Η συναίνεση ως θεωρητική αναφορά είναι επιθυμητή από τους πάντες. Στην πολιτική όμως ουσία στις λέξεις δίνουν το πλαίσιο, τα πρόσωπα και οι διαχρονικές επιλογές τους. Είναι απορίας άξιον πως το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι διαθέτει πλέον έστω και τα ελάχιστα εχέγγυα για να αποζητάει τη συναίνεση. Είναι αυτοί που δεν προσέφεραν, όταν τους ζητήθηκε από τον Καραμανλή, ούτε ψήγματα στήριξης σε αυτονόητες κινήσεις. Είναι αυτοί που επαίρονταν για τη φιλολαϊκή πολιτική που θα ακολουθούσαν για να καταλήξουν σε οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων. Είναι αυτοί που προχώρησαν στην αδιαπραγμάτευτη υπογραφή του μνημονίου χωρίς καμιά εθνική συνεννόηση, κατηγορώντας μάλιστα για λαϊκισμό το Σαμαρά που επισήμαινε εγκαίρως τα αδιέξοδα του. Είναι αυτοί που αρχικά λοιδόρησαν τις προτάσεις του για ταχύτερη έξοδο από το μνημόνιο και μετέπειτα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αντιγράψουν κάποιες από αυτές.

Μεγαλύτερη όμως απορία γεννά η απροκάλυπτη ανάμειξη των Τροϊκανών στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Ενώ δεν διανοήθηκαν να ζητήσουν ανάλογο «σιωπητήριο» την κρίσιμη στιγμή της υπαγωγής μας στις επιταγές τους, έρχονται τώρα που και οι ίδιοι, πλέον, με δηλώσεις τους διαπιστώνουν ατέλειες στους όρους και το χρονοδιάγραμμα (πρόσφατες είναι οι σχετικές αναφορές του Όλι Ρεν!), να επιβάλουν ουσιαστικά την κατάργηση της κοινοβουλευτικής τάξης! Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις την απαίτηση, επί μιας κυρίαρχης (;) χώρας, να ομονοήσει η αντιπολίτευση της στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής;