.png "English"){kind=small}
«Άραγε δεν υπήρχαν πάντοτε στην πολιτική, «υπόγειες» διαδρομές και γεγονότα που ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας αλλά επηρεάζουν καίρια τη ζωή μας;» Αυτό είναι ένα λογικοφανές επιχείρημα που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθεια κάποιων να δικαιολογήσουν τις συζητήσεις Παπανδρέου – Στρος Καν πολύ πριν την επίσημη προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, ακόμα και πολύ πριν τις εθνικές εκλογές. Όταν ο Κων/νος Καραμανλής εκστόμιζε τη μνημειώδη φράση «Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται, και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται», σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του αυτή ακριβώς την έκφανση της πολιτικής διαχείρισης.Είναι δεδομένο ότι στα πλαίσια των πολιτικών διεργασιών υπάρχουν τομείς που περιλαμβάνουν σημαντικό μέρος μη δημόσιων διαδικασιών ή τουλάχιστον μέρος των διαμειφθέντων δεν ανακοινώνονται πρόωρα. Ιδιαίτερα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, είναι κοινό μυστικό ότι διεθνώς πολλά συζητιούνται για τα οποία η κοινή γνώμη ενημερώνεται όταν κριθεί σκόπιμο από της κραταιές ηγεσίες. Ακόμα και στον οικονομικό τομέα η παγκοσμιοποίηση των αγορών έχει μετατρέψει τη διευθέτηση των ζητημάτων σε ένα σκληρό παιχνίδι, συχνά «υπόγειο», αλληλοεξαρτούμενων μερών στα οποία δεν περιλαμβάνονται μόνο κυβερνήσεις αλλά και τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα.
Υπάρχει όμως ένα κομβικό σημείο σε αυτό το σκεπτικό, που το ξεπερνούν οι επαφές Παπανδρέου - Στρος Καν, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο «παράδοξο». Ο προεκλογικός λόγος των κομμάτων μπορεί συχνά να υπερβάλλει, όμως ακόμα κι αν στην πορεία της κυβερνητικής τους θητείας αναιρέσουν μέρος των υποσχέσεων, αυτό συμβαίνει σταδιακά και συνήθως μέσα από την αλλαγή συνθηκών που μπορεί μερικώς να δικαιολογήσει επιμέρους διαφοροποιήσεις ή λόγω της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού που κλήθηκε να εκτελέσει το πρόγραμμα. Δεν παρατηρείται όμως πλήρης αντιστροφή της ιδεολογικής κατεύθυνσης, ούτε πλήρης ανατροπή της ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και των κεντρικών επιλογών.
Άλλο δηλαδή μειωμένη αποδοτικότητα κι άλλο αλλαγή πλεύσης! Κι αυτή την αλλαγή πλεύσης ο Παπανδρέου θεώρησε ότι θα μπορούσε να την στηρίξει στην εσκεμμένα προς το χείρον ανατροπή των δημοσίων λογιστικών στοιχείων που θα έριχναν το βάρος της κατάστασης αποκλειστικά στην προηγούμενη κυβέρνηση αλλά και στη συναισθηματική ανοχή μέρους της κοινωνίας λόγω του ονόματος του! Άλλωστε κάποιοι από αυτούς που πλήττονται βάναυσα από το μνημόνιο, ειδικά στο δημόσιο τομέα, αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Α. Παπανδρέου, αυτόν που τους έδωσε την ευκαιρία αστικοποίησης, όταν οι εναλλακτικές επιλογές ήταν η μικρή αγροτική παραγωγή ή η ξενιτιά!
Ένα έλλειμμα στο 10% κι ένα χρέος στο 120% του ΑΕΠ, δεν δικαιολογούσαν τη λογική της παροχολογίας που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου αλλά είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος πολιτικής επιβίωσης, μετά τη δεύτερη ήττα του στις εκλογές του 2007. Το κεντρικό πρόβλημα λοιπόν με τις «υπόγειες» διαδρομές του προς το ΔΝΤ, δεν είναι η υποτιθέμενη διερεύνηση εναλλακτικών οικονομικών εργαλείων. Είναι η απόλυτη υποκρισία των δημοσίων κινήσεων του.
Κι αυτό καταδεικνύει τον άκρατο πολιτικάντικο τυχοδιωκτισμό ενός ανθρώπου που δεν φείδεται μέσων, «κρυφών» συμφωνιών και παραχωρήσεων αρκεί να εκπληρώσει την αυτοεκπληρούμενη «προφητεία» της ζωής του. Την ανάδειξη στην πρωθυπουργία!
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια