Όταν χθες το πρωί μου μετέφεραν αποσπασματικά την είδηση του στυγερού εγκλήματος στο κέντρο της Αθήνας, αδυνατούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε όντως ο λόγος να είναι η κλοπή μιας βιντεοκάμερας. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι μάλλον δεν είχαν καταλάβει καλά κι ότι πιθανότατα θα πρόκειται για μια ακόμα περίπτωση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα σε ανθρώπους της νύχτας, που τα ΜΜΕ πρότρεξαν να μεγαλοποιήσουν! Το παράλογο του σκηνικού (ξημέρωμα, έξω από μια πολυκατοικία), το ευτελές του λάφυρου (μια βιντεοκάμερα) και το αποτρόπαιο της εν ψυχρώ δολοφονίας, δεν μου επέτρεπαν να αποδεχτώ το προφανές.

Όσο προφανές λοιπόν έχει καταντήσει να είναι το παράλογο της εγκληματικότητας στην πρωτεύουσα της χώρας, μιας υποτίθεται Ολυμπιακής πόλης πριν λίγα μόλις χρόνια, άλλο τόσο «παράλογο» μοιάζει για την πολιτική ηγεσία το προφανές της προστασίας των πολιτών. Με την αδιαφορία και την ανικανότητα της. επέτρεψε την εγκαθίδρυση της ανομίας, παραδίδοντας ταυτόχρονα το βασικό αγαθό της ασφάλειας στη δίνη «προοδευτικών» προσεγγίσεων που αναγορεύουν τη μετανάστευση σε δικαίωμα σχεδόν δικαιολογώντας με κοινωνιολογικούς όρους τέτοια φαινόμενα ή σε μηδενιστικές αντιδράσεις αυτοδικίας που ανακυκλώνουν το πρόβλημα κι εθίζουν την κοινωνία στην τυφλή βία.