τα επόμενα χρόνια, με νέα, σημαντικά μεγαλύτερης διάρκειας.