Η παλλαϊκή διάθεση για τιμωρία των επίορκων πολιτικών, έρχεται αντιμέτωπη με την οικτρή πραγματικότητα. Ασαφείς εξελίξεις σε σημαντικές υποθέσεις, περιορισμένης έκτασης ή και επιλεκτικές διώξεις, δικαστικές αποφάσεις με προφανή (;) πολιτική χροιά. Στην υπόθεση Ψωμιάδη, που τις τελευταίες ημέρες αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, ήρθε να προστεθεί κι η απόφαση (καταδικαστική με αναστολή) για την μη κατάθεση πόθεν έσχες από τον κ.Μαντέλη. Μπορούν όμως οι δυο υποθέσεις να ενταχθούν στο ίδιο πλαίσιο και αρκούν οι διευθετήσεις τέτοιων ζητημάτων για να εκτονώσουν την κοινωνική επιταγή για βαθιά κάθαρση στο πολιτικό σύστημα.

Παρόλα αυτά όμως η τελική, με αναστολή, απόφαση, σε αντίθεση με την πρόταση του εισαγγελέα, έδωσε την αίσθηση μιας «βελούδινης» διευθέτησης. Έρχεται λοιπόν ο πολίτης να αναρωτηθεί για τη ύπαρξη η μη σκοπιμότητας στην επιλεκτική «σκληρότητα» των αποφάσεων, κι αν αυτή η λογική μπορεί να οδηγήσει για μια ακόμα φορά το πολιτικό και δικαστικό κατεστημένο στην «τακτοποίηση» υποθέσεων με τρόπο που να θίγεται, το ίδιο, όσο το δυνατόν λιγότερο.

Αυτή η έμφυτη, πλέον, καχυποψία, είναι που κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη ριζικών και καινοτόμων αλλαγών σε όλες τις βαθμίδες και τα πεδία των θεσμών μας. Μόνο μέσα από μια τέτοια διευρυμένη διαδικασία υπάρχει η ελπίδα, να επανακτήσουν σταδιακά μέρος της αξιοπιστίας τους, τα δημόσια δρώμενα και οι συμμετέχοντες σε αυτά.