Μπορεί να αντιμετωπίζεται από τις αρχές, ο επικεφαλής του ΔΝΤ και μέχρι πριν το συγκεκριμένο συμβάν πιθανότερος νέος πρόεδρος της Γαλλίας, με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται στο οποιοδήποτε πρεζόνι του Χάρλεμ; Αυτή η απορία γνωστού τηλεοπτικού αστέρα της δημοσιογραφίας, μέσα στην αφοπλιστική αφέλεια της, περικλείει όλα τα συστατικά της νοοτροπίας που επί δεκαετίες συντηρεί τις στρεβλώσεις της δημόσιας ζωής. Σαν επιστέγασμα στην ανάγκη προστασίας της εικόνας του ισχυρού έρχεται να προστεθεί και η βαθυστόχαστη ανάλυση για τον ιδιαίτερα θετικό ρόλο που διαδραμάτιζε, κατά τη γνώμη τους, στις οικονομικές εξελίξεις της Ευρωζώνης.

Το πρόβλημα με αυτό το σκεπτικό δεν είναι απλά ότι συγχέει την επαγγελματική ή κοινωνική διαδρομή ενός ατόμου με την προσωπική συμπεριφορά του και ότι, ακόμα κι αν δεν λέγεται ευθέως, υπονοεί την ανωτερότητα όσον αφορά το τεκμήριο της αθωότητας του κάθε ισχυρού παράγοντα σε σχέση με το «τυχαίο» πρεζόνι. Η ουσία του ζητήματος είναι η υποκρισία μιας κοινωνίας απέναντι στις κοινωνικές συνθήκες που, πέρα από την όποια αποδεδειγμένη η μη γονιδιακή προδιάθεση για συγκεκριμένες, αποκλίνουσες κοινωνικά, συμπεριφορές, καθορίζουν το πλαίσιο των δυνατοτήτων ανάπτυξης του κάθε ατόμου.