Τι ανέμενε άραγε ο κ. Παπανδρέου από τη συνάντηση του με τον Αντώνη Σαμαρά, όταν λίγες ώρες πριν τα φλας των «συναινετικών» συνομιλιών, ανακοίνωνε νέα, ισοπεδωτική φοροεπιδρομή; Σύμπλευση στις δημοσιονομικές τακτικές που δεν συγκράτησαν τα ελλείμματα κι εκτίναξαν το χρέος και τα spread σε ασύλληπτα ύψη; Συμπόρευση στο δρόμο που βαθαίνει την ύφεση κι εξαθλιώνει την Ελληνική οικογένεια; Διάταξη πίσω από επιλογές που αναγκάζουν το υπ. Οικονομικών να περικόπτει κάθε τόσο όλο και περισσότερο τις δημόσιες επενδύσεις (που μάλιστα αποδίδουν σημαντικά έσοδα!) για να συγκρατεί κάπως τις αποκλίσεις του προϋπολογισμού; Αν όντως ανέμενε κάτι τέτοια τότε μάλλον ματαιοπονούσε;

Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει από ποια πλευρά θα πρέπει να αποδεχτεί την κριτική που της γίνεται. Ταυτόχρονος αποκλεισμός και των δυο προσεγγίσεων δεν γίνεται. Η υστέρηση τόσο σε δημοσιονομικούς στόχους όσο και σε προώθηση μεταρρυθμίσεων είναι δεδομένες. Ή λοιπόν το πρόγραμμα του Μνημονίου ήταν το ενδεδειγμένο και η απόκλιση από τους στόχους είναι ζήτημα αδυναμίας συντονισμού κι αποτελεσματικής εκτέλεσης ή οι όροι και το χρονοδιάγραμμα ήταν πέραν του δέοντος πιεστικοί και η εμπροσθοβαρής δημοσιονομική μονομέρεια σύνθλιψε την αγορά εντείνοντας της ύφεση, περιορίζοντας τελικά και τα δημοσιονομικά οφέλη;