.png "English"){kind=small}
Ποια είναι τα όρια των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων; Που έρχεται σε σύγκρουση το κοινωνικό συμφέρον με τη συντεχνιακή απαίτηση; Τι αποτελεί τελικά κοινωνικό αυτοματισμό; Ερωτήματα κοινά για όλους τους πολίτες που αναρωτιούνται πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις αντιδράσεις συγκεκριμένων συνδικαλιστικών φορέων ειδικά σε ένα περιβάλλον γενικευμένης κοινωνικής όξυνσης. Η αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας και αξιοπρεπής αμοιβής που ανταποκρίνεται στο έργο του είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου και απαραίτητη προϋπόθεση ισορροπίας του συστήματος. Εκεί που η διαδικασία αρχίζει να λοξοδρομεί είναι όταν συγκεκριμένοι εκπρόσωποι τους, συχνά άεργοι και κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστές, θεωρούν ότι η προάσπιση των όποιων προνομίων (συχνά προκλητικών) απέκτησαν μέσα από ψηφοθηρικές διαδρομές υπερβαίνει το γενικότερο καλό ή ότι μπορούν να αυτοαναγορεύονται σε τιμητές συνολικά της κοινωνίας (χωρίς να τους έχει δώσει κανείς αυτό το δικαίωμα) και να ενεργούν με ξεκάθαρα πολιτικάντικους τρόπους.
Ποιος έχει εξουσιοδοτήσει το συνδικαλιστικό κατεστημένο της ΔΕΗ (που όλοι γνωρίζουμε τις παχυλές αμοιβές, τις ειδικές επιχορηγήσεις και τα άλλα προνόμια τους) να παριστάνει τον δήθεν «υπερασπιστή» των καταναλωτών επεμβαίνοντας στη διαδικασία έκδοσης των λογαριασμών με το ειδικό τέλος ακινήτων; Η ανικανότητα καταβολής, που όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας, βιώνουν, δεν απαιτεί τη διαμεσολάβηση κανενός συνδικαλιστή για να εκφραστεί.
Όπως φυσικά είναι και η πολιτική αντίδραση μη καταβολής των χαρατσιών που αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενός μας και δεν χρειάζεται την υποκριτική συμπαράσταση οποιουδήποτε, ειδικά όταν αυτός προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξομαλύνει την χείριστη εικόνα που έχει σχηματίσει η κοινωνία για το πρόσωπο του. Ειλικρινά πιστεύουν ότι με θεατρινίστικες κινήσεις όπως οι πρόσφατες θα λησμονήσουμε την ευκολία με την οποία ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ για να συντηρήσουν τα προνόμια τους;
Ο τομέας καθαριότητας των Δήμων έχει όντως αποτελέσει ένα πεδίο μικροκομματικής εκμετάλλευσης με τοποθέτηση χιλιάδων συμβασιούχων που ενώ σημαντικό τους μέρος μπορεί να καλύπτει μόνιμες ανάγκες διατηρούνται ατέρμονα σε καθεστώς ομηρίας. Οι πολιτικές ευθύνες όμως των εκάστοτε υπ.Εσωτερικών δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για την υποθήκευση της υγιεινής της πόλης, ούτε να μετατρέπουν τους συνδικαλιστές του χώρου σε αυτόκλητους τιμωρούς με προπηλακισμούς επί δικαίων και αδίκων!
Είναι άλλης τάξεως θέμα αν χρειάζονται ή όχι πληθυσμιακά κριτήρια στη χορήγηση αδειών ταξί (σε ένα ήδη υπερκορεσμένο επάγγελμα) κυρίως για περιβαλλοντολογικούς λόγους, και άλλο η συνδικαλιστική καταφυγή σε μια ρητορική που περιλαμβάνει και έμμεσες απειλές κατά της ζωής όσων στηρίξουν το νομοσχέδιο!
Η πολιτική ηγεσία του τόπου οφείλει να απεγκλωβιστεί από τη μεταπολιτευτική λογική συντήρησης ενός συνδικαλισμού που θεωρεί ότι συνδιοικεί τη χώρα και διαθέτει αμνηστία στη χρήση κάθε μέσου (ανεξαρτήτως επιπτώσεων στο κοινωνικό σύνολο) που θεωρεί ότι προασπίζει τα στενά συμφέροντα της κάστας του, ακόμα κι όταν αυτά έρχονται σε αντίθεση με τα γενικότερα κοινωνικά δεδομένα.
Ο Σαμαράς έκανε μια ενδεικτική τέτοια κίνηση τόσο με τις αρχικές δηλώσεις του, όσο και με την τελική διαγραφή του κ.Λυμπερόπουλου, διαχωρίζοντας πλήρως τη θέση του από τους μαξιμαλισμούς και την ανέξοδη επιθετικότητα συγκεκριμένων φορέων. Αμφιβάλλω κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ θέλει αλλά και μπορεί να στραφεί ενάντια σε ένα «καθεστώς» που το ίδιο εξέθρεψε, χωρίς να οδηγηθεί στο εκλογικό μαρασμό. Άλλωστε οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το αποτυπώνουν ολοκάθαρα!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια