.png "English"){kind=small}
Ως γενική αρχή είναι δεδομένο ότι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία (και μέσα από δημοψηφίσματα) είναι ανάσα για τη δημοκρατία μας που κρατά τους πολίτες δέσμιους μιας και μοναδικής συμμετοχής του στα κοινά (αυτή της ψήφου στις εκλογικές διαδικασίες). Ταυτόχρονα όμως είναι απορίας άξιον η απρόσμενη σπουδή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μια τέτοια διαδικασία αυτή την εθνικά κρίσιμη και κοινωνικά έκρυθμη εποχή. Τη στιγμή που η κοινωνική της αποδοχή περιορίζεται μέρα με τη μέρα, θα είναι άδικο για το εγχείρημα και το κρίσιμο αντικείμενο που πραγματεύεται αλλά και εξοργιστικό για το λαϊκό αίσθημα, να χρησιμοποιηθεί το δημοψήφισμα ως δημοκρατική επίφαση για την εκτροπή του ενδιαφέροντος από τις κοσμογονικές εξελίξεις σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, και να παρουσιαστεί ως έμμεση στήριξη στην κυβερνητική πολιτική.Οι θεσμικές αλλαγές του πολιτικού συστήματος (κοινοβούλιο και κόμματα) πρέπει να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Νέας Μεταπολίτευσης. Ο εκσυγχρονισμός της λειτουργίας του κοινοβουλίου και του πολιτεύματος (ξεκάθαρος διαχωρισμός εξουσιών, ελεγκτικοί μηχανισμοί), ο περιορισμός των βουλευτικών προνομίων (νομικών και υλικών) αλλά και μια σειρά προτάσεων για όριο στις θητείες επανεκλογής των βουλευτών και περιορισμό στην άμεση προσβασιμότητα των συνδικαλιστών στην πολιτική σκηνή, έχουν κατατεθεί από αυτό το μπλογκ εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο με σειρά άρθρων.
Τονίσαμε επίσης την ανάγκη ριζικής ανανέωσης των μηχανισμών αξιολόγησης και ανάδειξης στελεχών από τους κομματικούς σχηματισμούς, ώστε να αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές διεργασίες και τις δυνάμεις που τις εκφράζουν, απομακρυνόμενοι από την παραδοσιακή λογική της οικογενειοκρτίας και την ανακύκλωσης κομματικοδίαιτων «υπηρετών» και «περιβαλλόντων».
Όλα αυτά τα ζητήματα όμως θα έπρεπε να αποτελέσουν το έδαφος για μια ουσιαστική συζήτηση σε διακομματικό και κοινωνικό επίπεδο που θα κατέληγε σε κοινά αποδεκτές προτάσεις προς συνταγματική αναθεώρηση. Άλλωστε το όποιο δημοψήφισμα δεν θα επέβαλλε και την υπερψήφιση των τελικών προτάσεων από την απαιτούμενη διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Άρα πρώτιστο είναι καταλήξουμε σε συμφωνία επί των βασικών προτάσεων, ώστε να μην βιώσουμε το ίδιο θέατρο του παραλόγου με αυτό που «έστησε» το ΠΑΣΟΚ όταν η ΝΔ επιχείρησε συνταγματική αναθεώρηση που προσέκρουσε στην εσωκομματική διαμάχη Παπανδρέου – Βενιζέλου περί ιδιωτικών πανεπιστημίων οδηγώντας τους στην αποχώρηση από τη διαδικασία.
Ποιον ωφελεί λοιπόν η μονομερής ανάδειξη του ζητήματος από κυβερνητικής πλευράς; Η κοινωνία είναι έτοιμη για πολύ βαθύτερες αλλαγές από αυτές που πιθανότατα θα προτάξουν οι διάφοροι «σοφοί» που εν μέσω καύσωνα θα αναλάβουν να προτείνουν τα αυτονόητα.
Το ζήτημα είναι κρίσιμο και δεν προσφέρεται για επικοινωνιακούς τακτικισμούς και μικροκομματικά παιχνίδια. Αφορά τις δομές της δημοκρατίας μας και οι όποιες επεμβάσεις οφείλουν πρωτίστως να αντανακλούν το κοινό αίσθημα κι όχι να θέτουν διλήμματα με διχαστικές ή πολιτικάντικες προσεγγίσεις που ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν στην υπέρβαση του ξεπερασμένου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου της μεταπολίτευσης.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια