.png "English"){kind=small}
Πρόσφατα, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Βενιζέλος αναφέρθηκε στο όφελος των δανειστών από την πορεία της χώρας. Δεν θα μπω καν στη συζήτηση του αν αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τον υπ. Οικονομικών είναι το κατά πόσο είναι συνυφασμένη η προοπτική του τόπου με τα συμφέροντα των δανειστών, ούτε αν αντιμετωπίζει πλέον και θεσμικούς πολιτικούς παράγοντες όπως η Ε.Ε. ως απλούς δανειστές! Αξίζει όμως να αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο οι παντός είδους δανειστές μας, αντιμετώπιζαν διαχρονικά με "αμοιβαιότητα" τη διασύνδεση των συμφερόντων τους με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπως αποκαλύπτεται τόσο από τις διαδικασίες χορήγησης πιστώσεων όσο κι από τις πολιτικές αποφάσεις που τις συνεπικουρούσαν.Εξυπηρετούσαν, είτε τα στενά δικά τους συμφέροντα είτε τα συμφέροντα της Ελλάδας, όταν στηριζόμενοι σε στατικές εξαιρετικά θετικές εκτιμήσεις των οίκων αξιολόγησης δάνειζαν αφειδώς μια χώρα που οι ξεπερασμένες κρατικές και οικονομικές δομές της ήταν προφανές ότι θα την οδηγούσαν σε δημοσιονομικό αδιέξοδο;
Στήριξε είτε τη σταθερότητα της Ε.Ε. είτε την προοπτική της χώρας μας με την πολιτική επιλογή της πρόωρης εισόδου μας στην ΟΝΕ με λογιστικές αλχημείες και πήλινα παραγωγικά πόδια (ελέω σοσιαλδημοκρατικής αλληλεγγύης απέναντι στο Σημίτη!); Και πόσο επωφελής για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήταν η εμμονή σε μονεταριστικές πολιτικές και γενικούς στόχους όταν ουδέποτε υπήρξαν ουσιαστικές επεμβάσεις (πέρα από απλήρωτα πρόστιμα!) για την έγκαιρη μεταρρυθμιστική ανασυγκρότηση της Ελλάδας;
Γιατί η Ελλάδα θεωρούνταν αξιόπιστος οφειλέτης όταν ακόμα και στην περίοδο της αναπτυξιακής εκτίναξης της (χονδρικά μια δεκαετία, από το 1997 έως το 2007), δεν κατόρθωσε να περιορίσει σημαντικά το ποσοστό του χρέους της; Αν σε μια τέτοια συγκυρία δεν δημιουργείς τα ισχυρά πλεονάσματα που θα περιορίσουν τις δανειακές σου ανάγκες, πότε θα το κάνεις;
Είναι προς το συμφέρον των δανειστών η επιχείρηση επανόδου της χώρας σε προ ευρώ οικονομικά μεγέθη με την απαισιοδοξία και την αποδιάρθρωση των παραγωγικών δομών να μην δημιουργούν τις ίδιες αισιόδοξες προϋποθέσεις για ανάκαμψη; Η αρχική τιμωρητική αντίληψη (υψηλά επιτόκια, πιεστικό δημοσιονομικό χρονοδιάγραμμα) για ποιον είναι άραγε πιο αποδοτική από την άμεση προώθηση μεταρρυθμίσεων, την αναδόμηση της λειτουργίας του κράτους και την αναπτυξιακή στήριξη των δημιουργικών δυνάμεων;
Καίρια πολιτικά κυρίως ερωτήματα που απαιτούν θαρραλέες πολιτικές απαντήσεις. Αλλά το Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό μοιάζει πλέον ανήμπορο να δώσει αμετάκλητες και διορατικές λύσεις, προτιμώντας την περιδίνηση σε ατέρμονες τεχνικές αναλύσεις που μακροπρόθεσμα δεν εξυπηρετούν το συμφέρον κανενός!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια