.png "English"){kind=small}
Μάλλον γι’ αυτό ο Γερμανός αρθρογράφος δυσκολεύεται πχ να καταλάβει «γιατί κάποιος να θέλει να κυβερνήσει τη χώρα αυτή τη δεδομένη στιγμή». Συγχέει την κοινωνική ισοπέδωση με τον εκσυγχρονισμό, την θεωρητική οικονομική φιλοσοφία με την ισόρροπη μεταρρύθμιση και την ανάταξη. Είναι λογικό λοιπόν να αδυνατεί να αντιληφθεί τη διάθεση κάποιων να υπερασπιστούν την Ευρωπαϊκή συνέχεια με βάση το αρχικό της όραμα και να αναδομήσουν το εθνικό τους γίγνεσθαι μακριά από παθογένειες του παρελθόντος μέσα όμως από αποτελεσματικές αναγεννητικές θεραπείες.
Φαντασιώνεται «λαϊκο-κεϋνσιανισμούς» Σαμαρά (δικός του ο όρος!) για αύξηση δαπανών προς ενίσχυση της ζήτησης, όταν οι προτάσεις της ΝΔ περιλαμβάνουν μεγάλες περικοπές κρατικών δαπανών και καθιέρωση προϋπολογισμού μηδενικής βάσης. Όταν έχουν κατατεθεί ουκ ολίγες αναπτυξιακές προτάσεις σχεδόν μηδενικού κόστους και πρωτοστάτησε στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας (σε περίοδο υπερδιπλάσιων αξιών!).
Εκτός κι αν θεωρείται λαϊκισμός η διατήρηση των δημοσίων επενδύσεων στα προϋπολογισμένα από την κυβέρνηση επίπεδα, ώστε να ενισχυθούν κυρίως οι υποδομές (προαπαιτούμενο ανάπτυξης) και η μη επιτηδευμένη μείωση τους για δημοσιονομικούς σκοπούς ή η προώθηση του υπερβάλλοντος δημόσιου προσωπικού προς την ιδιωτική αγορά σε συσχετισμό με τη σταδιακή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την επάνοδο στην ανάπτυξη!
Παίρνει ακόμα και μικροπολιτικές θέσεις ψέγοντας τους μεταρρυθμιστικούς ρυθμούς Καραμανλή (θεωρώντας ανεπαίσθητες τις οριακές συνεχείς κοινωνικές αναταράξεις από το ΠΑΣΟΚικό συνδικαλιστικό κατεστημένο!), τους συναινετικούς τόνους Σαμαρά (παραβλέποντας την ψήφιση όσων μεταρρυθμίσεων αποτελούσαν και διαχρονικές προτάσεις της παράταξης). Διατυπώνει μάλιστα και άποψη για ιδιότυπο δημοσιονομικό εκτροχιασμό το 2009 (όταν και οι πιο ισχυρές οικονομίες υπέστησαν αύξηση 5-6% του ελλείμματος και η διαχείριση του τελευταίου τριμήνου υπήρξε τουλάχιστον ατυχής αν όχι συνειδητά καταστροφική!)
Τις νουθεσίες για υπερβολική μόχλευση θα έπρεπε πρωτίστως να τις κατευθύνει στην Ευρωπαϊκή ηγεσία και δη στην κ.Μέρκελ που αποφεύγοντας να συλλάβει τη ροή των εξελίξεων και να επιλέξει οριστικές λύσεις που θα αντιλαμβάνονται ότι σε ένα τόσο ετερογενές παραγωγικό περιβάλλον δεν αρκούν ούτε οι μονοδιάστατες δημοσιονομικές εμμονές (για το ύψος του ελλείμματος και του χρέους), ούτε οι σταδιακές παρεμβάσεις ρευστότητας που και κόστος έχουν και αποτέλεσμα στον κατευνασμό των αγορών δεν επιφέρουν.
Αν η τελική στροφή της Ε.Ε. είναι προς την αυστηρότερη επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας (με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας) χωρίς ολιστικό αναπτυξιακό σχεδιασμό με βάση της ιδιαιτερότητες των χωρών-μελών, διευρυμένες αρμοδιότητες στην ΕΚΤ (ευρωομόλογο), αναδιοργάνωση των δομών της (υπ.Οικονομικών) και εξορθολογισμό των υπερκερδοσκοπικών πρακτικών στις αγορές, δυστυχώς θα μοιάζει με αναμάσημα μιας «bitter» (πικρής) καραμέλας που σταδιακά κανένα «μπισκοτάκι» δεν θα αρκεί για να γλυκάνει τη γεύση της!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια