.png "English"){kind=small}
Έξι ώρες χωρίς πρωθυπουργό! Έξι ώρες ασαφούς εθνικής συναίνεσης! Έξι ώρες ατυχούς επικοινωνιακής προσπάθειας από πλευράς Παπανδρέου να αναδειχτεί σε υπερβατικό ηγέτη! Αυτό πάνω – κάτω βιώσαμε χθες το απόγευμα! Την επιχείρηση Παπανδρέου να στήσει μια «παγίδα» αυτοαναίρεσης στον Αντώνη Σαμαρά, για να εγκλωβιστεί τελικά ο ίδιος σε μια εικόνα αποδοχής της αποτυχίας του και της ανικανότητας του να διαχειριστεί την κρισιμότητα των περιστάσεων! Το κομβικό στοιχείο, του χθεσινού θεάτρου του παραλόγου, που ευσχήμως παραβλέπεται, είναι η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος ως προϋπόθεση για την καταβολή της 5ης δόσης του δανείου.Η συζήτηση για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου γινόταν χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αμεσότητα της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου κι η έλλειψη έστω και της ελάχιστης διάθεσης, από τους δανειστές μας, να παρακάμψουν, τουλάχιστον παροδικά, αυτό τον όρο για τη συνέχιση της δανειοδότησης.
Ο Παπανδρέου ή θεώρησε ότι θα μπορούσε να σύρει το Σαμαρά στην υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου με το «τυρί» της μελλοντικής επαναδιαπραγμάτευσης του, ή παρασύρθηκε σε αυτοκαταστροφικές προτάσεις περί παραίτησης του, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι μέσα στο πλαίσιο των μαζικών κοινωνικών αντιδράσεων, αυτή η κίνηση θα έμοιαζε με αποδοχή απόλυτης κυβερνητικής αποτυχίας και απώλειας κάθε λαϊκής νομιμοποίησης. Μπορεί βέβαια και να πίστευε ότι θα εισέπραττε μια απλή άρνηση που θα μπορούσε να προβάλλει διεθνώς ως ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης.
Ο Σαμαράς κατόρθωσε να ακολουθήσει μια πλήρως επιτυχημένη στρατηγική διατυπώνοντας εξαρχής αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα του μνημονίου και καταθέτοντας συνεχώς εφικτές προτάσεις για την ταχύτερη έξοδο μας από αυτό. Σήμερα καρπώνεται θετικά αυτή του τη στάση, τόσο λόγο των εξελίξεων (συνεχής επικαιροποίηση του μνημονίου και νέος δανεισμός) αλλά και λόγω της εμμέσως εκπεφρασμένης κυβερνητικής αδυναμίας να συνεχίσει την ίδια πορεία.
Το αίτημα των εκλογών, για το οποίο πολύ μελάνι χύθηκε, έρχεται λοιπόν ως φυσικό επακόλουθο των πολιτικών εξελίξεων κι όχι ως κλασική λαϊκίστικη συμπεριφορά, χωρίς αντικείμενο και ουσία, που στοχεύει απλά στη συναισθηματική ικανοποίηση των οπαδών. Έρχεται ως το επόμενο λογικό βήμα αναπλήρωσης του κενού που αφήνει η παραπαίουσα ηγεσία Παπανδρέου που ως την τελευταία στιγμή αναζητούσε υποκριτικά συνενόχους στην αποτυχία κι όχι συνοδοιπόρους στην εθνική απαίτηση για αξιοπρέπεια και κοινωνικά δίκαιη δημοσιονομική προσαρμογή.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια