Αυτές τις Άγιες ημέρες οι συζητήσεις όλων μας περιστρέφονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γύρω από την καρτερικότητα και την εσωτερική δύναμη στην αντιμετώπιση των Παθών αλλά και γύρω από την αναγεννητική «φλόγα» της Ανάστασης και του αισιόδοξου μηνύματος που περικλείει, για τον άνθρωπο και τη διαδρομή του. Ουσιαστικό όμως έναυσμα για αυτό το κείμενο αποτέλεσε η αναφορά μιας φίλης μου, με προφανές εφαλτήριο τις σημερινές πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, στην ανάδειξη του καινούριου μέσα από τις στάχτες.

Όσο κι αν έχω δηλώσει γοητευμένος από την υπαρξιστική φιλοσοφία και τη λογική της δημιουργικής καταστροφής που πρώτος εισήγαγε ο Ηράκλειτος, ως μια διαδρομή ανάδειξης της ουσιαστικής αισιοδοξίας που πηγάζει από την ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας και των προοπτικών, δεν μπορώ παρά να θεωρήσω τον τρόπο με τον οποίο τίθεται το θέμα από μοιρολατρικό έως αυτοκαταστροφικό.

Άλλωστε ο βίος κι ο λόγος του Χριστού, με αποκορύφωμα την Ανάσταση του, ήρθε να σηματοδοτήσει την απελευθέρωση του ατόμου από δεσμά και νοοτροπίες του παρελθόντος. Ήρθε να υπερβεί τον κατεστημένο τρόπο σκέψης, χαράσσοντας το δρόμο για μια ολοκληρωτικά διαφορετική πορεία του ανθρωπίνου γένους.

Η ολοκληρωτική καταστροφή του υπάρχοντος, όσο κι αν μοιάζει κάποιες φορές επιβεβλημένη, μπορεί να δημιουργήσει περισσότερες άμεσες δυσλειτουργίες από αυτές που υποτίθεται ότι επιθυμεί να επιλύσει, έχοντας συμπαρασύρει στο διάβα της και απολύτως χρήσιμα συστατικά που μπορεί να αναπληρώνονται με δυσκολία.

Ακόμα πιο υποκριτικό είναι να προσδοκάς την αναγέννηση από τις στάχτες, χωρίς να διαθέτεις τα υλικά για να δημιουργήσεις καινούρια φωτιά. Όσο και να σκαλίσεις τα αποκαίδια, το πιθανότερο είναι να μην ανακαλύψεις μια σπίθα ικανή να εξελιχθεί σε νέα φωτιά. Άλλωστε μια σπίθα αποκλειστικά από τα παλιά κάρβουνα δεν θα αναπαράγει μια ίδια και απαράλλαχτη, με την παλιά, φωτιά;

Ότι υπάρχει που μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά από τα παλιά συστατικά, καλό είναι να διατηρούνται και να προστατεύονται. Αν δεν υπάρξει όμως καινοτόμος και σκέψη και αποτελεσματική πράξη στον τρόπο δημιουργίας μιας νέας φλόγας, είναι σίγουρο ότι και τα λειτουργικά υπάρχοντα στοιχεία θα αποδώσουν και πάλι ελάχιστα.

Γι’ αυτό και η όποια θεμιτή καταστροφική διάθεση πρέπει να έπεται ενός ρεαλιστικού πλάνου δημιουργίας. Αλλιώς αντί για φλόγα και λυτρωτικό φως ανάλογο του Αναστάσιμου, το πιθανότερο είναι είτε να χαθεί πολύτιμος χρόνος αναζητώντας τη σπίθα σε άχρηστα υπολείμματα, είτε η καινούρια φλόγα να αποδειχθεί στην πράξη ανίκανη να συντηρηθεί ως αντικαταστάτρια της παλιάς, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Καλή Ανάσταση σε όλους!!